Το μεγαλο Ο

Εσυ ήσουν που φοβόσουν τις αστραπές

Όταν τσαλαπατούσα στα λασπόνερα
Όταν ανέβηκα στην καταιγίδα
Όταν ξέχασα τον καπνό μου
Όταν γύρισα να τον πάρω και ήταν άδειος

+τεχνία- : 3 ημέρες ενάντια στο εμπόρευμα και το θέαμα, Βόλος, 26- 28 Φλεβάρη

Μια κάποια μελαγχολική επιστροφή.

Στον ουρανό ακροβατεί μεγάλη σκοτεινιά,
Κι έτσι καθώς με πήρε το πάραθυρο αγκαλιά,
με το ένα χέρι
στο δωμάτιο μέσα σέρνω
του δρόμου την απίστευτη ερημιά,
με το άλλο παίρνω
μια χούφτα συννεφιά
και στην ψυχή μου σπέρνω.


Μελαγχολία- Κική Δημουλά

Σήμερα είδα

Σήμερα είδα τα στενά που έτρεξα
Σήμερα περπάτησα σε δρόμους που κρύφτηκα
Σε γωνιές που κάποτε αγόραζα παύσεις
Κοντοστάθηκα σε χαραγμένες πεταλούδες και πάρκα
Έμεινα στεγνός κάτω από λατομεία
Σήμερα είδα κι ένα σύνθημα που γράψαμε μ'εναν σύντροφο με μαρκαδόρο το ίδιο βράδυ στην ίδια κολόνα με διαφορετικά βλέμματα.
Κάθε σημείο και μια ιστορία κάθε βήμα και μια ανάμνηση
Εδώ που στέκομαι ένας αντάρτης έκανε σαμποτάζ.
Ένα βήμα δεξιά...
Μια σμυρνιά επιτέλους όρισε την ζωή της.
Ένα βήμα πίσω...
Ο μπαρμπα-Βαγγέλης περιμένει μεροκάματο με το φτυάρι αγκαλιά
Ένα βήμα αριστερά...
γουρούνια περιμένουν με τα όπλα παρατεταγμένα να ανοίξει μια πόρτα
Ένα βήμα μπροστά...
Βρες με...να κάνω ρεσάλτο στην καθημερινότητα

(πω-πω τι βλέπεις όταν σου έχει χαλάσει το μηχανάκι)

Απορώ

Όταν ο άνεμος χάιδεψε τα χείλη μου
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
όταν οι σκιές βγήκαν από το πουθενά πηχτές
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
τώρα που τρέχεις μακριά μόνη σου
και ο παράδεισός σου ράγισε
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
έτρεξα μα δεν σε έφτασα
το φεγγάρι δεν με φώτισε
και τρόμαξες από την ορθότητά σου
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό


Ελύτης-Μονόγραμμα

απολογισμός στη δύση μιας λύπης

εδώ που φτάσαμε

στυφή  γεύση

και πικρή

και μυρωδιά από κανέλλα

λες και δε πέρασε λεπτό

από τους βροχερούς μας περιπάτους.

εδώ που φτάσαμε

ακαθόριστη σκέψη

κίνηση νευρική

ανάμεσα σε βήματα κουτσά

δειλά να περπατήσουμε

για λίγο ακόμα.

εδώ που φτάσαμε

καθρέφτες και σώματα

σκιές σε καθρέφτες

και ατημέλητες φιγούρες

να κραυγάζουν μοναξιά

σε βουβά καταφύγια.

εδώ που φτάσαμε

και μετά κενό

κράτα με σφιχτά

και δες πώς απλώνεται

στα πόδια μας η θάλασσα

αγρίμι κατατρεγμένο.

χάρισέ μου μια τελευταία ματιά

και ετοιμάσου για την ύστατη πτώση.

Καθώς έσβηνα τα ίχνη μου στην άμμο
Ο άνεμος χόρευε στα μαλλιά του
και η ματιά του έκρυβε τον ήλιο
Πέρα από την έρημο,πέρα από τα κρυφά μας λόγια

Στην καταχνιά,στην θυελλώδη καταχνιά
ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο
στεγνό και απέραντο,αληθινό και ίσως τρομακτικό
έναν κόσμο που είχα αφήσει πίσω μου για χρόνια

Καθώς χάραζα καινούρια μονοπάτια στην άμμο
ακολούθησε το κύμα,κόντρα στον άνεμο
Διέλυσε τα σύννεφα και έφερε την βροχή
Για να βάλει την δικιά του πινελιά στην άμμο

Τα έλεγε ο Γιωργάκης...

και δεν τον πιστεύατε!!!

Ένα βράδυ
δεν ήξερα που ήθελα να γυρίσω
Πραγματικά δεν ήξερα
άνοιγα το γκάζι
δεξιά ή αριστερά μπροστά ή πίσω?
ουφ!ο Γιώργος κάπου θα'ναι
μάλλον θα ποτίζει την θλίψη του!
ουφ!Ο Γιώργος κάπου θα'ναι
ποιος ξέρει...
δεξιά λωρίδα,αριστερή λωρίδα
λες να έχει μπλόκο πιο κάτω...?
Ας έχει!
Άνοιξα το κράνος για να αισθανθώ την βροχή!