Κι άλλη προσπάθεια αισιοδοξίας

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ

«Καμία συγκίνηση όπως και κανένα κύμα δεν κρατάει για πολύ τη δική του ατομική μορφή»

Henry Ward Beecher

του αυτοσαρκασμού...

Δως μου μια μπυρα,
και δυο,
και τρεις,
κι ενα καφασι.
Να μπω μέσα στα άδεια μπουκαλια,
να γινω το πιο εκρηκτικο κοκτέηλ.

δ.

διαταγές

μεσημέρι Τετάρτης 19 Μαρτίου/λίγο μετά την πορεία για το ασφαλιστικό/οδός Θεμιστοκλέου/Εξάρχεια/διμοιρίες των ματ παίρνουν εντολές για τερματισμό του κλοιού της περιοχής/τα νέα όπλα δοκιμάστηκαν σε ένα γνώριμο σχέδιο περίφραξης της γειτονιάς των κυνηγημένων/οι εντολές έγιναν βήμα υποχώρησης όλων των ένστολων σωμάτων/στη θέα της αποχώρησης/τα ρολά σηκώνονται/οι κλειστές αίθουσες απελευθερώνονται/οι θαμώνες βγαίνουν στους δρόμους σαν μυρμήγκια/μια ταβερνιάρισσα χειροκροτά τα στρατά που φεύγουν/διαμαρτύρεται στους επικεφαλείς για τη ζημιά που προκαλούν οι ώρες κατοχής στην ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων/ένας βαρύς ματάς χαλά το βήμα/δυσανασχετεί στη θέα των γεμάτων καφενείων/τον απορυθμίζει η επαναφορά της κυκλοφορίας ανθρώπων στους δρόμους/φωνάζει στους πάντες ειρωνικά/"τέλος η επανάσταση για σήμερα,όλοι για φραπεδάκι"/

Οι εκλογές στις ΗΠΑ είναι πάντα ενός κάποιου επιπέδου!

Ένα μωρό που λεει μόνο (Μπαρούκ) Ομπάμα αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτε από τους άλλους υποψήφιους. Μμμμ...Ένα θαύμα!...

Γιατί έτσι...

Τα μεγαλύτερα παράπονα είναι αυτά που δε λέγονται.
Και δε λέγονται γιατί δεν υπάρχει κανένας λόγος να ειπωθούν.
Γιατί δε μ' εκτιμάς; Γιατί δε με υπολογίζεις; Γιατί δε με νοιάζεσαι;
Γιατί δε με σκέφτεσαι; Γιατί δε μ' αγαπάς;
Γιατί έτσι!
Δεν υπάρχει απάντηση! Κάποια πράγματα είτε συμβαίνουν είτε όχι!
Δεν κουβεντιάζονται.
Τα καταπίνεις και προχωράς.

για άλλη μια φορά

ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΖΕΤΑΙ Η ΕΛ.ΑΣ.

. .
Με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση ανακοινώθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών η προμήθεια υπερσύγχρονου εξοπλισμού για τους Νέους οδηγούς οχημάτων της Κρατικής Ασφάλειας.
.
.

Λίγα λόγια για την τέχνη

Ο θείος Πλεύρης συμβουλεύει..

Αγαπητοί φοιτηταί!!!ΕΓΩ...ΔΙΕΤΑΞΑ...ΣΚΕΨΗ ΚΑΜΙΑ

ΕΓΩ...ΔΙΕΤΑΞΑ...ΟΥΤΕ ΜΙΛΙΑ

Ποιος είπε ότι ψάχνουμε για δικαιώματα μέσα στους χώρους παραγωγής εξειδικευμένων προλετάριων.Σ'αυτά τα χωράφια του καπιταλισμού.Πνιγμένος μέσα στο φασιστικό σου παραλήρημα δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβεις ότι αυτό που απαιτούμε είναι η ζωή

Πετάω το τσιγάρο μου...

Γιατί να ανιχνεύω το τώρα και το πάντα?
Ανύμπορος να σκιαγραφώ και να ψαχουλέυω!
Προνοώντας την φτιαγμένη από ύλη παραίσθηση
Να κοιτώ μπροστά ενώ είμαι τυφλός
Να αγαπάω το τίποτα και να ελπίζω στο πουθενά
Μπορεί και να θέλω
Μπορεί και να φταίω
Μπορείνα αγαπάω μπορεί και να μισώ
Πόσο απέχει η αγάπη απ'το μίσος?
Γιατί να πονάω?
Γιατί να ελπίζω?
Γιατί να σκέφτομαι?
Γιατί να σκάβω?
Γιατί να περιμένω κάτι να πείς αφού δεν το λες?

Πρέπει να δω φως σ'αυτό το πηγάδι χωρίς πάτο
Πρέπει να νιώσω ζεστά σε αυτόν τον πόλο χωρίς φως και θερμοκρασία
Πρέπει να νιώσω σε έναν κόσμο χωρίς αισθήματα
Πρέπει να πονέσω να πέσω για να ξανασηκωθώ
Πρέπει να ανασάνω στο απόλυτο κενό
Κρατάω ένα ντουφέκι και αν το αφήσω στην ακρή θα χαθώ

Φαίνεται ότι κατέρευσε ένας κόσμος

Και μάλλον δεν μπορώ να γυρίσω

Μια καινούρια μέρα!!!Δεν μπορούσε να είναι χειρότερα!

Δεν έχω αλήθειες ή ψέμματα

Οι λέξεις είναι μουδιασμένες και φοβισμένες

Υπάρχουν κι άλλες ευκαιρίες ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν

Έχει μαύρα μαλλία και φοράει ένα μαύρο φόρεμα
Δεν μπορώ να ξεκουραστώ

Να ξαπλώσω και να πω ότι όλα είναι εντάξει

Mε σταμάτησε στο δρόμο και μου είπε να την ακολουθήσω

Θα το έκανα!

Αν δεν φοβόμουν ότι θα την κρατήσω πίσω

Νόρμαν

Της Κεντρομόλου Δυνάμεως το Ανάγνωσμα

Γιατί πρέπει να γράφουμε αυτά που σκεφτόμαστε;

Γιατί πρέπει να γράφουμε αυτά;

Γιατί πρέπει να γράφουμε;

Γιατί πρέπει;

Γιατί;

Για;

Γ.

Τρεις μνήμες του ουρανού

Πρόλογος
Πριν έρθει το πλήρωμα του χρόνου
για το ρόδο και τον αρχάγγελο.
Πριν απ' το βέλασμα και το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε ακόμα
αν η θάλασσα θα γεννιόταν αγόρι ή κοριτσάκι.
Όταν ο άνεμος ονειρευόταν χαίτες να τις χτενίζει
και η φωτιά γαρούφαλα να πυρπολεί και μάγουλα
και το νερό χείλη αμάθητα να πίνουν.
Πριν απ' το σώμα, τ' όνομα και τον καιρό.
Τότε θυμούμαι, μια φορά, στον ουρανό...

Πρώτη μνήμη
Περπατούσε με μιαν εγκατάλειψη συλλογισμένου κρίνου,
σχεδόν πουλιού που ξέρει πως πρέπει να γεννήσει,
καθρεφτιζόταν δίχως να βλέπει τον εαυτό της
σε μια σελήνη που την έδειχνε καθρέφτη στο όνειρο,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπη φανερωνόταν.
Πριν απ' την άρπα, τη βροχή και τα λόγια.
Δε γνώριζε.
Λευκή μαθήτρια του ανέμου,
αναριγούσε μαζί με τ΄αστέρια, με το λουλούδι και με τα δέντρα.
Ο μίσχος της, η πράσινη κορμοστασιά της.
Μαζί με τα δικά μου αστέρια
που, ανίδεα στο καθετί
για να σκάψουνε δυο λίμνες μες στα μάτια της
την έπνιγαν μες σε δυο θάλασσες.
Και θυμούμαι...
Τίποτ' άλλο, πεθαμένη, ν' απομακρύνεται.

Δεύτερη μνήμη
Ακόμα πριν,
πολύ πριν επαναστατήσουν οι ίσκιοι
πριν πέσουν επάνω στον κόσμο αναμμένες φτερούγες
κι ένα πουλί να μπορεί να πεθάνει για έναν κρίνο.
Πριν, πριν να ρωτήσεις τον αριθμό και τη θέση του κορμιού.
Πολύ πριν από το σώμα.
Την εποχή της ψυχής.
Όταν ίδρυσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ' ουρανού την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ κοιτάζοντάς με στην ανυπαρξία, ανακάλυψες την πρώτη λέξη.
Τότε συναντηθήκαμε.

Τρίτη μνήμη
Τα βαλς τ' ουρανού δεν είχαν ακόμα μνηστευθεί
το γιασεμί και το χιόνι,
ούτε οι αύρες αναλογισθεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου.
Ούτε είχε προστάξει ο βασιλιάς να ενταφιαστεί η βιολέτα μέσα σ' ένα βιβλίο.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι δίχως τ΄αρχικά μας πάνω στο ράμφος του,
που οι καμπανούλες και οι κληματίδες
πέθαιναν δίχως εξώστες για να σκαρφαλώνουν τ' αστέρια.
Ο καιρός
που δεν υπήρχε λουλούδι να στηρίξει το κεφάλι του
στον ώμο ενός πουλιού.
Τότε πίσω απ' το ριπίδι σου, η πρώτη μας σελήνη.


Ραφαέλ Αλμπέρτι, Για τους αγγέλους

...6...

2 σώματα,ανάσα μία
καρμική γέφυρα και χέρι σωτηρίας απ'την κόλαση
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
μαύρο φόρεμα ανεμίζει στην ακροθαλασσιά
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη




2 έφηβοι σε επιτηδευμένα σκοτάδια,
μεθυσμένοι υποκύπτουν
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
ανάμεσα σε καπνούς και οργισμένες μολότωφ με κράτησες σφικτά
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Συνεχίζεις και διαβάζεις ποιήματα.Το ξέχασες?
Χαμογέλα
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Σε μια γωνία στο λεωφορείο κάποιος άκουγε μουσική
Με ένα ζευγάρι μάτια φοβισμένα
μια κοπέλα χωρίς γυαλία έψαχνε να τον βρεί
Όπλισε και τράβα την σκανδάλη
Βγάλε τα γυαλια σου!
Και άνοιξε την αστροφώτιστη αγκαλιά σου!

Ο Αρτέμης

Χωρισμός...της απουσίας στιγμή πρώτη

Με λένε Αρτέμη

Σε λίγο η βροχή..Σε λίγο ο αέρας και η νύχτα

Με λένε Αρτέμη

Το Τίμημα

ή

Η Μαριάνθη των Ανέμων (μέρος δεύτερον)

Στάσιμο Α'

Μία λαφίνα ταπεινή / δεν πάει με τ’άλλα λάφια
κι ο ήλιος την ερώτησε / κι ο ήλιος τη ρωτάει.
Γιατί λαφίνα ταπεινή / δεν πας κοντά με τ’άλλα;
Ήλιε μου σα με ρώτησες / θα σου το ‘μολογήσω.
Δώδεκα χρόνους έκαμα /μόνη χωρίς ελάφι
κι από τους δώδεκα κι ομπρός / εγέννησα λαφάκι.
Μα σαν εβγήκε ο κυνηγός / να λαφοκυνηγήσει
Το βρίσκει μοσχανάθρεφτο / και το διπλοσκοτώνει



Στάσιμο Β'

Ψυχομαχάει ο Κωσταντής / στο σιδερό κρεβάτι
Τον τριγυρίζουν οι γιατροί / με τα χαρτιά στο χέρι
Σηκώνει το κεφάλι του / και κράζει την καλή του
Κάθου κοντά μου, λυγερή, / κάθου κοντά μου, κόρη.
Στον κόσμον τούτον έζησα / χρόνους τριάντα τρία
και τώρα ήρθ’ ένας άγγελος / να πάρει την ψυχή μου.
Σφίγγει τα χέρια της τα δυό / χίλια φιλιά της δίνει
και μέσα στες αγκάλες του / σφιχτά - σφιχτά την πνίγει



Στάσιμο Γ'

Σέρνει σπαθί ο Ανδρόνιχος / της κόβει το κεφάλι.
Λιανά λιανά την έκοψε / στον ήλιο την απλώνει
κι’ από τον ήλιο στο σακί / κι’ απ’το σακί στο μύλο.
Κι’ ο μύλος εξεράλεθε / κ’ η φτερωτή ετραγούδα.
“Άλεθε, μύλο μου, άλεθε / κακής κούρβας κεφάλι,
κάνε τ’αλεύρια κόκκινα / και την πασπάλη μαύρη,
για νά ρχονται οι γραμματικοί / να παίρνουν για μελάνι,
για νά ρχονται κ’ οι όμορφες / να παίρνουν κοκκινάδι"


-