Το ιστιοφόρο

Σαν πελαγοδρομήσαμε, τότε, στον πόνο μας πιστοί, – ξένοι, που νοσταλγήσανε πατρίδα όλη τη γη – κάποια αγωνία μάς έδερνεν από το βράδι ως την αυγή, πως το κουράγιο μας γοργά σαν κύμα θα σβυστεί, σαν πελαγοδρομήσαμε, τότε, στον πόνο μας πιστοί.

Νύχτα ήταν τρισκότεινη, δίχως μια λάμψη έστω μικρή, κ΄ είχε η ζωή μας αιστανθεί μεγάλο απαυδημό· κ΄ είχε η καρδιά μας σφαλιχτό, σα φυλαχτό της τον καημό και λέγαμε στενάζοντας : «Πότε θα φτάσουμε αντικρύ;» Νύχτα ήταν τρισκότεινη, δίχως μια λάμψη έστω μικρή.

Μα, ως τόσο, κι αν γινήκανε κουρέλια τ΄ άσπρα μας πανιά, και το ιστιοφόρο μας επνίγη στο βυθό, -ν- η τρικυμία εδιάβηκε –γιατί να λυπηθώ;– και να! που φτάσαμε γεροί σε φως κι απανεμιά, κι ας μείνανε στο πέλαγο κουρέλια τ΄ άσπρα μας πανιά.

Δω πέρα θα ησυχάσουμε, συντρόφοι, τώρα μια στιγμή, κ΄ ύστερα πια θα φτιάξουμε καράβι πιο γερό, να μην τρομάζει κύματα βαριά κ΄ ενάντιο καιρό, γιατί η ψυχή μας το ποθεί πάντα να πελαγοδρομεί, προς νέες χαρές, νέους καημούς, προς νέους ωκεανούς.- Τεύκρος Ανθίας

Μέλιος

Τα ψιχία, το ψύχος
οι ψυχές.
Οι χαμένες συντεταγμένες,
τα σημεία στο χάρτη,
αυτά τα γαμημένα σημεία
που ξεχνιούνται θεαματικά.
Αυτά που υπάρχουν
και δεν είναι "μετά",
αυτά που επιμένουν να βρίσκονται μπροστά μας.
Τα ταπεινά σημεία,
τα υπάρχοντα σημεία,
τα σημεία που σκουπίζονται κάτω
από τα χαλάκια των ιδεολογιών.
Αυτά που επανέρχονται θριαμβευτικά
με πόνο και πρησμένα μάτια,
καμπουριασμένα από την αμείλικτη πραγματικότητα,
αυτή την ίδια που ποτέ δεν καταργήθηκε.
Αυτή τη γαμημένη πραγματικότητα που
οι διάφοροι κύκλοι φρόντισαν να την προσβάλουν
ως "αφήγημα".

Σας έχω ένα νέο:
Ο Μέλιος ζει
και δεν έχει facebook.