των αμίλητων το πετσί

Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,

ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,

οι ηγεμόνες δυναμώνουν,

ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,

των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,

περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο

κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,

και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,

πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα, κι αν, βαστάει το κόχλασμά τους,

μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,

άλλο δε μας μένει.



Μαγιακόφσκι

Νεφελοβάμων

Στον κυανό αιθέρα, θα εξατμιστώ.
Σε ένα σύννεφο επάνω.
Στο πιο παχύ, λευκό.
Μαζί με πέντε λέξεις όλες κι όλες.
Βροχηδόν να σε φρεσκάρω, απο τις λέξεις να με νιώσεις.
Στιγμές, για τα χιλιόμετρα που απλώνει πίσω του ο χρόνος.
Επαφή, για τις ασκήσεις ελεγχόμενης απόστασης.
Πρόκληση, για τις μάχες του παράδοξου έρωτα σου.
Συνάρτηση, για τις προσωπικές μας εξισώσεις.
Έγνοια, για τα ξέπνοα κι ανείπωτα, που απόμειναν ζωντανά.

αφιερωμενο ως εκτροπη (σε γνωστο μας μουσικο σχημα)

το ροδο της συφιλης
ανθιζει στους δρομους

m.gold

θερινό σε sepia απόχρωση

Τα ενθύμια που μου άφησες
αποτελούν την εμφατική αντανάκλαση
της ανεπάρκειάς μου.

Όταν το κατάλαβα αυτό

κατάλαβα ότι σ' έχω χάσει.

ΞΕΝΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΛΟΓΙΑ

Νυχτερινό τσιγάρο πάνω σε στίχους που θα μπορούσαν να ειναι δικοί μου... Δεν είναι όμως.

"Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...
Τίποτα σημαντικό...Ζω μονάχα εν λευκώ...."

η ένωση αστυνομικών υπαλλήλων Ηρακλείου καταθέτει τα όπλα και αυτοδιαλύεται

Καιρός να το σκεφτούν κι οι υπόλοιπες ανά τον κόσμο κρατικές και παρακρατικές συμμορίες.