Με αφορμή μία κουβέντα με ένα φίλο, ξαναέπιασα ποιήματα του Μπόρχες, που μιλάνε για τον χρόνο και που παραδόξως με ακολουθούν από παλιά. Τελικά, έπεσα πάνω σε ένα ποίημα που πρώτη φορά τώρα προκάλεσε το ενδιαφέρον μου. Ενώ σκεφτόμουν κάτι άλλο, με παρέσυρε αλλού και το μοιράζομαι...
Ερωτικό Προαίσθημα
Ούτε κι αν νιώθω τόσο δικό μου αυτό το φωτεινό, σα γιορτή, μέτωπό σου
ούτε κι αν συνηθίσω το κορμί σου, ακόμα μυστηριακό και σιωπηλό, ακόμα
κοριτσίστικο,
ούτε την αδιάκοπη πορεία της ζωής σου, που μια γίνεται λόγια, μια σιωπές,
τίποτα πιο αινιγματικό δεν θα μπορέσεις να μου δώσεις
πέρ'απ'το να κοιτάζω τον ύπνο σου
τυλιγμένο μεσ'την αγρύπνια των χεριών μου.
Σαν από θαύμα ξαναγίνεσαι παρθένα, από την αθωωτική αγνότητα του ύπνου
αμέριμνη, λαμποκοπώντας σαν μια χαρούμενη στιγμή που τη διαλέγει η ίδια
η μνήμη,
να μου χαρίσεις τούτο τ' ακρογιάλι της ζωής σου, π' ούτε κι εσύ η ίδια
ακόμα δεν το ξέρεις.
Θα ξεχυθώ μες τη γαλήνη σου
να εξερευνήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως εδώ, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου