Κλεισμένος σε μια μόνο θέση, αυτή της αναλογίας σου, που υπέγραψες παράτολμα, με κλειστά μάτια μέσα στο νερό, που ήξερες να κολυμπάς, αλλά αμέσως μετά μετέτρεψαν αυτή σου τη δυνατότητα σε αδυναμία σου, τα βράγχια σου κατστράφηκαν στην ανυπαρξία της δικής σου διεκδίκησης και εσύ έμαθες να διεκδικείς μόνο αυτά που δεν θα πάρεις ποτέ.
Προσεύχεσαι το βράδυ για να συγχωρεθούν οι θαρραλέες αμαρτίες σου, οι ζημιές, που αντιπαρέρχονται ένα καθορισμένο, ανύπαρκτο κέρδος που καταδικάστηκες να κυνηγάς, μόνο και μόνο επειδή δεν θα το βρεις ποτέ.
Η ίδια σου η φύση σε αδίκησε δίνοντάς σου πόδια χωρίς να σε ρωτήσει, επιβάλλοντάς σου κίνηση ακόμα και εκεί που το μόνο που θέλεις είναι να συρθείς. Επιτρέπεται, συνοδευόμενο απο συγκαταβατική και αλτρουιστική φροντίδα, το γονάτισμα ως μορφή μετάνοιας. Αν χρησιμοποιηθεί ως διαμαρτυρία, συνοδεύεται απο μια ποινή, που συνήθως επιβάλλουμε μόνοι μας για να αναδείξουμε και το επίκτητο προσόν της αυτογνωσίας.
Στο περιθώριο – καθορισμένο και αυτό – τοποθετούνται όσοι απεγνωσμένα επιδιώκουν μια επιθυμία, που έπεσαν τυχαία πάνω της ένα καλοκαίρι που κόντεψαν να πνιγούν σε μια απόλυτα ήρεμη θάλασσα. Κάπου μακρυά. Κάπου ακαθόριστα.
Οι υπόλοιποι, ζωντανές κάμερες, συλλέκτες και μάρτυρες, της σύγχρονης ιστορίας που διαγράφεται, με την υποτιθέμενη αντικειμενικότητα που προσφέρεται στους μη συμμετέχοντες.
Και ότι απομένει απ’ τους ανθρώπους, συμβολική προσομοίωση της δυστυχίας, στο βωμό μιας ευδιάκριτης πλέον επιβεβλημένης ευτυχίας που πνίγει σχεδόν πάντα τα διαμαρτυρόμενα μάτια, τις αντδραστικές λέξεις και τις μη αναμενόμενες κινήσεις των σωμάτων. Όλα στο φως. Και εσύ να μην έχεις πει τη γνώμη σου ούτε καν με το κλάμα της γέννας σου.
3 σχόλια:
αγαπητέ χ.νομίζω οτι η εξουσία λeιτουργεί λίγο πιο περίτεχνα.
Δεν θα ακυρώσει τη δυνατότητά σου να κολυμπάς,να ανασαίνεις μέσα στο νερό.Θα προσπαθήσει να την
οικειοποιηθεί.Αν στερούσε κάτι τόσο προκλητικά ίσως να υπήρχε πρόβλημα γι'αυτήν.Θα το κάνει πρώτα κτήμα της αποδομώντας το και ύστερα θα το επιστρέψει έτσι ώστε να το νιώθεις άκόμα δικό σου.
Στη συνέχεια δίνεις στην αυτογνωσία αρνητικό πρόσημο αφού την χαρακτηρίζεις σαν "επίκτητο προσόν" και θα διαφωνήσω αφού είναι άλλο πράγμα η επιβολή μιας ηθικής και στη συνέχεια η αυτοκαταστολή και άλλο το να γνωρίζεις ποιός/α είσαι,να αναγνωρίζεις και να προσπαθείς να διορθώσεις και να διορθωθείς.Το πρώτο προυποθέτει την παραίτηση το δεύτερο την ειλικρίνεια.
παρακάτω δεν διευκρινίζεις ποιός ορίζει το περιθώριο,λες και κάθε αντίσταση,κάθε αγώνας θέτει εξ αρχής τον εαυτό του στο περιθώριο,εκτός κοινωνίας.Το αντίθετο νομίζω οτι κάθε στιγμή είμαστε το κέντρο.
Τέλος,στην τελευταία παράγραφο νομίζω οτι αφήνεις στην άκρη ένα πολύ σημαντικό κομμάτι ακυρώνοντάς το με αυτό τον τρόπο.Τις σχέσεις.Αν είχε απομείνει απο τους ανθρώπους η δυστυχία και μόνο θα έπρεπε συνάμα να θεωρούμε τελεσίδικη κάθε ήττα,κάθε κίνηση ανούσια.Όμως είμαστε εδώ και πλάθουμε λέξεις,σκέψεις,συναισθήματα,
εικόνες,τις ίδιες τις σχέσεις κατευθύνοντάς τες στο φώς.
Αγαπητέ δ. το σχόλιο σου με έβαλε σε πολύ μεγάλες σκέψεις και χαίρομαι για αυτό. Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι τα πράγματα μπορεί και να μην είναι έτσι θέλω να σου πω πως συμφωνώ μαζί σου ότι η εξουσία λειτουργεί περίτεχνα.
Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι αισθάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι φτάνουν πολύ κοντά σε ένα θέλω τους, στο να διαμορφώσουν μια αντίδραση αλλά ανακαλύτπουν ότι κάτι τους λείπει, μια ικανότητα που μοιάζει να έχει αφεραιθεί κάπως βίαια. Νομίζω λοιπόν ότι αν ψάξουμε καλύτερα θα βρούμε ανρθώπους που δεν ξέρουν πια να επιπλέουν.
Επίσης ότι και αν επιστραφεί αφού στο έχουν πάρει πρώτα νομίζω ότι είναι καταδικασμένο να μην είναι ποτέ ίδιο με πριν. Και εγώ δεν μπορώ να παλέψω με τις προσωπικές μου αναπηρίες.
Δεν δίνω στην αυτογνωσία αρνητικό πρόσημο απλά αναφέρομαι αρνητικά στα σημεία που ζητείται από τον άνθρωπο να καταλάβει από μόνος του κάτι επειδή η φύση τον προίκησε με νου. Λέω επίκτητη γιατί ανακαλύπτω χωρίς να θυμάμαι φυσικά, εντατικά φροντιστηριακά μαθήματα επιβεβλημένα από τους γύρω μου για την κατάκτηση μιας αυτογνωσίας που με έχει απομακρύνει πολύ από τον εαυτό μου. Θα συμφωνήσω μαζί σου λοιπόν στο ότι πίσω από την φράση αυτή μπορεί να κρύβεται μια "ειλικρινής παραίτηση".
Θεωρώ ότι η φύση του αγώνα είναι εκτός του κοινωνικού συνόλου (αριθμητικά τουλάχιστον) με στόχο την ίδια την κοινωνία φυσικά και νομίζω πω είναι αφελές να νομίζεις ότι στις συνειδήσεις δεν είναι ορισμένο το περιθώριο.
Η δυστυχία και η ευτυχία είναι πράγματα που πολλές φορές αισθάνομαι ότι είναι ένα. Με τρόμο στο λέω αλλά έτσι νιώθω πολλές φορές. Τέλος νομίζω πως η εσωτερική αδυναμία των ανθρώπων σήμερα κάνει τις σχέσεις να τρέμουν στο φως και εγώ προτιμώ το απόλυτο σκοτάδι και ας πέφτω δεξιά και αριστερά. Μερικές φορές ο πόνος με βολεύει περισσότερο από τον φόβο.
Δημοσίευση σχολίου