Θα διασχίσω ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι
Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι
Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει
Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010
μοναδικό!
Πράγματι είναι μοναδικό γεγονός στην ιστορία της τέχνης!
Μια μελετηρή φοιτήτρια κατόρθωσε να σκουντήσει τον ακροβάτη του Πικάσο και να του αλλάξει κατά μια ή δυο μοίρες τη γωνία της κατεύθυνσης του προσώπου του! Η φοιτήτρια μπορεί να έπεσε πάνω στον ακροβάτη και να έφαγε τα μούτρα της αλλά ο ακροβάτης παρέμεινε σε ισορροπία!
Σκεφτείτε πως χρειάστηκαν 120 περίπου χρόνια για να ταρακουνηθεί έστω και για λίγο ο ακροβάτης....
Η φοιτήτρια που του έβαλε τρικλοποδιά και τον οδήγησε στα επείγοντα του μουσείου αυτή την στιγμή πρέπει να ανακρίνεται...
(για την ιστορία: ο πίνακας είναι της επονομαζόμενης "ροζ περιόδου" / ο Πικάσο συνήθιζε να ζωγραφίζει σαλτιμπάγκους, ακροβάτες, ηθοποιούς τους οποίους τις περισσότερες φορές ταύτιζε με τον εαυτό του)
Φοιτήτρια «σκίζει» πίνακα του Πικάσο Μια μελετηρή φοιτήτρια κατόρθωσε να σκουντήσει τον ακροβάτη του Πικάσο και να του αλλάξει κατά μια ή δυο μοίρες τη γωνία της κατεύθυνσης του προσώπου του! Η φοιτήτρια μπορεί να έπεσε πάνω στον ακροβάτη και να έφαγε τα μούτρα της αλλά ο ακροβάτης παρέμεινε σε ισορροπία!
Σκεφτείτε πως χρειάστηκαν 120 περίπου χρόνια για να ταρακουνηθεί έστω και για λίγο ο ακροβάτης....
Η φοιτήτρια που του έβαλε τρικλοποδιά και τον οδήγησε στα επείγοντα του μουσείου αυτή την στιγμή πρέπει να ανακρίνεται...
(για την ιστορία: ο πίνακας είναι της επονομαζόμενης "ροζ περιόδου" / ο Πικάσο συνήθιζε να ζωγραφίζει σαλτιμπάγκους, ακροβάτες, ηθοποιούς τους οποίους τις περισσότερες φορές ταύτιζε με τον εαυτό του)
Φοιτήτρια της ιστορίας της τέχνης έπεσε πάνω σε πίνακα του Πικάσο στο Met και προκάλεσε σχίσιμο 15 εκατοστών... Μια επισκέπτης του μεγαλύτερου μουσείου της Νέας Υόρκης έχασε την ισορροπία της έπεσε πάνω στον πίνακα «Ο ηθοποιός», του Πάμπλο Πικάσο και του προκάλεσε ένα σχίσιμο που για την αποκατάσταση του θα χρειαστεί μια λεπτή « χειρουργική επέμβαση», ανακοίνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Μet).
H επισκέπτης, φοιτήτρια της ιστορίας της τέχνης, με την πτώση της προκάλεσε κάθετο σχίσιμο λίγο μεγαλύτερο από 15 εκατοστά στον καμβά του έργου, κατά τη διάρκεια του περιστατικού την Παρασκευή, ανέφερε ακόμη το Met. Από την « πτώση» της φοιτήτριας προκλήθηκε ζημιά στην κάτω δεξιά γωνία του πίνακα (οι διαστάσεις του είναι 196x115 εκ.). ενώ το κέντρο της σύνθεσης, έμεινε ανέπαφο σύμφωνα με το μουσείο.
Το έργο αυτό, που φιλοτέχνησε ο Πάμπλο Πικάσο (1881-1973) μεταξύ 1904 και 1905, κατά την ροζ περίοδό του, μεταφέρθηκε στα εργαστήρια του μουσείου, όπου θα του γίνει μια « διακριτική» αποκατάσταση και συντήρηση, πριν από την έναρξη της έκθεσης Πικάσο που προβλέπεται να γίνει στο μουσείο αυτό στις 27 Απριλίου.
Το Met απέκτησε το 1952 το έργο αυτό του μεγάλου ισπανού ζωγράφου που απεικονίζει έναν ακροβάτη με γυρισμένη την πλάτη του και το πρόσωπο του στραμμένο προς τα δεξιά.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/01/2010_320164
Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
Θεώρημα
"Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών."
Το Πυθαγόρειο θεώρημα αντηχούσε στ' αυτιά του Ι. τη στιγμή που ξυπνούσε υπό τους ήχους του συνεπέστατου ξυπνητηριού του στις 7 το πρωί.
"Εντάξει, είναι λογικό μετά από μια σκατένια μέρα να βλέπεις περίεργα όνειρα. Αλλά να σκάει μύτη από το πουθενά ο μαθηματικός κύριος Τρακλαπής και να σου απαγγέλει το Πυθαγόρειο πάει πολύ. Στο κάτω-κάτω έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια."
Αυτά σκεφτόταν ο Ι. οδεύοντας προς το μπάνιο για να φέρει εις πέρας τις παγκοσμίως γνωστές δουλειές που κάνει κανείς στο χώρο αυτό με τις χίλιες δυο ονομασίες. Στην πόρτα λοιπόν του WC συνάντησε τον αγουροξυπνημένο συγκάτοικό του.
-Τσίου ρε Ι.
-Θυμάσαι τον Τρακλαπή;
-Άσε μας ρε καημένε πρωινιάτικα. Που τον θυμήθηκες το μαλάκα;
-Τον είδα στον ύπνο μου.
-Περαστικά!
Το τελευταίο ακούστηκε ενώ ο συγκάτοικος είχε ήδη ξεκινήσει την αποπεράτωση του έργου του κι ενώ ο Ι. ακουμπούσε με το δεξί ώμο στον τοίχο φέρνοντας στο νου του την εικόνα του μαθηματικού: ευθυτενής, λιγνός, ντυμένος πάντα στην τρίχα, αγέλαστος, άκρως απαξιωτικός προς τους κακούς μαθητές, με ψιλή φωνή, οπαδός της σαφήνειας, της ευταξίας και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. "Πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι" επαναλάμβανε κάθε τόσο και απαιτούσε από τους μαθητές και τις μαθήτριες να μη σηκώνουν άτακτα το χέρι στον αέρα για να πάρουν το λόγο αλλά να ακουμπάνε τον αγκώνα στο θρανίο και σχηματίζοντας ορθή γωνία να τείνουν το δάκτυλο προς το ταβάνι. Στην περί δακτύλου απαίτηση δε συνάντησε ποτέ πρόβλημα διότι απλούστατα οι μαθητές και οι μαθήτριες που είχαν ποτέ να πουν κάτι στο μάθημα του ήταν έξι συγκεκριμένα άτομα, μελετηρά και πρόθυμα εξευρωπαϊσμένα. Στους έξι συγκαταλεγόταν κι ο Ι. ενώ το υπόλοιπο σώμα της αίθουσας χωριζόταν - σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή - στους αδύναμους με ελπίδες, στους απελπιστικά αδύναμους, στους αδιάφορους και στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, ήτοι, στον ζωηρό αλλά κατά κοινή ομολογία όλων ανεξαιρέτως πανέξυπνο συμμαθητή Στέλιο.
Ο προφέσορας είχε βάλει πραγματικά τον Στέλιο στο μάτι και ήθελε να το καταστήσει σαφές εξ' ου και η φοβερή διαπίστωση και δημόσια δήλωση κάποια μέρα ότι ο τελευταίος ανήκει στον πάτο. Οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς του παραμένουν άγνωστοι και χρήζουν επισταμένη έρευνας, αλλά ας αφεθεί το ζήτημα προς το παρόν. Σημειώνεται πάντως ότι σ' ένα από τα διαλείμματα της ίδιας μέρας ο Στέλιος πέρασε μπροστά από τον Τρακλαπή τραγουδώντας την αξέχαστη επιτυχία "αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου αμοιβαία τα αισθήματα" κηρύσσοντας τον πόλεμο. "Εγώ αυτουνού θα του κάνω χοντρό χουνέρι, αλλά θέλει ψαγμένα πράγματα η φάση να του γίνει η μούρη κρέας", είπε ο Στέλιος.
Δυο τρεις μέρες μετά, ο μέγας ατάραχος κι αγέλαστος κύριος Τρακλαπής έθεσε κάποιο ερώτημα στην τάξη. Αυτή τη φορά όμως δεν ακολούθησαν μόνον έξι άτομα πιστά την οδηγία αγκώνας-θρανίο-ορθή γωνία. Ουχί. Παρών δήλωσε κι ο Στέλιος. Ο Στέλιος ο οποίος τη μία και μοναδική φορά που διεκδίκησε το λόγο στα μαθηματικά έτεινε επιδεικτικά και μειδιάζοντας το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού. Απλό, απλούστατο, τετριμμένο κι όμως αυτό ήταν: Αυτή η μικρή κίνηση του θρασιμιού κλόνισε σε τέτοιο βαθμό τον κόσμο του κυρίου Τρακλαπή ώστε βάζοντας σχεδόν τα κλάματα άρχισε έξαλλος να ουρλιάζει "ουστ βρωμόσκυλο, έξω τσογλάνι!". Έτρεμε σύγκορμος, του έπεσε η κιμωλία από το χέρι, χλόμιασε λες κι έβλεπε μπροστά του φάντασμα. Ο πάτος της κοινωνικής πυραμίδας αποχωρούσε θριαμβευτικά απ' την τάξη συμβουλεύοντας τον μαθηματικό: "Ας είστε πιο σαφής κύριε καθηγητά. Διευκρινίστε ποιό δάχτυλο σας ικανοποιεί. Κι ας είμαστε πιο ευπρεπείς. Θα μπορούσατε απλώς να τείνετε τον δείκτη προς την πόρτα για να μου υποδείξετε την έξοδο. Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι;"
Η παράσταση έληξε με τα χαχανητά των μαθητών και μαθητριών (συμπεριλαμβανομένου του καλού μαθητή Ι.). Η χαριστική βολή όμως ήρθε όταν ο διευθυντής του σχολείου αντέτεινε πως ήταν υπερβολική η αξίωση του καθηγητή για δια παντός αποβολή του άτακτου μαθητή. "Μια μονοήμερη και το θέμα θεωρείται λήξαν κύριε συνάδελφε". Την επόμενη χρονιά ο Τρακλαπής φρόντισε να μην αναλάβει το τμήμα στο οποίο βρισκόταν ο Στέλιος.
Είχαν περάσει γύρω στα δέκα λεπτά. Ο συγκάτοικος βγήκε από το μέρος, ο Ι. μπήκε, τέλειωσε, βγήκε από το σπίτι, έβαλε μπροστά το μηχανάκι, οδήγησε μέχρι την εταιρεία, άνοιξε την πόρτα, καλημέρισε βαριεστημένα, χάζεψε το λόφο φακέλων που τον περίμεναν για διανομή και ξαναφέρνοντας στο νου του τον Στέλιο, τον Τρακλαπή και τα θεωρήματα μουρμούρισε:
"Το σύνολο των μεικτών μηνιαίων αποδοχών μου ισούται με το ποσό που δαπανά ο γιος του αφεντικού μου σε δύο βραδινές του εξόδους".
Το Πυθαγόρειο θεώρημα αντηχούσε στ' αυτιά του Ι. τη στιγμή που ξυπνούσε υπό τους ήχους του συνεπέστατου ξυπνητηριού του στις 7 το πρωί.
"Εντάξει, είναι λογικό μετά από μια σκατένια μέρα να βλέπεις περίεργα όνειρα. Αλλά να σκάει μύτη από το πουθενά ο μαθηματικός κύριος Τρακλαπής και να σου απαγγέλει το Πυθαγόρειο πάει πολύ. Στο κάτω-κάτω έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια."
Αυτά σκεφτόταν ο Ι. οδεύοντας προς το μπάνιο για να φέρει εις πέρας τις παγκοσμίως γνωστές δουλειές που κάνει κανείς στο χώρο αυτό με τις χίλιες δυο ονομασίες. Στην πόρτα λοιπόν του WC συνάντησε τον αγουροξυπνημένο συγκάτοικό του.
-Τσίου ρε Ι.
-Θυμάσαι τον Τρακλαπή;
-Άσε μας ρε καημένε πρωινιάτικα. Που τον θυμήθηκες το μαλάκα;
-Τον είδα στον ύπνο μου.
-Περαστικά!
Το τελευταίο ακούστηκε ενώ ο συγκάτοικος είχε ήδη ξεκινήσει την αποπεράτωση του έργου του κι ενώ ο Ι. ακουμπούσε με το δεξί ώμο στον τοίχο φέρνοντας στο νου του την εικόνα του μαθηματικού: ευθυτενής, λιγνός, ντυμένος πάντα στην τρίχα, αγέλαστος, άκρως απαξιωτικός προς τους κακούς μαθητές, με ψιλή φωνή, οπαδός της σαφήνειας, της ευταξίας και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. "Πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι" επαναλάμβανε κάθε τόσο και απαιτούσε από τους μαθητές και τις μαθήτριες να μη σηκώνουν άτακτα το χέρι στον αέρα για να πάρουν το λόγο αλλά να ακουμπάνε τον αγκώνα στο θρανίο και σχηματίζοντας ορθή γωνία να τείνουν το δάκτυλο προς το ταβάνι. Στην περί δακτύλου απαίτηση δε συνάντησε ποτέ πρόβλημα διότι απλούστατα οι μαθητές και οι μαθήτριες που είχαν ποτέ να πουν κάτι στο μάθημα του ήταν έξι συγκεκριμένα άτομα, μελετηρά και πρόθυμα εξευρωπαϊσμένα. Στους έξι συγκαταλεγόταν κι ο Ι. ενώ το υπόλοιπο σώμα της αίθουσας χωριζόταν - σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή - στους αδύναμους με ελπίδες, στους απελπιστικά αδύναμους, στους αδιάφορους και στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, ήτοι, στον ζωηρό αλλά κατά κοινή ομολογία όλων ανεξαιρέτως πανέξυπνο συμμαθητή Στέλιο.
Ο προφέσορας είχε βάλει πραγματικά τον Στέλιο στο μάτι και ήθελε να το καταστήσει σαφές εξ' ου και η φοβερή διαπίστωση και δημόσια δήλωση κάποια μέρα ότι ο τελευταίος ανήκει στον πάτο. Οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς του παραμένουν άγνωστοι και χρήζουν επισταμένη έρευνας, αλλά ας αφεθεί το ζήτημα προς το παρόν. Σημειώνεται πάντως ότι σ' ένα από τα διαλείμματα της ίδιας μέρας ο Στέλιος πέρασε μπροστά από τον Τρακλαπή τραγουδώντας την αξέχαστη επιτυχία "αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου αμοιβαία τα αισθήματα" κηρύσσοντας τον πόλεμο. "Εγώ αυτουνού θα του κάνω χοντρό χουνέρι, αλλά θέλει ψαγμένα πράγματα η φάση να του γίνει η μούρη κρέας", είπε ο Στέλιος.
Δυο τρεις μέρες μετά, ο μέγας ατάραχος κι αγέλαστος κύριος Τρακλαπής έθεσε κάποιο ερώτημα στην τάξη. Αυτή τη φορά όμως δεν ακολούθησαν μόνον έξι άτομα πιστά την οδηγία αγκώνας-θρανίο-ορθή γωνία. Ουχί. Παρών δήλωσε κι ο Στέλιος. Ο Στέλιος ο οποίος τη μία και μοναδική φορά που διεκδίκησε το λόγο στα μαθηματικά έτεινε επιδεικτικά και μειδιάζοντας το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού. Απλό, απλούστατο, τετριμμένο κι όμως αυτό ήταν: Αυτή η μικρή κίνηση του θρασιμιού κλόνισε σε τέτοιο βαθμό τον κόσμο του κυρίου Τρακλαπή ώστε βάζοντας σχεδόν τα κλάματα άρχισε έξαλλος να ουρλιάζει "ουστ βρωμόσκυλο, έξω τσογλάνι!". Έτρεμε σύγκορμος, του έπεσε η κιμωλία από το χέρι, χλόμιασε λες κι έβλεπε μπροστά του φάντασμα. Ο πάτος της κοινωνικής πυραμίδας αποχωρούσε θριαμβευτικά απ' την τάξη συμβουλεύοντας τον μαθηματικό: "Ας είστε πιο σαφής κύριε καθηγητά. Διευκρινίστε ποιό δάχτυλο σας ικανοποιεί. Κι ας είμαστε πιο ευπρεπείς. Θα μπορούσατε απλώς να τείνετε τον δείκτη προς την πόρτα για να μου υποδείξετε την έξοδο. Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι;"
Η παράσταση έληξε με τα χαχανητά των μαθητών και μαθητριών (συμπεριλαμβανομένου του καλού μαθητή Ι.). Η χαριστική βολή όμως ήρθε όταν ο διευθυντής του σχολείου αντέτεινε πως ήταν υπερβολική η αξίωση του καθηγητή για δια παντός αποβολή του άτακτου μαθητή. "Μια μονοήμερη και το θέμα θεωρείται λήξαν κύριε συνάδελφε". Την επόμενη χρονιά ο Τρακλαπής φρόντισε να μην αναλάβει το τμήμα στο οποίο βρισκόταν ο Στέλιος.
Είχαν περάσει γύρω στα δέκα λεπτά. Ο συγκάτοικος βγήκε από το μέρος, ο Ι. μπήκε, τέλειωσε, βγήκε από το σπίτι, έβαλε μπροστά το μηχανάκι, οδήγησε μέχρι την εταιρεία, άνοιξε την πόρτα, καλημέρισε βαριεστημένα, χάζεψε το λόφο φακέλων που τον περίμεναν για διανομή και ξαναφέρνοντας στο νου του τον Στέλιο, τον Τρακλαπή και τα θεωρήματα μουρμούρισε:
"Το σύνολο των μεικτών μηνιαίων αποδοχών μου ισούται με το ποσό που δαπανά ο γιος του αφεντικού μου σε δύο βραδινές του εξόδους".
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Δ5
Εσύ που κάθεσαι σιωπηλός και μόνος
Ένιωσες το σύμπαν σου να καταστρέφεται
Μέσα σου βαθιά κάτι σκίρτησε
Όταν ένιωσες την απόσταση να μεγαλώνει
Ζείς με τον σκοπό και την αξία
Μα...σκεπάστηκες με σκουπίδια
Ερωτεύτηκες κι έχασες
Έχασες και βρήκες
Μα...ένιωσες ελευθερία
ακόμα και σ'αυτόν τον τεμαχισμένο διάδρομο
2,4,1000 μάτια σε κοίταξαν κι η σιωπή έγινε κραυγή
10,100,χιλιάδες γροθιές σ'αγκάλιασαν
και η μοναξιά έγινε βουή
Ένιωσες το σύμπαν σου να καταστρέφεται
Μέσα σου βαθιά κάτι σκίρτησε
Όταν ένιωσες την απόσταση να μεγαλώνει
Ζείς με τον σκοπό και την αξία
Μα...σκεπάστηκες με σκουπίδια
Ερωτεύτηκες κι έχασες
Έχασες και βρήκες
Μα...ένιωσες ελευθερία
ακόμα και σ'αυτόν τον τεμαχισμένο διάδρομο
2,4,1000 μάτια σε κοίταξαν κι η σιωπή έγινε κραυγή
10,100,χιλιάδες γροθιές σ'αγκάλιασαν
και η μοναξιά έγινε βουή
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010
θυμάμαι κι ανακατεύομαι...
Πρώτα στήθηκε απέναντί μου και με μέτρησε με το βλέμμα
Μετά άρχισε να στραβώνει τα χείλη του
Προσπαθώντας να πετύχει μια άσεμνη γκριμάτσα
Πρόσεξε γύρω αν τον κοιτάνε οι διπλανοί του
Και άρχισε να βάζει και να βγάζει τη γλώσσα του νευρικά
Κοιτώντας με στα μάτια
Θεωρώντας ότι θα προσβάλει την τεστοστερόνη μου
Χούφτωσε με το δεξί χέρι τα αρχίδια του
Και μου τα έτεινε συνεχίζοντας την γλωσσική του άσκηση
Έγειρε το κεφάλι αργά και άρρωστα προς τα αριστερά
Συλλαβίζοντας χωρίς φωνή: θέλω να σε γαμήσω
Είχαν περάσει περίπου δέκα λεπτά
Στο ρυθμό αυτού του ερπετώδους μονόπρακτου
Μέχρι που ο επικεφαλής τους φώναξε:
«Διμοιρία ακολουθήστε με…»
Ο μπάτσος είχε πια ξεχουφτώσει τα αρχίδια του, προχωρούσε γρήγορα την ανηφόρα της Σκουζέ, πηγαίνοντας να επιβάλει την Τάξη του
Μετά φέραν τους συντρόφους με τα μεταγωγικά φορώντας τους χειροπέδες…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)