Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ένα ίσως...

Μόνο εγώ γνωρίζω τί θα μπορούσα να έχω κάνει...Για τους άλλους είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ίσως.

(Σταντάλ, Το κόκκινο και το μαύρο)

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Aναστολή

Ο,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ο,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ο,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μία στιγμη πιο απελπισμένη το αναβάλλω,
γιατί μονάχα οταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Ν.Χριστιανόπουλος

αντι-ποίηση

σκέψου μόνο οτι μέσα στη δική μου κόλαση,
υπάρχει κι αυτή που μου τροφοδοτείς...

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Moρφή και περιεχόμενο

Ο κ. Κόυνερ παρατηρούσε ένα πίνακα που έδινε σε μερικά αντικείμενα μια πολύ ιδιότυπη μορφή. Κι ο κ. Κόυνερ είπε: Μερικοί καλλιτέχνες όταν μελετούν τον κόσμο την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για την μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο.
Κάποτε δούλευα σ’ ένα κηπουρό. Μια μέρα μου δίνει ένα ψαλίδι και μου λέει να κλαδέψω μια δάφνη. Τη δάφνη την είχαν μέσα σε μια γλάστρα και την δάνειζαν σε διάφορες εκδηλώσεις. Γι’αυτό κι έπρεπε νάναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Άρχισα αμέσως να κλαδεύω τα αγριόκλαδα, παιδευόμουν ώρες ολόκληρες μα δεν κατάφερα τίποτα. Πότε κλάδευα την μια πλευρά περισσότερο, πότε την άλλη. Όταν στο τέλος κατόρθωσα να την στρογγυλέψω, η σφαίρα είχε γίνει μικρή σα σβώλος. Ο κηπουρός μου είπε απογοητευμένος. Καλά. Βλέπω την σφαίρα. Που είναι όμως η δάφνη;

«Ιστορίες του κ. Κόυνερ» του Β.Β. (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ίσως...Κάποτε...

Για ποιό ταξίδι ξεκίνησες να πας?
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

προσωπο-ποίηση

Βαρέθηκα
Γαμώτο

Κυριακή 3 Οκτωβρίου 2010

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ