Αντί αυτού

Τόνους πληροφορίας
και ωκεανούς γνώσης.
Μα μια μονάχα σου αποζητώ
χειρονομία σοφίας.

Bloody Mother Fucking Asshole

Bloody Mother Fucking Asshole
(Martha Wainwright)

Poetry is no place for a heart that's a whore
And I'm young and I 'm strong
But I feel old and tired
Overfired

And I've been poked and stoked
It's all smoke, there's no more fire
Only desire
For you, whoever you are
For you, whoever you are

You say my time here has been some sort of joke
That I've been messing around
Some sort of incubating period
For when I really come around
I'm cracking up
And you have no idea

No idea how it feels to be on your own
In your own home
with the fucking phone
And the mother of gloom
In your bedroom
Standing over your head
With her hand in your head
With her hand in your head

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
When all I wanted was to be good
To do everything in truth
To do everything in truth

Oh I wish I wish I wish I was born a man
So I could learn how to stand up for myself
Like those guys with guitars
I've been watching in bars
Who've been stamping their feet to a different beat
To a different beat
To a different beat

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
When all I wanted was to be good
To do everything in truth
To do everything in truth

You bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody mother fucking asshole
Oh you bloody...

I will not pretend
I will not put on a smile
I will not say I'm all right for you
For you, whoever you are
For you, whoever you are
For you, whoever you are

may day

δεν σας έλειψε πουλάκια μου;

οι κούφιοι άνθρωποι...

απο το http://aimof.blogspot.com/2010/11/blog-post_22.html

Αχ, Μαρίκα....

Η μάνα μου είχε έρθει στο χωριό από την Κοκκινιά, στη διάρκεια της Κατοχής.
Η Κοκκινιά ήταν προπολεμικά το κέντρο της προσφυγιάς. Χιλιάδες ελληνικές και αρμένικες οικογένειες συνωστίζονταν στους τενεκεδομαχαλάδες. Έκοβαν κάθε είδους τενεκέδες που έβρισκαν και τους χρησιμοποιούσαν για δομικό υλικό. Κάτι σαν τα πλαστικά που χρησιμοποιούν στις μέρες μας οι πρόσφυγες και οι τσιγγάνοι. Η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Στη διπλανή παράγκα από αυτή της γιαγιάς μου, εκεί στην οδό Μεγάρων, έμενε η οικογένεια της Μαρίκας Νίνου. Τότε την έλεγαν Βαγγελιώ. Της είχαν δώσει το όνομα του καραβιού που τους μετέφερε από τη Σμύρνη στον Πειραιά. Γεννήθηκε πάνω στο πλοίο την ώρα του ταξιδιού. Ο καπετάνιος τη βάπτισε Βαγγελιώ.
Ήταν τρία χρόνια μικρότερη από τη μάνα μου, αλλά δε φαίνεται να έμοιαζαν πολύ σαν χαρακτήρες. Εκείνη ζωηρή και ατίθαση, φλέρταρε με όλα τα αγόρια της γειτονιάς. Η μάνα μου, περιστοιχιζόταν από τρία αδέλφια και μάλιστα χασάπηδες που δεν την άφηναν σε χλωρό κλαρί. Μαζί πήγαν στην επαγγελματική σχολή που άνοιξε μια δανέζικη οργάνωση για τις νεαρές Αρμένισσες. Μάθαιναν κέντημα, ράψιμο, μαντάρισμα. Για τη μάνα μου οι γνώσεις αυτές αποδείχτηκαν σωτήριες. Το κέντημα και το μαντάρισμα έγιναν αργότερα η κύρια ενασχόλησή της. Όσο για τη νεαρή Βαγγελιώ, δε φαίνεται να είχε καμιά φιλοδοξία κεντήστρας ή μοδίστρας. Μεγάλωνε και ομόρφαινε, αλλά και ζωήρευε. Έπαιζε κι αυτή και η αδελφή της μαντολίνο και έψελναν στην αρμένικη εκκλησία της Κοκκινιάς κάθε Κυριακή.
Όσο για τις υπόλοιπες συμμαθήτριες της σχολής, είτε ζήλευαν είτε δεν άντεχαν το ταμπεραμέντο της όμορφης συμμαθήτριάς τους. Πουτάνα την ανέβαζαν, πουτάνα την κατέβαζαν, πάντα πίσω από την πλάτη της. Παρ’ όλο που κάθε Κυριακή έψελνε στην αρμένικη εκκλησία μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή της, την Κουαρίκ. Είχαν και οι δύο καταπληκτικές φωνές που τις είχαν κάνει γνωστές σε όλη την αρμένικη παροικία της Κοκκινιάς. Αλλά η μικρή είχε ανησυχίες που δεν ταίριαζαν και πολύ με την εικόνα μιας θεούσας ψάλτριας.
Αργότερα βρέθηκε μπλεγμένη σε μια περίεργη ιστορία με κάποιους νεαρούς ναύτες, σε μια εποχή που η γειτονιά βούιζε εύκολα από τις κακογλωσσιές και που τα νέα διαδίδονταν εύκολα. Και η νεαρή Βαγγελιώ, εκτός από την κακογλωσσιά της γειτονιάς είχε να αντιμετωπίσει και την οργή των δικών της. Και κυρίως του αδελφού της που ήθελε να την σφάξει ο ίδιος για να ξεπλύνει την ντροπή της οικογένειας. Και αυτή για κάμποσο καιρό φρόντισε να εξαφανισθεί. Φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο σπίτι κάποιου γνωστού τους στρατιωτικού στη Σύρα. Αργότερα, η μάνα της αποφάσισε να την παντρέψει. Παρακάλεσε τη γιαγιά μου να κάνει το προξενιό.
Ο ρόλος της γιαγιάς μου ήταν δύσκολος, παρ’ όλο που ο νεαρός Αρμένης ήταν τσιμπημένος, όπως οι περισσότεροι νεαροί στη γειτονιά, με τη ζωηρή Αρμενοπούλα. Οι γονείς του όμως είχαν τις αντιρρήσεις τους.
– Είναι πολύ ζωηρή, κυρα-Άννα. Δε φαίνεται να έχει μυαλό για σπιτικό.
– Οι ζωηρές είναι αυτές που γίνονται οι καλύτερες μητέρες και σύζυγοι, ανταπάντησε η γιαγιά μου.
Οι διάλογοι αυτοί γίνονταν συνήθως στα τούρκικα. Οι περισσότερες αρμένικες οικογένειες μιλούσαν τούρκικα, αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης συγκατοίκησης με τους τούρκικους πληθυσμούς, σε ένα περιβάλλον που δεν επέτρεπε την έκφραση του παραμικρού στοιχείου αρμένικης κουλτούρας να ανθήσει.
Και μπορεί το προξενιό να πέτυχε, το επιχείρημα όμως της γιαγιάς μου δε φαίνεται να είχε ισχύ για το ταμπεραμέντο της νεαρής νύφης. Παράτησε σύντομα σύζυγο και οικογένεια, πήρε το παιδί και εξαφανίστηκε από τη γειτονιά.
Αργότερα, εμφανιζόταν για ένα διάστημα μαζί με το παιδί, κάνοντας βόλτες στη οδό Μεγάρων, προκλητικά, έχοντάς το ντυμένο σαν ναυτάκι. Κάποια στιγμή εξαφανίστηκε τελείως. Ο άντρας της, για να την ξεχάσει, μετανάστεψε στη Σοβιετική Αρμενία, που μόλις είχε ανακηρυχθεί σε κράτος και μάζευε τους σκορπισμένους Αρμένιους από όλη την Τουρκία και τη Μεσόγειο. Το παιδί το μεγάλωνε κάποια θεία στη Θεσσαλονίκη...
Η μάνα μου την είχε χαμένη για χρόνια, ώσπου κάποια μέρα πήγε να επισκεφθεί μια φίλη της μοδίστρα, τη Σμαρώ.
– Μαρή, ξέρεις ποια συνάντησα χτες;
– Ποιά;
– Τη Βαγγελιώ.
– Άντε. Πού την είδες;
– Είχαμε πάει χτες το βράδυ στο Αιγάλεω, στα μπουζούκια του Τσιτσάνη. Και ’κεί που καθόμασταν και παρακολουθούσαμε το πρόγραμμα, η τραγουδίστρια από πάνω από το πάλκο μας χαιρετούσε. Έκανε νοήματα προς τη μεριά μου. Εγώ νόμιζα πως χαιρετούσε κάποιον από το διπλανό τραπέζι και δεν έδωσα και πολλή σημασία. Αυτή συνέχιζε να κάνει νοήματα. Και στο διάλειμμα ήρθε κοντά μας.
– Σμαρώ, δε με γνωρίζεις; Είμαι η Βαγγελιώ.
– Πού βρέθηκες εδώ, ρε Βαγγελιώ;
Είχε γίνει τραγουδίστρια του Τσιτσάνη. Δεν την έλεγαν πια Βαγγελιώ, αλλά Νίνου. Μαρίκα Νίνου.



(από το βιβλίο: Κυριάκος Αθανασίου, Υιός συμμορίτου, Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, Μαρτυρίες ΙΙ, Βιβλιόραμα, 2003)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Κ.

ξέρετε Εσείς...

για το υπόλοιπο σημείωμα στα αιώνια δευτερόλεπτα...

το χαστούκι της αποχής προς... πάσαν κατεύθυνσιν

*μετέμπνευση από http://blog.stigalaria.org

Εν ευθέτω χρόνω

Εδώ ο κόσμος φλέγεται, για αλλεπάλληλες εξεγέρσεις
Και εκεί να έχουν κάψες, για νέα κρατικά οιδιπόδεια

Εδώ ο κόσμος γεύεται, ωσμώσεις και διευρύνεται
Και εκεί να έχουν προσδοκίες, σε διαγγέλματα και αξιοκρατίες

Εδώ ο κόσμος πνίγεται, σε δηλητήρια θανατικά και πλαίσια
Και εκεί να αιτούνται, απαστράπτουσα εποχή και στείρωση

Όμως εδώ ο κόσμος, στέκεται και αντιστέκεται
και κυνηγιέται και βασανίζεται και δολοφονείται
Και εκεί, κάποιοι
σταβλισμένοι οικόσιτοι να μηρυκάζουν
να χαρωπούνε θλιβερά, σε αδηφάγες καραμέλες

Τώρα, που γράφεται ιστορία
πάνω στα σώματα μας.

ένα ίσως...

Μόνο εγώ γνωρίζω τί θα μπορούσα να έχω κάνει...Για τους άλλους είμαι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα ίσως.

(Σταντάλ, Το κόκκινο και το μαύρο)

Aναστολή

Ο,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ο,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ο,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μία στιγμη πιο απελπισμένη το αναβάλλω,
γιατί μονάχα οταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Ν.Χριστιανόπουλος

αντι-ποίηση

σκέψου μόνο οτι μέσα στη δική μου κόλαση,
υπάρχει κι αυτή που μου τροφοδοτείς...

Moρφή και περιεχόμενο

Ο κ. Κόυνερ παρατηρούσε ένα πίνακα που έδινε σε μερικά αντικείμενα μια πολύ ιδιότυπη μορφή. Κι ο κ. Κόυνερ είπε: Μερικοί καλλιτέχνες όταν μελετούν τον κόσμο την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για την μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο.
Κάποτε δούλευα σ’ ένα κηπουρό. Μια μέρα μου δίνει ένα ψαλίδι και μου λέει να κλαδέψω μια δάφνη. Τη δάφνη την είχαν μέσα σε μια γλάστρα και την δάνειζαν σε διάφορες εκδηλώσεις. Γι’αυτό κι έπρεπε νάναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Άρχισα αμέσως να κλαδεύω τα αγριόκλαδα, παιδευόμουν ώρες ολόκληρες μα δεν κατάφερα τίποτα. Πότε κλάδευα την μια πλευρά περισσότερο, πότε την άλλη. Όταν στο τέλος κατόρθωσα να την στρογγυλέψω, η σφαίρα είχε γίνει μικρή σα σβώλος. Ο κηπουρός μου είπε απογοητευμένος. Καλά. Βλέπω την σφαίρα. Που είναι όμως η δάφνη;

«Ιστορίες του κ. Κόυνερ» του Β.Β. (Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Ίσως...Κάποτε...

Για ποιό ταξίδι ξεκίνησες να πας?
Να με θυμάσαι και να μ'αγαπάς

προσωπο-ποίηση

Βαρέθηκα
Γαμώτο

ΑΝΑΜΟΝΗ

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατι σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να παύει να ζει.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ'ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο...


ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ

κεραυνοβολημένο δέντρο

η τέχνη και η ηθική στα ράφια των καταστημάτων;

η αφομοίωση

η παραγωγή

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.

Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.

Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.

Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...

Κ.Καρυωτάκης

Τα ποτήρια και άλλα τινα

Τα ποτήρια και άλλα τινα

Μπαίνω πάντα στο κρεβάτι μου σα να μπαίνω στο λεωφορείο. Δεν ξέρω που θα με βγάλει. Μετράω από πριν τα λεφτά μου μα ξεχνώ να λογαριάσω εισιτήριο επιστροφής. "Η ζωή" λέει ο πλαϊνός μου κύριος- και φοράει ένα μεγάλο δαχτυλίδι στο δείχτη του δεξιού του χεριού, "δεν είναι από μόνη της ζωή. Είναι η αντίσταση στο θάνατο. Εκεί που η αντίσταση πετυχαίνει, ξεχνιέται η αντίσταση, κερδίζεται κάποια νίκη, επιστρέφει η ωραία, η πρώτη ζωή που δεν ξέρει, που ξέχασε την μάχη της". Εγώ ακούω χωρίς να τον κοιτάζω. Δεν απευθύνεται σε μένα. Βλέπω το δαχτυλίδι του. "Κι η τέχνη" λέει ο άλλος κύριος πλάι του, αυτός που φοράει ένα μικρό δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού, "η τέχνη είναι η πράξη που αντιστέκεται στην πράξη, δικαιολογώντας την ζωή χωρίς να πρέπει να το ξέρει, μα το ξέρει. Ειδικά η ποίηση είναι η ίδια η αντίσταση που τείνει να καταργήσει την αντίσταση για να υπάρξει σαν ζωή. Είναι η πράξη της αδυναμίας για πράξη". Αυτός μιλάει με ψιλή φωνή μα δυνατή και καθαρή. Φανερό πως θέλει να τον ακούσω κι εγώ. Εγώ κάνω πως δεν ακούω. Δεν κοιτάω ούτε το μικρό δαχτυλίδι. "Η κριτική" λέει τώρα ο ίδιος με προσποιητά επίσημη φωνή "είναι ο φόβος του προσωπικού θανάτου και η αντίσταση στο φόβο ή μάλλον η λήθη και μεταστροφή του φόβου. Εκεί που ο κριτικός λιγότερο φοβάται, πλησιάζει την ποίηση. Εκεί που αντιστέκεται πετυχημένα στο φόβο του εαυτού του, στο φόβο του κρινόμενου έργου που του δείχνει όλο του το φόβο, στο φόβο της δόξας του άλλου, δημιουργεί κριτική. Ζει την λειτουργία του ίδιου του καλλιτέχνη: φθείρεται και χτίζει. Θεμελιώνει την δόξα του στο θάνατοτης δικής τουπροσωπικότητας. Είναι μια τρομερή συναντηση με όλο το θάνατο".
Αυτό το "τρομερή συνάντηση" το 'πε με τόσο αστεία φωνή, που δεν άντεξα. "Κουραφέξαλα κύριοι" λέω. "ποιος θάνατος κύριοι ποια ζωή, ποιος ποιητής, ποιος κριτικός; Όταν πλύνεις τα ποτήρια, τ' αφήνεις ανάποδα στο μάρμαρο του νεροχύτη να στραγγίξουν.Άμα τα σηκώσεις από κεί μένουν στο μάρμαρο κάτι νερένια στεφάνια που καθόλου δεν σημαίνουν πως εκεί βρίσκονταν πριν ανάποδα ποτήρια. Είναι απλώς νερένια στεφάνια. Όμως, στον αέρα, μένει επ'ακριβώς το σχήμα κι η διαφάνειατων ποτηριών. Έτσι μονάχα να σαλέψεις το μικρό σου δάχτυλο (χωρίς δαχτυλίδι) κουδουνίζει ολάκερος ο αέρας. Είναι αυτό που λέμε στο ποίημα "το ακούω" Μα ο κριτικός, κύριοι, που ν'ακούσει; - κι ας έχει στ' αυτί του ένα γυαλιστερό κουμπί και το σύρμα στην τσέπη του γιλέκου του". Έτσι είπα, στην αρχή θυμωμένος, ύστερα όχι. Κατεβαίνω τα τρία σκαλια του κρεβατιού μου, σπρώχνοντας ελαφρά τον κοιμισμένο εισπράκτορα, κι ανεβαίνω στην στέγη. Βλέπω το λεωφορείο να συνεχίζει τον δρόμο του και τους δύο κυρίους με τα δαχτυλίδια να με κοιτάνε σα χαζοί πίσω από τα τζάμια.

Γιάννης Ρίτσος
ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ

Πάντα θα κοιτάω στην πόρτα ανάμεσα από τον κόσμο
ακόμα και τώρα που η μυρωδιά της αλμύρας εξαφανίστηκε.
Θα αποφυγω τα παγωμένα βλέμματα μήπως και σε δω να στρίβεις στην γωνία.
Κάθησα αιώνια δευτερόλεπτα στην στάση και δεν κατέβηκες.
Τόσο μακριά σου όσο οι ανάσες μας οταν κοιμόμαστε αγκαλιά.

Ο Λ. ο τροτσκιστής

Τις προάλλες μου μιλούσε ο Α. για τον Λ.

-Δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι ο Λ., πωρωμένος τροτσκιστής, που στα 20 του μας είχε ανακοινώσει ότι αν ως τα 30 του δεν έχει γίνει επανάσταση θα αυτοκτονήσει, τελικά στα 30 του έγινε μέλος του ΚΚΕ. Σταλινικότερος του Στάλιν…

Εγώ νομίζω ότι ο Λ. ήταν συνεπέστατος μέχρι κεραίας. Τι άλλο από αυτοκτονία είναι όταν ένας τροτσκιστής γίνεται μέλος του ΚΚΕ;

χρονο -βορα

απόψε ξεσπούν οι μάχες στη ανταρτεμένη ράχη μου

λεπίδες γίνονται οι σπόνδυλοι

θαρρείς φτερούγες δίκοπες,

που καθεμιά τους έχει καρφωμένο κι έναν αιώνα ανυπαρξίας…

για λίγα δευτερόλεπτα…

πρόσωπα με αλισάχνη

Θα μπορούσα να σου σκιαγραφήσω, κάθε πτυχή των οροσειρών τριγύρω
Να σου αποκωδικοποιήσω τον κάθε κυματισμό στην ακτή.
Θα μπορούσα να σου μεταφράσω, και των πουλιών την πρωινή πρωτολαλιά
Να σου περιγράψω, ως και τα ιριδίζοντα χρώματα την αυγή.

Στης νύχτας όμως το απόγειο, αναζητώ
όπως και χθες
στο αίθριο του σώματος σου
τις αντάρες της φωνής σου.

Νύχτες που ραίνουμε, με χνώτα και αλμύρα
την ειρωνεία του χρόνου
στο γεμισμάδειασμα του χώρου μας.

τελευταίο μήνυμα

όταν φύγεις οριστικά
άσε το φως ανοιχτό

η μοναξιά μου
θέλει να διαβάσει τον καφέ σου

καλοκαιρινά...

"Σαν αρχέγονη μήτρα
η θάλασσα
μας καλεί εντός της."


του Ν.Κ.

Αναρχία και Ζωή

Φώτα εκτυφλωτικά έκλεισαν τα μάτια μου
Μετρηθήκαμε ξανά, εμείς οι εμφύλιοι εραστές
Κοιταχτήκαμε παίζοντας με κάτι χαλασμένες κιθάρες
Δεν είμαστε μόνοι.Βαδίζουμε στην ουτοπία
Λίγες φορές έχουμε φύγει από την πίσω πόρτα
Και ακόμα και στο κελί δεν ήμασταν μονάχοι
Του χρόνου δεν ξέρω πόσες χορδές θα λείπουν
Ξέρω μόνο ότι περπατήσαμε χερι-χέρι στα σκοτεινά προάστια
Το σινιάλο ήταν η φωτιά και η πόλη κάηκε
Κάποια χαμόγελα έσβησαν στον ήχο μιας πιστολιάς
Αλλά ίσως χωράνε φρικιά στην χώρα των θαυμάτων

Σύντροφοι ευχαριστώ για όλα!!!Ήταν τέλεια!!!Και εις άλλα με υγεία!

από την βόρεια αμερική

Από τη Βόρεια Κορέα.

βραδυνό

πάντα επέλεγε την αντίστροφη διαδικασία
βάθαινε σταδιακά στον έρωτα
ώσπου βρισκόταν ολομόναχος
να εμπλουτίζει του ωκεανού του το έρεβος

ήξερε οτι έτσι θα γίνει

κι όμως επέλεγε πάντα την αντίστροφη διαδικασία

ίσως για να πάει κάθε φορά
λίγο πιο πέρα απο εκείνον...

10 χρόνια και 3 ημέρες στα χνάρια του Θερσίτη

10 χρόνια ΘΕΡΣΙΤΗΣ

Ραδιουργούμε ενάντια στον πολιτισμό του χρήματος, του εμπορεύματος, των θεαματικών διαδικασιών, της μοναξιάς, της αστυνομίας, του ρατσισμού και
του σεξισμού, της κάθε είδους πρέζας και νάρκωσης. Και συνεχίζουμε...
Στα χνάρια της άρνησης, της αμφισβήτησης, της ανυποταγής, της εξέγερσης!

3 ημέρες στο πάρκο Αντώνης Τρίτσης

Παρασκευή 25 Ιούνη

20:00 συζήτηση: “αυτοοργάνωση και κρίση: λαϊκές συνελεύσεις, υποδομές αλληλοβοήθειας, άμεσες δράσεις”

προβολή: “μέρες λεηλασίας”


Σάββατο 26 Ιούνη

20:30 θεματικός κύκλος για το ζήτημα του φύλου και της πατριαρχίας

προβολές: “γυναικείο σώμα και διαφήμιση”
“thank god I am a lesbian”

περφορματίβιτυ (ιν σίμπλ γουόρντς):
“από τη Judith Butler στον Μπομπ Σφουγγαράκη”

συναυλία: “αδερφές κατσάμπα”
“incognita sperans”
“συντεχνίαπλην στο μίξερ”


Κυριακή 27 Ιούνη

16:00 συλλογική κουζίνα
17:30 παιχνίδι περιπλάνησης στο πάρκο
19:00 ταχυδακτυλουργικά για παιδιά
19:30 συζήτηση: κρίση και καταστολή: από τον εσωτερικό εχθρό στις “επικίνδυνες τάξεις”
προβολή: “σιωπηρός θάνατος”


καθημερινά: χαριστικό - ανταλλακτικό παζάρι, μεταμεσονύχτιες προβολές, έντυπο υλικό


είσοδος: α) δεύτερη είσοδος λεωφόρου Χασιάς
β) είσοδος λεωφόρου Δημοκρατίας
λεωφορεία: α) Α12, Β12 (στάση: 6η Χασιάς)
β) Α10, Β10 (στάση εργατικών πολυκατοικιών)

επίκαιροι αμίλητοι

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,

ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,

οι ηγεμόνες δυναμώνουν,

ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,

των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,

περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο

κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,

και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,

πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,

μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,

άλλο δε μας μένει.

μαγιακόφσκι β.

δούλοι μέχρι το μεδούλι

ΑΝΑΡΤΗΣΗ

ΒΟΡΙΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΑ

Συναντιόμαστε σαν τα παγόβουνα,
όχι επειδή έχουμε πια παγώσει,
αλλά γιατί από τα όσα δείχνουμε
κρύβουμε ακόμα περισσότερα
κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Τ. Πατρίκιος

Εγινε ξαφνικά
όπως ξαφνικά έρχεται και η άνοιξη

Μιλούσα για αγάπη
κι η αγάπη ήσουν εσύ
μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ
με το όνομά σου,
την διεύθυνση του σπιτιού σου
το δειλινό χαμόγελο
που μόνο εγώ μπορούσα να το βλέπω
πως να υπάρξει τώρα
εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει;
(Μα κι αν το καταλάβει θα πάψει πια να είναι το ιδιο).
Πως να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στον νυχτερινό άνεμο
στα κουρασμένα ηλεκτρικά
Την άκουσες ποτε;
Ήταν για'σένα.
Δεν το παραδεχόμουν.
Μα ήταν.
Δεν έβλεπα
τις μικρές σταλαγματιές,το φως,
που πέφταν στο φεγγίτη μου
διαπερνώντας τις φυλλωσιές των σύνεφων.
Λιώσανε απότομα τα κρύσταλλα.
Μια φωτεινή πλημμύρα
σκόρπισε την επιμονή της σκόνης
τα μισοτελειωμένα βήματα.

Δεν ξέρω πως έγινε
(ίσως και να ξέρω...)
όμως το φως ποτέ δεν είχε στερέψει.
Να μου χαμογέλασες ποτέ
από μακριά;
Δεν γίνεται.Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες.
Ακόμα και όταν έδιωχνες
κάθε τι δικό μου.
Ακόμα κι όταν νόμισες πως το'διωξες.

Τ.Πατρίκιος

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

8 υπέροχα ολοκαίνουρια τραγούδια βρίσκονται πλέον στη διάθεσή μας. Στη σελίδα wxra.squat.gr είναι διαθέσιμα για downloading σε μορφή mp3.

Καλή μας ακρόαση

Zήτω η επαναστατική ποίηση

H σκηνή μας διαδραματίζεται στο αστάρι(η αλλιώς ναό).Σε μια γωνία ήταν μια παρέα,αυτών που θα λέγαμε lifestyle καλλιτεχνών!Ξέρετε τώρα!Κοκάλινο γυαλί,πολύχρωμο,φουλάρι,πίπα e.t.c!Την ώρα που κάποιοι μου έσπαγαν το αμάξι και μου έκλεβαν την κιθάρα η αγαπητή μας παρέα απαίτησε την ησυχία του μαγαζιού και ΙΔΟΥ!!!

ΜΙΑ ΠΑΡΑΠΟΝΙΑΡΙΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

9:15. Μια καλημέρα έρχεται από ένα γραφείο στο δικό μου. Μια καλημέρα έφτασε έτσι ακριβώς όπως ακολουθεί. Τηλεφωνικά. Με λόγια δανεικά αλλά όχι ξένα. Με λόγια όχι ξεκάθαρα αισιόδοξα ή απαισιόδοξα. Αλλά δεν έχει σημασία.
Καλημέρα λοιπόν.


Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.


Παράπονο, Ο. Ελύτης

Το μεγαλο Ο

Εσυ ήσουν που φοβόσουν τις αστραπές

Όταν τσαλαπατούσα στα λασπόνερα
Όταν ανέβηκα στην καταιγίδα
Όταν ξέχασα τον καπνό μου
Όταν γύρισα να τον πάρω και ήταν άδειος

+τεχνία- : 3 ημέρες ενάντια στο εμπόρευμα και το θέαμα, Βόλος, 26- 28 Φλεβάρη

Μια κάποια μελαγχολική επιστροφή.

Στον ουρανό ακροβατεί μεγάλη σκοτεινιά,
Κι έτσι καθώς με πήρε το πάραθυρο αγκαλιά,
με το ένα χέρι
στο δωμάτιο μέσα σέρνω
του δρόμου την απίστευτη ερημιά,
με το άλλο παίρνω
μια χούφτα συννεφιά
και στην ψυχή μου σπέρνω.


Μελαγχολία- Κική Δημουλά

Σήμερα είδα

Σήμερα είδα τα στενά που έτρεξα
Σήμερα περπάτησα σε δρόμους που κρύφτηκα
Σε γωνιές που κάποτε αγόραζα παύσεις
Κοντοστάθηκα σε χαραγμένες πεταλούδες και πάρκα
Έμεινα στεγνός κάτω από λατομεία
Σήμερα είδα κι ένα σύνθημα που γράψαμε μ'εναν σύντροφο με μαρκαδόρο το ίδιο βράδυ στην ίδια κολόνα με διαφορετικά βλέμματα.
Κάθε σημείο και μια ιστορία κάθε βήμα και μια ανάμνηση
Εδώ που στέκομαι ένας αντάρτης έκανε σαμποτάζ.
Ένα βήμα δεξιά...
Μια σμυρνιά επιτέλους όρισε την ζωή της.
Ένα βήμα πίσω...
Ο μπαρμπα-Βαγγέλης περιμένει μεροκάματο με το φτυάρι αγκαλιά
Ένα βήμα αριστερά...
γουρούνια περιμένουν με τα όπλα παρατεταγμένα να ανοίξει μια πόρτα
Ένα βήμα μπροστά...
Βρες με...να κάνω ρεσάλτο στην καθημερινότητα

(πω-πω τι βλέπεις όταν σου έχει χαλάσει το μηχανάκι)

Απορώ

Όταν ο άνεμος χάιδεψε τα χείλη μου
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
όταν οι σκιές βγήκαν από το πουθενά πηχτές
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
τώρα που τρέχεις μακριά μόνη σου
και ο παράδεισός σου ράγισε
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι
έτρεξα μα δεν σε έφτασα
το φεγγάρι δεν με φώτισε
και τρόμαξες από την ορθότητά σου
θα ήθελα να ήξερα πως αισθάνεσαι

V.

Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό


Ελύτης-Μονόγραμμα

απολογισμός στη δύση μιας λύπης

εδώ που φτάσαμε

στυφή  γεύση

και πικρή

και μυρωδιά από κανέλλα

λες και δε πέρασε λεπτό

από τους βροχερούς μας περιπάτους.

εδώ που φτάσαμε

ακαθόριστη σκέψη

κίνηση νευρική

ανάμεσα σε βήματα κουτσά

δειλά να περπατήσουμε

για λίγο ακόμα.

εδώ που φτάσαμε

καθρέφτες και σώματα

σκιές σε καθρέφτες

και ατημέλητες φιγούρες

να κραυγάζουν μοναξιά

σε βουβά καταφύγια.

εδώ που φτάσαμε

και μετά κενό

κράτα με σφιχτά

και δες πώς απλώνεται

στα πόδια μας η θάλασσα

αγρίμι κατατρεγμένο.

χάρισέ μου μια τελευταία ματιά

και ετοιμάσου για την ύστατη πτώση.

Καθώς έσβηνα τα ίχνη μου στην άμμο
Ο άνεμος χόρευε στα μαλλιά του
και η ματιά του έκρυβε τον ήλιο
Πέρα από την έρημο,πέρα από τα κρυφά μας λόγια

Στην καταχνιά,στην θυελλώδη καταχνιά
ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο
στεγνό και απέραντο,αληθινό και ίσως τρομακτικό
έναν κόσμο που είχα αφήσει πίσω μου για χρόνια

Καθώς χάραζα καινούρια μονοπάτια στην άμμο
ακολούθησε το κύμα,κόντρα στον άνεμο
Διέλυσε τα σύννεφα και έφερε την βροχή
Για να βάλει την δικιά του πινελιά στην άμμο

Τα έλεγε ο Γιωργάκης...

και δεν τον πιστεύατε!!!

Ένα βράδυ
δεν ήξερα που ήθελα να γυρίσω
Πραγματικά δεν ήξερα
άνοιγα το γκάζι
δεξιά ή αριστερά μπροστά ή πίσω?
ουφ!ο Γιώργος κάπου θα'ναι
μάλλον θα ποτίζει την θλίψη του!
ουφ!Ο Γιώργος κάπου θα'ναι
ποιος ξέρει...
δεξιά λωρίδα,αριστερή λωρίδα
λες να έχει μπλόκο πιο κάτω...?
Ας έχει!
Άνοιξα το κράνος για να αισθανθώ την βροχή!

Ένα κλεμμένο ποδήλατο(παραφραση)

Θα διασχίσω ένα πρωινό τον κόσμο
και θα 'ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο
γιατί μια καινούρια αγάπη θα χύνεται σα μέλι
κι από ένα σημείο τής Γης αυτός ο ήλιος θ' ανατέλλει
πιο όμορφος από ποτέ / σα στρογγυλό χρυσάφι
θα λάμψει στο βλέμμα σου σα μεγάλο διαμάντι

Κι εγώ που κάνω όνειρα χωρίς να κοιμάμαι
περνάω μέσα από ένα κρύσταλλο χωρίς να φοβάμαι
γιατί τα όνειρα που κάνω όταν περπατώ στο δρόμο
είναι πιο έντιμα απ' αυτά που μας πλασάρει ο νόμος
ο νόμος μιας εταιρίας, ο νόμος μιας πολιτείας


Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας
Θάψε τις κούκλες κι όλα τα πλαστικά σου όπλα
μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα
Τα όνειρα της ζωής, μια θαμπή ανάμνηση
στριφογυρίζουν σα μόρια μιας μεγάλης περιπλάνησης
σα δαχτυλίδια του Κρόνου στέκονται πάνω απ' το κεφάλι
τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνιος στο σκοτάδι

Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει

Φύλαξε τις εικόνες κι όλα όσα πιστεύεις
στο βιβλίο των ματιών σου είναι όλα αυτά που θέλεις
Χρώματα απ' τον πόλεμο μιας υδατογραφίας
χρώματα αγάπης και χρώματα βίας

μοναδικό!

Πράγματι είναι μοναδικό γεγονός στην ιστορία της τέχνης!
Μια μελετηρή φοιτήτρια κατόρθωσε να σκουντήσει τον ακροβάτη του Πικάσο και να του αλλάξει κατά μια ή δυο μοίρες τη γωνία της κατεύθυνσης του προσώπου του! Η φοιτήτρια μπορεί να έπεσε πάνω στον ακροβάτη και να έφαγε τα μούτρα της αλλά ο ακροβάτης παρέμεινε σε ισορροπία!
Σκεφτείτε πως χρειάστηκαν 120 περίπου χρόνια για να ταρακουνηθεί έστω και για λίγο ο ακροβάτης....
Η φοιτήτρια που του έβαλε τρικλοποδιά και τον οδήγησε στα επείγοντα του μουσείου αυτή την στιγμή πρέπει να ανακρίνεται...
(για την ιστορία: ο πίνακας είναι της επονομαζόμενης "ροζ περιόδου" / ο Πικάσο συνήθιζε να ζωγραφίζει σαλτιμπάγκους, ακροβάτες, ηθοποιούς τους οποίους τις περισσότερες φορές ταύτιζε με τον εαυτό του)

Φοιτήτρια «σκίζει» πίνακα του Πικάσο

Φοιτήτρια της ιστορίας της τέχνης έπεσε πάνω σε πίνακα του Πικάσο στο Met και προκάλεσε σχίσιμο 15 εκατοστών...

Μια επισκέπτης του μεγαλύτερου μουσείου της Νέας Υόρκης έχασε την ισορροπία της έπεσε πάνω στον πίνακα «Ο ηθοποιός», του Πάμπλο Πικάσο και του προκάλεσε ένα σχίσιμο που για την αποκατάσταση του θα χρειαστεί μια λεπτή « χειρουργική επέμβαση», ανακοίνωσε το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης (Μet).

H επισκέπτης, φοιτήτρια της ιστορίας της τέχνης, με την πτώση της προκάλεσε κάθετο σχίσιμο λίγο μεγαλύτερο από 15 εκατοστά στον καμβά του έργου, κατά τη διάρκεια του περιστατικού την Παρασκευή, ανέφερε ακόμη το Met. Από την « πτώση» της φοιτήτριας προκλήθηκε ζημιά στην κάτω δεξιά γωνία του πίνακα (οι διαστάσεις του είναι 196x115 εκ.). ενώ το κέντρο της σύνθεσης, έμεινε ανέπαφο σύμφωνα με το μουσείο.

Το έργο αυτό, που φιλοτέχνησε ο Πάμπλο Πικάσο (1881-1973) μεταξύ 1904 και 1905, κατά την ροζ περίοδό του, μεταφέρθηκε στα εργαστήρια του μουσείου, όπου θα του γίνει μια « διακριτική» αποκατάσταση και συντήρηση, πριν από την έναρξη της έκθεσης Πικάσο που προβλέπεται να γίνει στο μουσείο αυτό στις 27 Απριλίου.

Το Met απέκτησε το 1952 το έργο αυτό του μεγάλου ισπανού ζωγράφου που απεικονίζει έναν ακροβάτη με γυρισμένη την πλάτη του και το πρόσωπο του στραμμένο προς τα δεξιά.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_25/01/2010_320164

Εντάξει... λίγο εντός και εκτός κλίματος!

Θεώρημα

"Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών."

Το Πυθαγόρειο θεώρημα αντηχούσε στ' αυτιά του Ι. τη στιγμή που ξυπνούσε υπό τους ήχους του συνεπέστατου ξυπνητηριού του στις 7 το πρωί.
"Εντάξει, είναι λογικό μετά από μια σκατένια μέρα να βλέπεις περίεργα όνειρα. Αλλά να σκάει μύτη από το πουθενά ο μαθηματικός κύριος Τρακλαπής και να σου απαγγέλει το Πυθαγόρειο πάει πολύ. Στο κάτω-κάτω έχουν περάσει πάνω από δεκαπέντε χρόνια."

Αυτά σκεφτόταν ο Ι. οδεύοντας προς το μπάνιο για να φέρει εις πέρας τις παγκοσμίως γνωστές δουλειές που κάνει κανείς στο χώρο αυτό με τις χίλιες δυο ονομασίες. Στην πόρτα λοιπόν του WC συνάντησε τον αγουροξυπνημένο συγκάτοικό του.
-Τσίου ρε Ι.
-Θυμάσαι τον Τρακλαπή;
-Άσε μας ρε καημένε πρωινιάτικα. Που τον θυμήθηκες το μαλάκα;
-Τον είδα στον ύπνο μου.
-Περαστικά!

Το τελευταίο ακούστηκε ενώ ο συγκάτοικος είχε ήδη ξεκινήσει την αποπεράτωση του έργου του κι ενώ ο Ι. ακουμπούσε με το δεξί ώμο στον τοίχο φέρνοντας στο νου του την εικόνα του μαθηματικού: ευθυτενής, λιγνός, ντυμένος πάντα στην τρίχα, αγέλαστος, άκρως απαξιωτικός προς τους κακούς μαθητές, με ψιλή φωνή, οπαδός της σαφήνειας, της ευταξίας και της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. "Πρέπει να γίνουμε Ευρωπαίοι" επαναλάμβανε κάθε τόσο και απαιτούσε από τους μαθητές και τις μαθήτριες να μη σηκώνουν άτακτα το χέρι στον αέρα για να πάρουν το λόγο αλλά να ακουμπάνε τον αγκώνα στο θρανίο και σχηματίζοντας ορθή γωνία να τείνουν το δάκτυλο προς το ταβάνι. Στην περί δακτύλου απαίτηση δε συνάντησε ποτέ πρόβλημα διότι απλούστατα οι μαθητές και οι μαθήτριες που είχαν ποτέ να πουν κάτι στο μάθημα του ήταν έξι συγκεκριμένα άτομα, μελετηρά και πρόθυμα εξευρωπαϊσμένα. Στους έξι συγκαταλεγόταν κι ο Ι. ενώ το υπόλοιπο σώμα της αίθουσας χωριζόταν - σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή - στους αδύναμους με ελπίδες, στους απελπιστικά αδύναμους, στους αδιάφορους και στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας, ήτοι, στον ζωηρό αλλά κατά κοινή ομολογία όλων ανεξαιρέτως πανέξυπνο συμμαθητή Στέλιο.

Ο προφέσορας είχε βάλει πραγματικά τον Στέλιο στο μάτι και ήθελε να το καταστήσει σαφές εξ' ου και η φοβερή διαπίστωση και δημόσια δήλωση κάποια μέρα ότι ο τελευταίος ανήκει στον πάτο. Οι λόγοι αυτής της συμπεριφοράς του παραμένουν άγνωστοι και χρήζουν επισταμένη έρευνας, αλλά ας αφεθεί το ζήτημα προς το παρόν. Σημειώνεται πάντως ότι σ' ένα από τα διαλείμματα της ίδιας μέρας ο Στέλιος πέρασε μπροστά από τον Τρακλαπή τραγουδώντας την αξέχαστη επιτυχία "αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου αμοιβαία τα αισθήματα" κηρύσσοντας τον πόλεμο. "Εγώ αυτουνού θα του κάνω χοντρό χουνέρι, αλλά θέλει ψαγμένα πράγματα η φάση να του γίνει η μούρη κρέας", είπε ο Στέλιος.

Δυο τρεις μέρες μετά, ο μέγας ατάραχος κι αγέλαστος κύριος Τρακλαπής έθεσε κάποιο ερώτημα στην τάξη. Αυτή τη φορά όμως δεν ακολούθησαν μόνον έξι άτομα πιστά την οδηγία αγκώνας-θρανίο-ορθή γωνία. Ουχί. Παρών δήλωσε κι ο Στέλιος. Ο Στέλιος ο οποίος τη μία και μοναδική φορά που διεκδίκησε το λόγο στα μαθηματικά έτεινε επιδεικτικά και μειδιάζοντας το μεσαίο δάχτυλο του αριστερού χεριού. Απλό, απλούστατο, τετριμμένο κι όμως αυτό ήταν: Αυτή η μικρή κίνηση του θρασιμιού κλόνισε σε τέτοιο βαθμό τον κόσμο του κυρίου Τρακλαπή ώστε βάζοντας σχεδόν τα κλάματα άρχισε έξαλλος να ουρλιάζει "ουστ βρωμόσκυλο, έξω τσογλάνι!". Έτρεμε σύγκορμος, του έπεσε η κιμωλία από το χέρι, χλόμιασε λες κι έβλεπε μπροστά του φάντασμα. Ο πάτος της κοινωνικής πυραμίδας αποχωρούσε θριαμβευτικά απ' την τάξη συμβουλεύοντας τον μαθηματικό: "Ας είστε πιο σαφής κύριε καθηγητά. Διευκρινίστε ποιό δάχτυλο σας ικανοποιεί. Κι ας είμαστε πιο ευπρεπείς. Θα μπορούσατε απλώς να τείνετε τον δείκτη προς την πόρτα για να μου υποδείξετε την έξοδο. Πότε θα γίνουμε επιτέλους Ευρωπαίοι;"

Η παράσταση έληξε με τα χαχανητά των μαθητών και μαθητριών (συμπεριλαμβανομένου του καλού μαθητή Ι.). Η χαριστική βολή όμως ήρθε όταν ο διευθυντής του σχολείου αντέτεινε πως ήταν υπερβολική η αξίωση του καθηγητή για δια παντός αποβολή του άτακτου μαθητή. "Μια μονοήμερη και το θέμα θεωρείται λήξαν κύριε συνάδελφε". Την επόμενη χρονιά ο Τρακλαπής φρόντισε να μην αναλάβει το τμήμα στο οποίο βρισκόταν ο Στέλιος.

Είχαν περάσει γύρω στα δέκα λεπτά. Ο συγκάτοικος βγήκε από το μέρος, ο Ι. μπήκε, τέλειωσε, βγήκε από το σπίτι, έβαλε μπροστά το μηχανάκι, οδήγησε μέχρι την εταιρεία, άνοιξε την πόρτα, καλημέρισε βαριεστημένα, χάζεψε το λόφο φακέλων που τον περίμεναν για διανομή και ξαναφέρνοντας στο νου του τον Στέλιο, τον Τρακλαπή και τα θεωρήματα μουρμούρισε:

"Το σύνολο των μεικτών μηνιαίων αποδοχών μου ισούται με το ποσό που δαπανά ο γιος του αφεντικού μου σε δύο βραδινές του εξόδους".

Δ5

Εσύ που κάθεσαι σιωπηλός και μόνος
Ένιωσες το σύμπαν σου να καταστρέφεται
Μέσα σου βαθιά κάτι σκίρτησε
Όταν ένιωσες την απόσταση να μεγαλώνει
Ζείς με τον σκοπό και την αξία
Μα...σκεπάστηκες με σκουπίδια
Ερωτεύτηκες κι έχασες
Έχασες και βρήκες
Μα...ένιωσες ελευθερία
ακόμα και σ'αυτόν τον τεμαχισμένο διάδρομο
2,4,1000 μάτια σε κοίταξαν κι η σιωπή έγινε κραυγή
10,100,χιλιάδες γροθιές σ'αγκάλιασαν
και η μοναξιά έγινε βουή

θυμάμαι κι ανακατεύομαι...

Πρώτα στήθηκε απέναντί μου και με μέτρησε με το βλέμμα

Μετά άρχισε να στραβώνει τα χείλη του

Προσπαθώντας να πετύχει μια άσεμνη γκριμάτσα

Πρόσεξε γύρω αν τον κοιτάνε οι διπλανοί του

Και άρχισε να βάζει και να βγάζει τη γλώσσα του νευρικά

Κοιτώντας με στα μάτια

Θεωρώντας ότι θα προσβάλει την τεστοστερόνη μου

Χούφτωσε με το δεξί χέρι τα αρχίδια του

Και μου τα έτεινε συνεχίζοντας την γλωσσική του άσκηση

Έγειρε το κεφάλι αργά και άρρωστα προς τα αριστερά

Συλλαβίζοντας χωρίς φωνή: θέλω να σε γαμήσω

Είχαν περάσει περίπου δέκα λεπτά

Στο ρυθμό αυτού του ερπετώδους μονόπρακτου

Μέχρι που ο επικεφαλής τους φώναξε:

«Διμοιρία ακολουθήστε με…»

Ο μπάτσος είχε πια ξεχουφτώσει τα αρχίδια του, προχωρούσε γρήγορα την ανηφόρα της Σκουζέ, πηγαίνοντας να επιβάλει την Τάξη του

Μετά φέραν τους συντρόφους με τα μεταγωγικά φορώντας τους χειροπέδες…