Μια τοιαύτη εορτή...

«Διότι μία τοιαύτη εορτή της τρέλλας και της αθυροστομίας [αι Απόκρεω], είναι ανάγκη της ανθρωπίνης ψυχής, ως η εξομολόγησις· είναι δικλείς από την οποίαν εκφεύγει το περίσσευμα της δυσφορίας ημών διά την υπόκρισιν εις ην μας αναγκάζουν αι κοινωνικαί συνθήκαι· είναι μικρά επανάστασις του αφελούς και πρωτογενούς ανθρώπου, τον οποίον δεν εδάμασαν ακόμη εν ημίν, ούτε θα δαμάσουν ίσως ποτέ εντελώς οι νόμοι του λεγομένου πολιτισμού.»

Ιωάννης Κονδυλάκης, από το Λεξικό Νεοελληνικών Παραθεμάτων και Αφορισμών (επιμ. Γ.Π. Σαββίδης).

Quantum

Το ημερολόγιο ενός βαρβάρου

Είμαστε λίγο δικηγόροι, λίγο ποιητές,
λίγο σύζυγοι, λίγο ερωμένοι
περήφανοι και τιποτένιοι μαζί.
Λίγο πλάσματα αγαθά και λίγο καθάρματα
[...]
Είμαστε λίγο ποιητές, λίγο δικηγόροι,
ξέρομε να φωνάζομε ξέρομε να σιωπούμε
έχομε μια καρδιά, πολλές καρδιές, όσες χρειαστούν,
για να χωρέσει ο ωκεανός που κρύβομε δω μέσα.


Νίκος Παπάς, , 1957

[Kύριε, άνθρωποι απλοί], [Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος]

 [Kύριε, άνθρωποι απλοί]

Kύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
είταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς).
Tην τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια είταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμίς ποτέ:
η αμαρτία μας.

Eίχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
―πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα―.
Tώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας·
Kύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!



[Της μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος]

Tης μοναξιάς ο ύπνος μισοθάνατος·
γυρίζει τις εικόνες διψασμένα όνειρα,
είν' ο βυθός τα χρώματα...
Ξαναγυρίζει στη ζωή με μουσικές παράξενες,
γι' αυτό δεν είναι θάνατος,
κυκλόφερτου ανέμου αλλαγή
δίνει καιρό να συλλογίζομαι
σαν ξελογιάζεις τα όνειρα
ξύπνε· και ντύνω νυφικό ζωής
τα κλώνια χειμωνιάτικου βραχνά
με μαγικά λουλούδια άνοιξης.
Tο δίκοπο μαχαίρι της ζωής κρατάς!
 

Δημήτρης Αντωνίου