μη μου λες όχι, δεν μπορείς να μου λες όχι εμένα, γιατί 'ναι μεγάλη παρηγοριά να ξαναβρίσκεις αγάπη, και να ξαπλώνεις σ΄ένα κρεβάτι και να σε κρατούν και να σε αγγίζουν και να σε φιλούν και να σε λατρεύουν, κι η καρδιά σου θα σκιρτάει όταν ακούς τη φωνή μου και βλέπεις το χαμόγελό μου και νιώθεις την ανάσα μου στο σβέρκο σου, κι η καρδιά σου θα χτυπάει σαν τρελή όταν θέλω να βρεθούμε, και θα σου λέω ψέματα από την πρώτη κιόλας μέρα, και θα σε χρησιμοποιώ και θα σε πηδάω και θα σε κάνω κομμάτια γιατί πρώτη μ' έκανες κομμάτια εσύ, και θα μ' αγαπάς κάθε μέρα και πιο πολύ ώσπου το βάρος να γίνει αβάσταχτο κι η ζωή σου δικιά μου, και θα πεθάνεις ολομόναχη γιατί θα πάρω αυτό που θέλω κι έπειτα θα φύγω και δε θα σου χρωστάω τίποτα, είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί, και δεν μπορείς ν' απαρνηθείς τη ζωή που νιώθεις, γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή πάει σ' έχασα πια
Σάρα Κέην, Λαχταρώ
4 σχόλια:
Και φυσικά υπερβολές! Μηδέν άγαν...
Η φιλενάδα μου η Μ. λέει πως στον έρωτα αυτή η πλευρά είναι υπαρκτή και πως απλά οι άνθρωποι μερικές φορές φοβούνται να το παραδεχτούν ότι έχουν νιώσει έτσι, ότι έχει υπάρξει στη ερωτική τους ζωή μια στιγμή που αυτά τα λόγια είχαν καρφωθεί στο μυαλό τους. Λέει επίσης πως άλλοι άνθρωποι παλεύουν πολύ για να αποφύγουν αυτή την πλευρά τους με αποτέλεσμα ένα τέτοιο κείμενο να φαντάζει υπερβολικό. Και οι δύο περιπτώσεις λέει είναι σεβαστές. Εγώ συμφωνώ και προσθέτω πως και μέσα από την υπερβολή υπάρχει αλήθεια και για το συγκεκριμένο κείμενο λέω πως είναι μια εύστοχη ακατέργαστη ειλικρίνεια ανείπωτων(συνήθως) σκέψεων και συναισθημάτων που προκύπτουν όταν ο άνθρωπος πληγωθεί από "έρωτα".
Υπερβολικό;Μάλλον.Και ο λόγος περι της παθολογίας του έρωτα γιατί περί ορισμού του μάλλον θα δυσκολευτούμε πολύ.Καθείς και καθεμιά μπορεί να τον ορίζει όπως θέλει και συνήθως αρκείται στα βιώματά του/της και μόνο.
Νομίζω όμως οτι υπάρχουν (ή πρέπει)κάποιες σταθερές που αξίζει να προσεχτούν.Και η σημαντικότερη αυτών είναι η εξουσία,οτι ο/η άλλος/η μου ανήκει.Κι αυτό εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως και μεταφράζεται με την τάση επιβεβαίωσης της καθολικής συναισθηματικής επιβολής έναντι του άλλου.Κι αυτό που ισχυροποιεί το είδος αυτό της εξουσίας είναι η προσπάθεια να μην πονέσουμε και η στοχοπροσήλωση στο υποκείμενο του πόθου.Δημιουργούμε έτσι ένα μονοδιάστατο σύμπαν όπου ο ήλιος είναι ο/η άλλος/η.Κι εκεί αρχίζει το δράμα.
Είναι αλήθεια οτι ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη.Σε καμία περίπτωση όμως η μοναδική.Έχει τη δύναμη να μας αναστήσει ή να μας καταστρέψει.Για να συμβεί όμως κάτι απο τα δύο πρέπει να υπάρχει ένα πεδίο έτοιμο να τα υποδεχτεί και να τα θρέψει,κι αυτό σημαίνει την ύπαρξη ενός κενού που αν καλυφθεί απο τον έρωτα και μόνο, η ανισσοροπία θα φανεί αργά ή γρήγορα.
Αυτά τα λίγα και βιαστικά...
δ.
"ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΙΓΟΜΑΙ
ΑΛΛΙΩΣ ΕΙΝΑΙ
ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ..."
ζ.λ.τ.
ούτε μέτρα ούτε ημίμετρα
φωτιά ολόβερ
η ησυχία στους τάφους
ps αυτονότητη θεωρούμε δε την σουηδική διαχείρηση των σχέσεων
;ο)
Δημοσίευση σχολίου