Ιούνης 2005, πευκώνας Αγ. Αναργύρων

ένα πρωί θ΄ ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους όπως και χθες
και δε θα συλλογιέμαι παρά ένα κομμάτι από ...

πίσω από το φως μίας λάμπας

Σε μια «εκπαιδευτική» επίσκεψη την οποία πραγματοποίησαν μεταλλειολόγοι φοιτητές στις μονάδες της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα, ο υπεύθυνος για τη δημόσια προβολή των εγκαταστάσεων και των λειτουργιών της ΔΕΗ στο λεκανοπέδιο Κοζάνης – Πτολεμαϊδας – Αμυνταίου, απαντάει με μπόλικο κυνισμό στις εύλογες ερωτήσεις των φοιτητών για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις των δραστηριοτήτων της ΔΕΗ.

Κι ενώ λοιπόν ο υπεύθυνος για τη δημόσια προβολή της ΔΕΗ εξηγεί με προσήλωση τη διαδικασία εξόρυξης του λιγνίτη στα ορυχεία του λεκανοπεδίου, τη μετέπειτα καύση του λιγνίτη στα 4 εργοστάσια της περιοχής, την ακόλουθη παραγωγή θερμοηλεκτρικής ενέργειας και τέλος την εναπόθεση των υπολειμμάτων της στάχτης σε όλο το μήκος της κατοικήσιμης πεδιάδας, οι φοιτητές ρωτούν με ποιον τρόπο συλλέγονται από τη ΔΕΗ τα αποτελέσματα της καύσης του λιγνίτη.

Ο υπεύθυνος καυχιέται για τα πολυδάπανα κι υπερσύγχρονα -σύμφωνα με διεθνείς περιβαλλοντικές οδηγίες- φίλτρα τα οποία έχουν τοποθετηθεί στις καμινάδες των εργοστασίων, τα οποία κατακρατούν (όταν βρίσκονται σε λειτουργία) το 99,8% της παραγόμενης από την καύση του λιγνίτη στάχτης (τέφρας).

Οι φοιτητές γεμάτοι και πάλι ερωτηματικά προσπαθούν να καταλάβουν το μέγεθος της παραγόμενης τέφρας, το μέγεθος των ποσοστών 99,8% και 0,2%.

Ο υπεύθυνος τους δίνει να καταλάβουν. Το 0,2% της παραγόμενης τέφρας το οποίο δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα φίλτρα είναι 60 τόνοι στάχτη την ημέρα. Εξήντα τόνοι στάχτη οι οποίοι απελευθερώνονται κι αιωρούνται στον αέρα. Οι υπόλοιποι τόνοι (99,8% της ημερήσιας παραγωγής) συλλέγονται από τη ΔΕΗ και τοποθετούνται σε όλο το μήκος της πεδιάδας, αφού επιχωματωθούν έτσι ώστε να μην αλλοιωθεί (σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του υπευθύνου) το φυσικό περιβάλλον.

Οι φοιτητές εξακολουθούν να δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην περιοχή και να θεωρείται μία απλή φάση της διαδικασίας παραγωγής ενέργειας. Και ρωτούν ξεκάθαρα πλέον τον υπεύθυνο, αν οι 60 τόνοι τέφρας την ημέρα δεν θεωρούνται από τη ΔΕΗ επιβλαβείς για τη φύση και τον άνθρωπο.

Ο υπεύθυνος, έμπειρος σε τέτοιου τύπου ερωτήσεις, απαντάει στους φοιτητές, πως οι 60 συγκεκριμένοι τόνοι είναι ακίνδυνοι για το περιβάλλον και για τον ανθρώπινο οργανισμό, καθώς τα σωματίδια της τέφρας τα οποία περνάν μέσα από τα φίλτρα και διοχετεύονται στον αέρα αποκτούν στρογγυλοποιημένη μορφή και όχι τριγωνική την οποία έχουν εξ’ αρχής. Αυτή η στρογγυλοποιημένη μορφή της τέφρας, υπερασπίζεται ο υπεύθυνος της ΔΕΗ, σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, δεν είναι επιβλαβής για τον ανθρώπινο οργανισμό όταν εισπνέεται. Απλά κατακάθεται στον ανθρώπινο οργανισμό δίχως να προκαλεί σοβαρές βλάβες. Το μόνο το οποίο μπορεί να αποφέρει σε ορισμένες περιπτώσεις είναι μερικές ρινίτιδες και πονοκεφάλους…

Οι φοιτητές διακόπτουν τη συνομιλία τους με τον υπεύθυνο, αδυνατώντας να κατανοήσουν τη νομιμότητα ενός εγκλήματος προς τον τοπικό πληθυσμό.

Λίγο αργότερα, η ΔΕΗ παραθέτει γεύμα στο εστιατόριο των εγκαταστάσεών της στους φοιτητές. Ο υπεύθυνος βρίσκει την ευκαιρία για μία πιο χαλαρή κουβεντούλα με τους φοιτητές, τονίζοντάς τους ότι στην εποχή μας δεν υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να μην κυνηγάει με κάθε τρόπο το χρήμα. Και ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της περιοχής έχει επίγνωση ότι μπορεί να πεθάνουν στα 55 τους έτη από καρκινογενέσεις και βαριά προβλήματα στο αναπνευστικό σύστημα. «Οι πλούσιοι μισθοί στη ΔΕΗ είναι το ζητούμενο στην εποχή όπου όλοι κυνηγάνε το χρήμα», υπερασπίζεται και πάλι ο υπεύθυνος.

Και λίγο πριν αποχαιρετήσει τους φοιτητές, ο υπεύθυνος τους ρώτησε με περιέργεια αν ήταν γευστικά κι αν τους άρεσαν τα κολοκυθάκια αλλά και τα υπόλοιπα λαχανικά τα οποία είναι παραγωγή της ΔΕΗ από τις εκτάσεις γης οι οποίες έχουν επιχωματωθεί για να καλύψουν τις απέραντες εκτάσεις τέφρας…

Μέσα σε αυτόν το διάχυτο κυνισμό των υπευθύνων, την αμείλικτη λεηλασία του περιβάλλοντος, την εγκληματική απαξία και υποθήκευση της ανθρώπινης ζωής, την ομηρία των τοπικών κοινωνιών από τον καπιταλισμό αλλά και την κοινωνική αναπαραγωγή των αξιών του κέρδους και του χρήματος, πώς μπορείς να μην βρίσκεσαι μαζί με τις «μειοψηφίες»; Πώς μπορείς να μην βρίσκεσαι μαζί με όσους αρνούνται να συναινέσουν στις κυρίαρχες αξίες; Πώς μπορείς να μην στέκεσαι στο πλάι όσων δεν αρκούνται στην αποδοχή αυτών των αξιών; Πώς μπορείς να μην γίνεσαι ένα με όσους δεν υποτάσσονται στο θάνατο που επιβάλλει η εξουσία; Πώς μπορείς να μην είσαι αλληλέγγυος στον Βαγγέλη Μποτσατζή ο οποίος -μεταξύ άλλων εμπρηστικών ενεργειών σε αντιπροσωπείες γαλλικών αυτοκινήτων- κατηγορείται και βρίσκεται προφυλακισμένος για εμπρησμούς σε οχήματα της ΔΕΗ;

επίκαιρη ποίηση

Δεν ξέχασα ποτέ τη σπουδαιότητα
της επικαιρικής ποίησης
ούτε της εύληπτης γραφής.
Να λοιπόν ένας στίχος
σημερινός, ευκολονόητος
και πανελλήνιος:

"Τί λέτε ρε μαλάκες!"

Κοίταξα στα μάτια σου και είδα το φώς της μελαγχολίας

Αφουγκράστηκα τον πόνο σου και την αναζήτηση ηρεμίας

Σπρώξε με στην πηγή της ανυπαρξίας

Κοίτα με ευάλωτο στην φυλακή της ακολασίας

Γονάτισα στην αστραπή του χαμόγελού σου

Έκλαψα στην ομίχλη του μυαλού σου

η γάτα μου κοιμάται

Από ένα τραγούδι για ένα όνειρο...

Λυπάμαι που δεν έγινα μια θάλλασσα για'σένα
Να με κοιτάς νοσταλγικά με τα μαλλιά βρεγμένα
Λυπάμαι που δεν έγινα Σαχάρα να ουρλιάζεις
Κάτω απ'τα 'αστρα με χαρά να κλαίς να ανατριχιάζεις
Λυπάμαι που δεν έγινα βράχος να ξαποστάσεις
Βότσαλο αψηλάφητο να σκύψεις να το πιάσεις

η κατανομή με χρώματα

Ο χάρτης αυτός προέρχεται από τον "κοινωνικό και οικονομικό Άτλαντα της Ελλάδας" ο οποίος εκδίδεται απ' το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και απεικονίζει την κοινωνική μορφολογία της Αθήνας και του Πειραιά.

Οι γειτονιές με κόκκινο είναι γειτονιές μισθωτών εργατών-τριών, με ροζ χρώμα είναι γειτονιές ανεξάρτητων και μισθωτών εργατών-τριών, με ανοιχτό πράσινο αγροτών και με κίτρινο "περιθωριακών κοινωνικοεπαγγελματικών κατηγοριών".

Οι γειτονιές με μπλε σκούρο είναι γειτονιές υψηλών κοινωνικοεπαγγελματικών κατηγοριών, αυτές με γαλάζιο είναι γειτονιές υψηλών και μεσαίων (εκπαιδευτικοί, επιστημονικά επαγγέλματα κ.α.) και οι γκρίζες είναι γειτονιές μεσαίων κατηγοριών (υπάλληλοι γραφείου κ.α.).

Με την πρώτη μάτια και με τη βοήθεια της παλέτας βλέπουμε τί όμορφα έχουν κατανεμηθεί τα πράγματα στην πόλη. Όλα στη θέση τους...

Η σκούρα μπλε κουτσουλιά στα βόρεια που πλαισιώνεται από κοκκινοροζκίτρινοπράσινα αναπαριστά την εύρωστη κοινότητα Θρακομακεδόνων. Τα τριγύρω προαναφερθέντα, αναπαριστούν το φημισμένο Μενίδι (Αχαρνές).

Μέρες της εβδομάδας

Όταν τέλος βγήκα απ' την πόρτα, τρεις πόλεμοι
είχαν κιόλας τελειώσει,
η μικρή πάροδος ταξίδευε σ' έναν ωκεανό από χαρτιά, βίδες,
στουπιά, τηλέφωνα -
γιατί το πρόβλημα, φίλοι μου, δεν είναι να σώσεις τον κόσμο,
αλλά να τον σώσεις την ερχόμενη Πέμπτη.

Τάσος Λειβαδίτης

Όταν άρχισε να χιονίζει χτές το βράδυ, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε ήταν η βροχή στάχτης του καλοκαιριού.Κάτι τόσο όμορφο, μου θύμησε κάτι τόσο τραγικό και οι παρακάτω στίχοι πήραν άλλο νόημα για'μένα

Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο

Χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης

Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει

Τον λύκο που εχίμηξε πίσω του δεν τον βλέπει

Υπερβολές....(?)

μη μου λες όχι, δεν μπορείς να μου λες όχι εμένα, γιατί 'ναι μεγάλη παρηγοριά να ξαναβρίσκεις αγάπη, και να ξαπλώνεις σ΄ένα κρεβάτι και να σε κρατούν και να σε αγγίζουν και να σε φιλούν και να σε λατρεύουν, κι η καρδιά σου θα σκιρτάει όταν ακούς τη φωνή μου και βλέπεις το χαμόγελό μου και νιώθεις την ανάσα μου στο σβέρκο σου, κι η καρδιά σου θα χτυπάει σαν τρελή όταν θέλω να βρεθούμε, και θα σου λέω ψέματα από την πρώτη κιόλας μέρα, και θα σε χρησιμοποιώ και θα σε πηδάω και θα σε κάνω κομμάτια γιατί πρώτη μ' έκανες κομμάτια εσύ, και θα μ' αγαπάς κάθε μέρα και πιο πολύ ώσπου το βάρος να γίνει αβάσταχτο κι η ζωή σου δικιά μου, και θα πεθάνεις ολομόναχη γιατί θα πάρω αυτό που θέλω κι έπειτα θα φύγω και δε θα σου χρωστάω τίποτα, είναι πάντα εκεί, ήταν πάντα εκεί, και δεν μπορείς ν' απαρνηθείς τη ζωή που νιώθεις, γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή γάμα την αυτή τη ζωή πάει σ' έχασα πια

Σάρα Κέην, Λαχταρώ

Η καταγωγή μιας ματαιοδοξίας

Μπαμπά τι είναι χρώμα;;;

Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι ήχοι είναι εκκωφαντικοί
Οι άνθρωποι εξαναγκασμένα μόνοι
Στον ασπρόμαυρο κόσμο όσοι αισθάνονται είναι τρελοί

Και η χημεία από την μοναξιά λυτρώνει


Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι φύλακες των χρωμάτων
Δολοφονούν με το χαμόγελο στα χείλη
Στον ασπρόμαυρο κόσμο οι φυλακές των ονομάτων
Φυλακίζουν ό,τι απ΄το κανονικό έχει παρεκκλίνει

Στον ασπρόμαυρο κόσμο απαγορεύεται να γράψεις με χρώμα
Ζεις για να καταναλώνεις, αναπνέεις για να παράγεις
Στον ασπρόμαυρο κόσμο η σιωπή είναι χρυσός, ακόμα!
Αγαπάς για να καταναλώνεις, κάνεις έρωτα για να παράγεις


Στον ασπρόμαυρο κόσμο υπάρχει ένας κήπος μαγεμένος
Όπου εκεί οι σύγχρονοι αλαφροΐσκιωτοι ζουν
Οι φύλακες των χρωμάτων στράφηκαν εναντίον τους με μένος
Αλλά και το χρώμα να τους κλέψουν, οι πεταλούδες τους ελεύθερες θα πετούν

"Ω τί κόσμος μπαμπά!..."

Ως πνευματικό ντόπινγκ για την ανάνηψη από μιαν εκνευριστική αρρώστια, σκέφτηκα τον στίχο: "στεναχωριόταν που δεν είχε παπούτσια ώσπου είδε κάποιον που δεν είχε πόδια".
Συνεχίζοντας στο ίδιο πνεύμα παραθέτω στους/ις σύντροφους/ισσες ποιητάριους/ες έναν χάρτη τελαυταίας κοπής που αποτυπώνει όλους τους πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη σήμερα.
Άιντε, περαστικά μας!

Not "on ice" please!

Πρυτανεία. Μεσημέρι Σαββάτου 2 Φλεβάρη. Στην πίσω αυλή. Τυλιγμένοι για να αφήσουμε τα δακρυγόνα απέξω. Πηγαδάκι. Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος από την ομάδα του μαχαιρωμένου συντρόφου: «τί θα γίνει τώρα, εσείς τί λέτε;». Προσπάθεια για χαμόγελα. Σύντροφος: «κοιτάξτε! Σύντροφός μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή μαχαιρωμένος στο νοσοκομείο και δεν γουστάρω ούτε χάχανα, ούτε πλακίτσα. Εντάξει;» Παγώσαμε. Παρεξήγηση. «Μαζευτήκαμε». «Εξηγήσαμε» τα χαμόγελα. Αποτύχαμε να τα περιγράψουμε. Ο σύντροφος έφυγε.

Καλλιδρομίου στα Εξάρχεια. Γύρω στις 8 το βράδυ της ίδιας μέρας. Η πορεία χτυπήθηκε. Αποκλεισμένοι σε μπιστρό από δύο διμοιρίες. 118 προσαγωγές στην ΓΑΔΑ, άγνωστος αριθμός τραυματιών και συντρόφισσα από την «ομάδα» μας στο νοσοκομείο με τραύματα στο κεφάλι και στα μάτια. «Τί θα κάνουμε τώρα;» Η προσπάθεια για χαμόγελα παγωμένη από το μεσημέρι. Κανείς δεν απαντά. Ασφυξία. Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται στην βιτρίνα του μαγαζιού. Ασφυξία. Τηλέφωνα. Ασφυξία. Ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη ενός συντρόφου. Ασφυξία. Κοιταζόμαστε. Χαμογελάμε. Παραγγέλνουμε ουίσκι χωρίς πάγο. Φοβόμαστε να μην παγώσουν τα χαμόγελα και πάλι. Τα χρειαζόμαστε ντε!

Οι μπάτσοι πηγαινοέρχονται.