Τρίτη 22 Απριλίου 2008
Διάλεξε...
'Οταν όσα άσχημα θέλεις εσύ να πεις για τον εχθρό σου τα λέει ο εχθρός σου καλύτερα από σένα για τον εαυτό του, τότε είναι γελοίο να διαπραγματεύεσαι την επιθετικότητά σου εναντίον του. Η προσπάθειά του να σε αφοπλίσει, να σε ματαιώσει για να σε ενσωματώσει μεταμορφωμένο ως μια νέα αβανγκάρντ εκδοχή του, απαντιέται με άρνηση. Με την δημιουργική εκείνη άρνηση που στοχεύει όχι στην άτρωτη φαινομενολογία του εχθρού αλλά στην τρωτή του ουσία. Όχι δηλαδή στο πεδίο που ορίζει ο εχθρός, στο πεδίο όπου τα Πάντα μετατρέπονται σε Τίποτε, αλλά εκεί που το Τίποτε θέλει να γίνει τα Πάντα: κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί ποτέ αν λείπεις Εσύ. Δεν θα συμβεί ποτέ χωρίς Εσένα. Αυτή είναι η δύναμή σου που -μπορεί να αγνοείς Εσύ αλλά- τρέμει ο εχθρός σου.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Κάποτε είχες πει "τι ποιο ενοχλητικό για την κυριαρχία,όταν μετά από τόσους τόνους προπαγάνδα υπάρχουν κάποιοι που αιναντιώνονται".
Πάθος για την άρνηση!Λύσσα του γκρεμισμού!Θα μπορούσε να χτίσει κανείς καλύτερα από εμάς?
Δεν θα συμβεί ποτέ χωρίς Εσένα. Αυτή είναι η δύναμή σου που -μπορεί να αγνοείς Εσύ αλλά- τρέμει ο εχθρός σου.
Η φράση αυτή μου δημιούργησε την ανάγκη να μεταφράσω ένα απόσπασμα των εξαιρετικών κατά την ταπεινή μου άποψη στίχων του κομματιού. Χάνουν λίγο στη μετάφραση αλλά αν αφεθείς σε κερδίζουν. Είμαι ενθουσιασμένος με την ανάρτηση και με το κείμενο που τη συνοδεύει.
"Είναι δύσκολο να μιλήσεις
Για το πόσο μπερδεμένος νιώθεις
Ελπίζοντας αυτό που χρειάζεσαι
Να είναι πίσω από κάθε πόρτα.
Κάθε φορά που πληγώνεσαι
Δεν θέλω να αλλάζεις
Γιατί ο καθένας έχει ελπίδες
Και είσαι απλά άνθρωπος.
Το συναίσθημα κάποιες φορές
Που ελπίζεις να είσαι κάποιος άλλος
Όταν νιώθεις έτσι
Ότι δεν ταιριάζεις πουθενά
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι λύπη.
Αυτό το συναίσθημα δεν είναι χαρά.
Ειλικρινά σε καταλαβαίνω
Μην κλάψεις τώρα.
Σε παρακαλώ μη φύγεις
Θέλω να μείνεις
Σε ικετεύω, σε παρακαλώ
Δεν θέλω να μισείς
Για όσο πόνο νιώθεις.
Ο κόσμος είναι απλά μια ψευδαίσθηση
Που προσπαθεί να σε αλλάξει.
Εσύ πρέπει απλά να μην αλλάξεις..."
Διάβάζοντας τον γ. θυμηθηκα το παρακάτω απόσπασμα απο τις "αόρατες πόλεις του Ι.Καλβίνο:
"Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον.Αν υπάρχει μιά κόλαση,είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ,η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά,που διαμορφώνουμε τη συμβίωσή μας.Δύο τρόποι υπάρχουν για να μην υποφέρουμε.Ο πρώτος για πολλούς είναι εύκολος:να αποδεχτούν την κόλαση και να γίνουν τμήμα της μέχρι να καταλήξουν να μην την βλέπουν πια.Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί συνεχή προσοχή και διάθεση για μάθηση:να προσπαθήσουμε και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε ποιός και τι,μέσα στην κόλαση,δεν είναι κόλαση,
και να του δώσουμε διάρκεια,
να του δώσουμε χώρο."
δ.
Δημοσίευση σχολίου