Τα σύννεφα

Τα σύννεφα μάς παρασύρουν σε παρομοιώσεις

Πρέπει να είναι μέρος του αμυντικού τους μηχανισμού

Οι παρομοιώσεις παρασύρουν στην επιείκεια 

Όλα αυτά θα πρέπει να κοπούνε μαχαίρι

Χωρίς παρομοιώσεις τα σύννεφα θα λιμοκτονήσουν

Γ. Στίγκας

Το όνομα στο κουδούνι δεν άλλαξε ποτέ

Σου ήρθαν τα νέα;

Ξενοίκιασα. Πάει κι αυτό.
Τα χνάρια μου σβήνουν ένα-ένα,
σαν θλιβερή αλληλουχία.
Να δεις, σε λίγο
θα είναι σα να μην υπήρξα ποτέ.
Να το δεις, ε;
Σου έκανα κι αυτή τη χάρη.
Μου είπαν πως το όνομα στο κουδούνι δεν άλλαξε ακόμη.
Ξέχασαν, βέβαια, να αναφέρουν εάν
ένα "σ’αγαπώ” γραμμένο με στυλό,
συνεχίζει να καταπατά το επίθετό μου
κι εάν, στην τελική, υφίσταται ακόμα,
ως τελευταία πράξη ενός σύμπαντος
που και υπήρχαμε και αγαπιόμασταν
και μας ένοιαζε αρκετά, ώστε να το αποτυπώσουμε.
Τώρα πια, από κάποιο άλλο σύμπαν,
σβήνουμε και γράφουμε τον μεγάλο μας επίλογο.
Εγώ γράφω,
εσύ σβήνεις.
Εγώ ονειρεύομαι την χάρτινή μας πόλη,
κι εσύ κρατάς τα σπίρτα στα χέρια σου.
Τι λες;
Θα της βάλεις φωτιά;


Ανώνυμο