Νύχτες

Είναι βράδυ. Πάντα βράδυ.
Σάββατο. Σχεδόν πάντα Σάββατο.
Ντύνεσαι. Κλειδώνεις πριν φύγεις.
Τσεκάρεις αν κλείδωσες.
Μετά ξανά. Πάλι.
Χτυπάς το κουδούνι.
Δυο φορές. Πάντα δύο.
Η πόρτα ανοίγει.
Μπαίνεις μέσα. Κάθεσαι.
Όπου χωράς. Αν χωράς.
Χαμογελάς. Ρωτάς. Απαντάς.
Η ώρα περνάει. Κρυώνεις.
Αναρωτιέσαι. Πας να μιλήσεις.
Οι λέξεις νεκρές.
Άδειες. Έρημες.
Ντροπαλές. Μεθυσμένες.
Κοιτάζεις.
Μάτια πάνω σου.
Προσπαθείς. Διώχνεις.
Είναι αργά. Κάνεις να φύγεις.
Πάλι μένεις. Θέλεις. Φωνάζεις.
Με έναν τρόπο παρακαλάς.
Κοιτάζεις την ώρα.
Όχι για να φύγεις.
Για να δεις το χρόνο που απομένει.
Θέλεις. Φαίνεται. Φαίνεσαι.
Κοιτάζεις ξανά. Τελευταία φορά.
Είναι αργά. Η ώρα έχει περάσει.
Αρπάζεις τα κλειδιά σου.
Σε ενοχλεί ο ήχος. Δυναμώνεις. Τιμωρία.
Το παλάτι σου περιμένει.
«Πρίγκιπας του τίποτα».
Μόνος. Πάντα μόνος.
Σκεπάζεσαι. Σκεπάζεσαι καλά.
Δυο λεπτά ειλικρίνειας. Μετά άλλα δυο.
Κλείνεις το φως. Κρίμα…
Τα μάτια κάνουν αυτό που θέλουν.
Και η ποινή. Πάντα ποινή.
Ο χρόνος. Ο άνθρωπος.
Πάντα ζητάει. Τα λεπτά που έχασε.
Ο χρόνος και ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος. Είναι θέμα χρόνου να χάσει.