Στις θαλάσσιες σπηλιές θα εξατμιστώ
Όταν το γλυκό αεράκι δροσίζει το γυμνό σου σώμα
Στα πέτρινα νεφελώματα έρχομαι κοντά σου
Όταν το φεγγάρι φωτίζει την ματιά σου
Γίνομαι αέρας και επιτίθεμαι στον ήλιο
Φεύγω σε μια σπείρα και ακουμπάω την φωτιά
Βρίζω την βροχή και την γκρίζα διαδρομή μου
Όταν η ανάμνηση κουρνιάζει στην καρδιά
Όμως έλειπες
Όπως πάντα ήσουνα στη γη
Ο έρωτας πικρή πηγή
Το διάφανο σκαρί
Της ματαιότητας να ρυμουλκεί
Πάντα έκρυβες το πρόσωπό σου απ’ τη βροχή
Στο άδειο βλέμμα που γυρνάς
Η θάλασσα
Κινδύνεψε μια μέρα να πνιγεί
Ο θάνατος ζητωκραυγή
Σαν ήλιος
Που δεν αφήνει ίσκιο να κρυφτεί
Πάντα έκρυβες το πρόσωπό σου απ’ τη βροχή
Το αμείλικτό σου παρελθόν
Στην ακατάδεκτη σιγή
Ύφος που ραίνει διαταγή
Στην πιο μικρή αναλαμπή
Πάντα έκρυβες το πρόσωπό σου απ’ τη φωτιά
