ανυπόστατος ορίζοντας
καθώς η γη τον προσπερνάει ασταμάτητα
και οι θάλασσες τον θολώνουν με τα ριπίσματα τους
εμείς πάντα
θα τον επικαλούμαστε ως εκάστοτε ορίζουσα
της σφαίρας της εμπειρίας μας
ανεξάρτητα με το ότι
κινείται με σημείο αναφοράς τις αισθήσεις
και φθείρεται με το ρυθμό της θνητότητάς μας
κι έτσι η γη θα μας προσπερνάει
κι η θάλασσα θα θολώνει τις υπαρξιακές ματαιότητες
με το ρυθμό των οριζόντων μας
που θα είναι πάντα εκεί
ως εκάστοτε ορίζουσα των απείρων εκδοχών μας
καθώς αυτές θα χάνονται μαζί με τις μεγάλες σταθερές
που μας προσπερνούν για να τις προσέξουμε
που μας ριπίζουν δυνατά
για να μας κρατήσουν ξύπνιους
ενώ εμείς
δηλώνουμε υποταγή στις ορίζουσες
εν ονόματι των οριζόντων
