Ο Διονύσης Σολωμός, ως γνωστόν, μοίρασε τα χρόνια της ζωής του ανάμεσα στην Ιταλία, την Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Η κύρια γλώσσα του ήταν η ιταλική και στην δεύτερη γλώσσα του, την ελληνική, είχε ανέκαθεν πολλά εκφραστικά προβλήματα. Έγραψε πολλά ποιήματα στην ιταλική γλώσσα, που επαναλαμβάνω ήταν και η κύρια γλώσσα του, ποιήματα που από τους ιταλούς –και όχι μόνο- θεωρούνται μέτρια. Τα ποιήματα, ωστόσο, που έγραψε στην ανάπηρη ελληνική του γίνανε σε τέτοιο βαθμό αποδεκτά ώστε καθιερώθηκε ως «εθνικός ποιητής».
Τί λέτε; Να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το οξύμωρον;
3 σχόλια:
Αν ανατρέξουμε την ελληνική ιστορία,το οξύμωρον γίνεται πραγματικότητα.Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι"εθνικοί ήρωες" στην ελληνική επανάσταση ήταν αρβανίτες και ελάχιστοι αναφέρονταν σε εθνική ταυτότητα.Όσο για τον Δ.Σολωμό, κατάφερε να δώσει την ντόπα (για να είμαστε και λίγο επίκαιροι) που χρειαζόταν η εκβιαστική δημιουργία του ελληνικού κράτους.Τι κι αν δεν ήξερε ελληνικά?Μάλιστα,λέγεται ότι πλήρωνε πιτσιρίκια για να του μαθαίνουν την γλώσσα.Τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.Όλες οι προβληματικές που βάζουν οι ελληναράδες για τους μετανάστες,εξαφανίζονται όταν οποιοσδήποτε και από οπουδήποτε φωνάξει "για την ελλάδα ρε γαμώτο".Ορίστε και μια συμβουλή για όσους μετανάστες θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα.Γράφτε ένα ποίημα που λέει πόσο τέλεια είναι η Ελλάδα, πόσο καταπληκτικοί είναι οι Έλληνες.Μπουκωθείτε με αναβολικά για να σηκώσετε 400 κιλά και αμέσως θα γίνεται ήρωες χωρίς να έχετε πρόβλημα με άδειες παραμονής και μεροκάματα τρόμου!
Hello. This post is likeable, and your blog is very interesting, congratulations :-). I will add in my blogroll =). If possible gives a last there on my blog, it is about the Dieta, I hope you enjoy. The address is http://dieta-brasil.blogspot.com. A hug.
Κι ο Κάλβος όμως έγραψε τις Ωδές του στα Ελληνικά με τύπους εντελώς δικούς του, που χαρακτηρίζονται πιθανώς και λανθασμένοι, μια και ούτε αυτός μιλούσε τέλεια Ελληνικά. Αυτό δε σημαίνει ότι τα ποιήματά του υστερούν αξίας. Άρα το ίδιο θα λεγα και για το Σολωμό. Άλλο η αρτιότητα στη γνώση της γλώσσας και άλλο η δύναμη στην έκφραση. Και στη μουσική το ίδιο. Μπορεί κάποιος να παίζει παπάδες και σε κάποια στιγμή του να μη μεταδίδει τίποτα, κι ο άλλος να ξέρει μόνο τα βασικά, και να σου «δίνει» με το πάθος του.
Να αναφέρω τέλος, αν δε βαριέστε, πως ο Μπέκετ έγραψε κάποια έργα του στα Γαλλικά, γιατί ήθελε όπως λέει ο ίδιος, να περιοριστεί μόνο στις βασικές γνώσεις της Γαλλικής που είχε ώστε να δώσει μόνο τα απολύτως απαραίτητα.
Χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου