χρονο -βορα

απόψε ξεσπούν οι μάχες στη ανταρτεμένη ράχη μου

λεπίδες γίνονται οι σπόνδυλοι

θαρρείς φτερούγες δίκοπες,

που καθεμιά τους έχει καρφωμένο κι έναν αιώνα ανυπαρξίας…

για λίγα δευτερόλεπτα…

πρόσωπα με αλισάχνη

Θα μπορούσα να σου σκιαγραφήσω, κάθε πτυχή των οροσειρών τριγύρω
Να σου αποκωδικοποιήσω τον κάθε κυματισμό στην ακτή.
Θα μπορούσα να σου μεταφράσω, και των πουλιών την πρωινή πρωτολαλιά
Να σου περιγράψω, ως και τα ιριδίζοντα χρώματα την αυγή.

Στης νύχτας όμως το απόγειο, αναζητώ
όπως και χθες
στο αίθριο του σώματος σου
τις αντάρες της φωνής σου.

Νύχτες που ραίνουμε, με χνώτα και αλμύρα
την ειρωνεία του χρόνου
στο γεμισμάδειασμα του χώρου μας.

τελευταίο μήνυμα

όταν φύγεις οριστικά
άσε το φως ανοιχτό

η μοναξιά μου
θέλει να διαβάσει τον καφέ σου