σπονδυλωτά ασπόνδυλα

ΣΥΜΦΩΝΙΑ

Σε μια κουβέντα προς αναζήτηση του καλύτερου ελληνικού ερωτικού στίχου με δύο διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικό χρόνο και τόπο υπήρξε μια καρμική, σχεδόν τρομακτική (για μένα τουλάχιστον) σύμπνοια απόψεων. Δημοσιεύω για υπενθυμιστικούς και μόνο λόγους τους στίχους αυτούς, χωρίς δυστυχώς να μπορώ να σας μεταφέρω τις εκφράσεις των προσώπων τους όταν έφεραν στο μυαλό τους τους συγκεκριμένους στίχους:

"Θέλω να σε δω μ'έρωτα βαρύ να μην μπορεί κανείς να διώξει αυτό το θάνατο,
Θέλω να σε δω να μ'εκδικηθείς να πιω νερό κρυφά εκεί που θα πλυθείς..."

Λ. Νικολακοπούλου

Ευκαιρία για αλήθεια

"Δεν έχω πολύ χρόνο για να αποφασίσω, δεν μπορώ να κάτσω εδώ με το αληθινό μου πρόσωπο μπροστά μου, δεν το υποφέρω πια.
Απ΄τις μισόκλειστες περσίδες, ο ήλιος συνεχίζει την επέλασή του και εγώ φαντάζομαι ότι κινδυνεύω όπως οι βρικόλακες.
Αν ο ήλιος δει το αληθινό μου πρόσωπο, θα γίνω ένας σωρός από στάχτη και ασβεστωμένα κόκαλα.
Τώρα κάθομαι και ακούω ένα τραγούδι. Ο έρωτας δεν είναι πορεία θριάμβου, λέει το τραγούδι. Ούτε η ζωή.
Για δύο χρόνια έζησα με τον τρόπο μου, τώρα όμως οι μέρες που πέρασαν καίγονται σαν παλιές εφημερίδες, με ονόματα και ιστορίες που μόλις θυμόμαστε."

Ozono Boy- 7 μάσκες

Αμλετικό υπαρξιακό και κοινωνία του θεάματος

Ιδού η απορία...

Defragment

Τα χρώματα είναι αμείλικτα
στα μέρη που μας αγάπησαν.
Το φως αρνείται να μεταφραστεί.
Πεισματικά παίζει με την όρασή μας
καθώς ανήμπορα απλώνουμε
τα χέρια στις αχτίδες.

Τα τοπία είναι ανελέητα
στα μέρη που μας αγάπησαν.
Η ομορφιά αρνείται να μετριαστεί.
Πεισματικά παίζει με τις αντοχές μας
καθώς ανήμπορα αθροίζουμε τις ανάσες μας.

Είμαστε προϊόντα φόνων.

ελαφρώς διασκευασμένο...

ΤΙ ΛΟΓΗΣ ΙΔΕΑ ΕΙΣΑΙ; Ανήκεις στο είδος των συμβιβασμών, των διακανονισμών, θες να τα βρεις με την εξουσία, να βρεις μια γωνίτσα κι εσύ, να επιβιώσεις; Ή είσαι αναθεματισμένη, ασυμβίβαστη, ατίθαση ιδέα που, απ' το να πάει με το ρεύμα, προτιμάει τη ρήξη; - Το είδος δηλαδή που σχεδόν σίγουρα, ενενήντα εννιά φορές στις εκατό, θα γίνει κομμάτια, αλλά που, την εκατοστή φορά θ' αλλάξει τον κόσμο.

Σαλμάν Ρούσντι, "Σατανικοί στίχοι"

Π.Κ.

στο φως και στο σκοτάδι

Στη φωτογραφία το χωριό Φιλώτας, στο νομό Φλώρινας, υπό το φως της ημέρας.

Οι μικρές λίμνες της περιοχής, η εύφορη γη και τα βουνά που τις περιβάλλει, τις νύχτες χάνουν αυτήν τη φωτεινή ομορφιά τους.

Το συγκεκριμένο γεωγραφικό σταυροδρόμι στο λεκανοπέδιο Αμυνταίου-Πτολεμαϊδας, τις νύχτες μετατρέπεται σε μια αχανής θανάσιμη ενέδρα για τους αλβανούς μετανάστες οι οποίοι περνούν «λαθραία» από την περιοχή στην κίνησή τους να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Θανάσιμες ενέδρες τις οποίες στήνουν σε διαφορετικά κάθε φορά σημεία τα αποσπάσματα της τοπικής συνοριοφυλακής.

Κάπου εκεί στο βάθος της φωτογραφίας, λίγο μπρος λίγο πίσω, εκεί όμως, στους πρόποδες του βουνού, διακρίνεται μια γραμμή παράλληλη με τη γραμμή της λίμνης. Είναι ο μοναδικός οδικός άξονας στο γεωγραφικό αυτό σταυροδρόμι της δυτικής μακεδονίας, ο οποίος ορίζει και τις κατευθύνσεις των περασμάτων των μεταναστών. Στο πλάι αυτής της οδικής γραμμής τα ξημερώματα της 8^ης Νοέμβρη έπεσε νεκρός από σφαίρες των αποσπασμάτων της συνοριοφυλακής ένας 45χρονος αλβανός μετανάστης ο οποίος κινούταν μαζί με άλλους 10 μετανάστες με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη.

Έτσι απλά, τα όπλα των φρουρών της Δημοκρατίας σημάδεψαν τον μετανάστη και του κατάφεραν διαμπερές τραύμα στο θώρακα. Τον διέλυσαν εξ΄ επαφής.

Και τώρα τι;

Οι ειδικοί στα μονόπρακτα -αυτά το μονόπρακτα τα οποία πάντα παρουσιάζουν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές οι αρχές – οι έμπειροι ερευνητές κι οι κυνικοί σεναριογράφοι τους, εκδώσανε το συμπέρασμά τους. Σκόνταψε ο συνοριοφύλακας σε ζαχαρότευτλο κι εκπυρσοκρότησε το όπλο του…

Οι συγγενείς του ένστολου δολοφόνου, οι φίλοι κι οι γνωστοί του, ως πραγματικοί θεατές της παράστασης, βάλθηκαν να πείσουν το χωριό για την άτυχη στιγμή που βρήκε τον Χαρούλη τους.

Στα καφενεία οι θαμώνες τσούγκρισαν τα ποτήρια του μένους απέναντι στους αλβανούς, με τα ποτήρια της εμπιστοσύνης απέναντι στους νόμους. Και η πόλη γέμισε με πολλά αδιάφορα «τι μας νοιάζει».

Όχι, δεν θα είναι αυτή η πραγματικότητα που θέλουν να κατασκευάσουν.

Υπάρχει η θέληση, υπάρχει η οργή, υπάρχει η συνείδηση, υπάρχουμε κι εμείς.

Κάποια χρόνια νωρίτερα ο Τίτος Πατρίκιος έγραφε…

«Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,

Πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο

Αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,

Δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,

Συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες,

Είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.

Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ΄ τη ζωή των άλλων,

Γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δε χάθηκε

Μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου»

Οι παραλληλισμοί στα χρόνια που ζούμε δεν είναι καθόλου τυχαίοι

Σαν ερωτηματικο

Διαστελονται των κυττάρων οι πύρινες κορες
τις απόκρυφες αιώνιες ώρες.
Λανθάνουν ή υφέρπουν;
Διττή της ασφυκτιούσας σιωπής ανάγνωση.
Ο ορίζοντας των πόθων αγνοεί τις κλεψύδρες;
Έλα μου ντε!

Όλα στο φως

Κλεισμένος σε μια μόνο θέση, αυτή της αναλογίας σου, που υπέγραψες παράτολμα, με κλειστά μάτια μέσα στο νερό, που ήξερες να κολυμπάς, αλλά αμέσως μετά μετέτρεψαν αυτή σου τη δυνατότητα σε αδυναμία σου, τα βράγχια σου κατστράφηκαν στην ανυπαρξία της δικής σου διεκδίκησης και εσύ έμαθες να διεκδικείς μόνο αυτά που δεν θα πάρεις ποτέ.

Προσεύχεσαι το βράδυ για να συγχωρεθούν οι θαρραλέες αμαρτίες σου, οι ζημιές, που αντιπαρέρχονται ένα καθορισμένο, ανύπαρκτο κέρδος που καταδικάστηκες να κυνηγάς, μόνο και μόνο επειδή δεν θα το βρεις ποτέ.

Η ίδια σου η φύση σε αδίκησε δίνοντάς σου πόδια χωρίς να σε ρωτήσει, επιβάλλοντάς σου κίνηση ακόμα και εκεί που το μόνο που θέλεις είναι να συρθείς. Επιτρέπεται, συνοδευόμενο απο συγκαταβατική και αλτρουιστική φροντίδα, το γονάτισμα ως μορφή μετάνοιας. Αν χρησιμοποιηθεί ως διαμαρτυρία, συνοδεύεται απο μια ποινή, που συνήθως επιβάλλουμε μόνοι μας για να αναδείξουμε και το επίκτητο προσόν της αυτογνωσίας.

Στο περιθώριο – καθορισμένο και αυτό – τοποθετούνται όσοι απεγνωσμένα επιδιώκουν μια επιθυμία, που έπεσαν τυχαία πάνω της ένα καλοκαίρι που κόντεψαν να πνιγούν σε μια απόλυτα ήρεμη θάλασσα. Κάπου μακρυά. Κάπου ακαθόριστα.

Οι υπόλοιποι, ζωντανές κάμερες, συλλέκτες και μάρτυρες, της σύγχρονης ιστορίας που διαγράφεται, με την υποτιθέμενη αντικειμενικότητα που προσφέρεται στους μη συμμετέχοντες.

Και ότι απομένει απ’ τους ανθρώπους, συμβολική προσομοίωση της δυστυχίας, στο βωμό μιας ευδιάκριτης πλέον επιβεβλημένης ευτυχίας που πνίγει σχεδόν πάντα τα διαμαρτυρόμενα μάτια, τις αντδραστικές λέξεις και τις μη αναμενόμενες κινήσεις των σωμάτων. Όλα στο φως. Και εσύ να μην έχεις πει τη γνώμη σου ούτε καν με το κλάμα της γέννας σου.

Νύχτες

Είναι βράδυ. Πάντα βράδυ.
Σάββατο. Σχεδόν πάντα Σάββατο.
Ντύνεσαι. Κλειδώνεις πριν φύγεις.
Τσεκάρεις αν κλείδωσες.
Μετά ξανά. Πάλι.
Χτυπάς το κουδούνι.
Δυο φορές. Πάντα δύο.
Η πόρτα ανοίγει.
Μπαίνεις μέσα. Κάθεσαι.
Όπου χωράς. Αν χωράς.
Χαμογελάς. Ρωτάς. Απαντάς.
Η ώρα περνάει. Κρυώνεις.
Αναρωτιέσαι. Πας να μιλήσεις.
Οι λέξεις νεκρές.
Άδειες. Έρημες.
Ντροπαλές. Μεθυσμένες.
Κοιτάζεις.
Μάτια πάνω σου.
Προσπαθείς. Διώχνεις.
Είναι αργά. Κάνεις να φύγεις.
Πάλι μένεις. Θέλεις. Φωνάζεις.
Με έναν τρόπο παρακαλάς.
Κοιτάζεις την ώρα.
Όχι για να φύγεις.
Για να δεις το χρόνο που απομένει.
Θέλεις. Φαίνεται. Φαίνεσαι.
Κοιτάζεις ξανά. Τελευταία φορά.
Είναι αργά. Η ώρα έχει περάσει.
Αρπάζεις τα κλειδιά σου.
Σε ενοχλεί ο ήχος. Δυναμώνεις. Τιμωρία.
Το παλάτι σου περιμένει.
«Πρίγκιπας του τίποτα».
Μόνος. Πάντα μόνος.
Σκεπάζεσαι. Σκεπάζεσαι καλά.
Δυο λεπτά ειλικρίνειας. Μετά άλλα δυο.
Κλείνεις το φως. Κρίμα…
Τα μάτια κάνουν αυτό που θέλουν.
Και η ποινή. Πάντα ποινή.
Ο χρόνος. Ο άνθρωπος.
Πάντα ζητάει. Τα λεπτά που έχασε.
Ο χρόνος και ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος. Είναι θέμα χρόνου να χάσει.

εκτός διανομής

"δυο δευτερόλεπτα που μοιάζουν σαν αιώνες
και η ζωή σου όλη από τα μάτια σου περνά"

Β. Μοσχόπουλος

χρόνια συναπτά
νομίζω δεκαεπτά

έσπερνε καλαμπόκι
και θέριζε ποπ κορν

ώσπου μία μέρα
είπε φωναχτά

"έχω αρκετό για την πρεμιέρα"

στ’ αλήθεια γνώριμη και τετριμμένη εικόνα
«καθώς τα πόδια του αφήναν το περβάζι»
στον τρίτο όροφο της Βήτα Δ.Ο.Υ. Τούμπας
μία κυρία όλο χάρη κι όλο νάζι
απέδιδε το ΦΠΑ

κι αν κάποιοι πέφτουν απ’ τον τρίτο
τι με νοιάζει;

.

La Rage, Keny Arkana, τέτοιες μέρες...

Μια άλλη Ιθάκη...

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά.
Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;

Για τον Γ. από Χ. και Λ.

οι -παύλες-δεν προφέρονται

Περπατώντας σε μια θορυβώδη πόλη που βούιζε από το ποδοσφαιρικό ντέρμπι στις ανοιχτές τηλεοράσεις και σπίτια να δονούνται από τις φωνές κάθε φορά που παιζόταν μια φάση

άρχισαν σιγά σιγά να του επιβάλλονται παιδικές αναμνήσεις, να κυριαρχούν στο μυαλό του,
ιδρώτας άρχισε να τρέχει στο μέτωπό του και η εικόνα της αυταρχικής μητέρας του όλο και μεγάλωνε στα μάτια της συνείδησής του

Τα πρώτα του χρόνια κυριαρχούσε η λέξη ΜΗ, μη ετούτο, μη εκείνο, μη ετούτο, μη εκείνο και κάθε φορά που αυτός παρέβαινε την εντολή, η μάνα του φώναζε τον πατέρα τουνα παίξει τον ρόλο του καταστολέα, μη ετούτο, μη εκείνο, μη ετούτο, μη εκείνο, ξύλο και ΜΗ

Στη μέση της πρώτης δεκαετίας της ζωής του κυριάρχησε το ΔΕΝ, δεν πρέπει αυτό, δεν πρέπει εκείνο, και η λεκτική αλλαγή της εντολής φάνταζε σαν αναβάθμιση πια της αντίληψης του, μπορούσε να καταλαβαίνει πια περισσότερα... και δεν πρέπει ετούτο, δεν πρέπει εκείνο, ξύλο και ΔΕΝ

Ο ιδρώτας άρχισε να τρέχει σα νερό, η καρδιά του άρχισε να καλπάζει, το μυαλό του ήταν έτοιμο να εκραγεί, μη, δεν, μη, δεν, ακούγονται φωνές πολύ δυνατές κι ύστερα δυνατή σιωπή παντού στους δρόμους

Αυτός πνίγεται, πνίγεται, ΜΗ και ΔΕΝ, η φωνή του ξεκινά από τα πέλματα των ποδιών του για να πάρει φόρα, η φωνή του ανηφορίζει με τεράστια δύναμη τους μηρούς και τη λεκάνη, έχει φτάσει με απίστευτη ορμή στο στήθος, στο στόμα και ουρλιάζει μέσα στη δυνατή σιωπή: ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ, είμαι ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ...

Ακούστηκε ένας πυροβολισμός και μετά σιωπή. Η κραυγή του είχε εκληφθεί ως πανηγυρισμός από τον πιο φανατικό ανάμεσα στους φανατικούς οπαδούς της γειτονιάς, γειτονιάς που ήταν βαμμένη χουλιγκάνα με το μέρος της ομάδας που μόλις είχε φάει το πρώτο της γκολ. Ο πιο φανατικός ανάμεσα στους φανατικούς τον πυροβόλησε.

ΕΝΑ ΜΗΔΕΝ είχε φωνάξει ο άμοιρος μέσα στο ξέσπασμά του, ΕΝΑ-ΜΗΔΕΝ πανηγυρισμού είχε εισπραχθεί από τους οπαδούς. Νεκρός πάνω στις πρώτες φροϋδικές αναταράξεις.

Personality Disorder

-

Καρούζος, Καρυωτάκης
Καβάφης, Καβαδίας

νά είχα όνομα από Kα-
κι ας ήταν "Καημενίδης"



-

Σε περιμένω

Θαρθώ ένα βράδυ, στρέφοντας το δρόμο που με παίρνει,

θαρθώ να σ’ εύρω μοναχόν με το παλιό ονειρό σου.

Η εσπέρα τις λεπτές σκιές νωχελικά θα σέρνει,

περνώντας στο μοναχικό μπροστά παράθυρό σου.

Στη σιωπηλή σου κάμαρα θα με δεχτείς και θάναι

βιβλία τριγύρω σε σιωπή βαθιά εγκαταλειμένα.

Πλάι-πλάι θα καθήσουμε. Θα πούμε για όσα πάνε

για όσα προτού τα χάσουμε μας είναι πεθαμένα,

για την πικρία της άχαρης ζωής, για την ανία,

για το που δεν προσμένουμε τίποτε ν’ αληθέψει,

για τη φθορά, και σιγαλά στη σκοτεινή ησυχία,

θα σβύσει κ’ η ομιλία μας κ’ η τελευταία μας σκέψη.

Μα η νύχτα στο παράθυρο θαρθεί να σταματήσει

μύρα κι’ ανταύγειες αστεριών κι’ αύρες θ’ ανακατέψει

με το μεγάλο κάλεσμα που θ’ αποπνέει η φύση,

με την καρδιά σου που η σιωπή δε θα την προστατέψει.

Μαρία Πολυδούρη

αποτελεσματική συνταγή

μέλι απο θυμάρι,
λίγη θλίψη,
επίμονη εμμονή,
δυόσμος,
λησμονημένοι οφθαλμοί,
φρεσκοκομμένη λουίζα,
των κορμιών αέναη μνήμη,
Όλα μαζί
στις κατα περίπτωση ανάλογες ποσότητες
σε μια σφαίρα,
την τοποθετούμε σε διστακτικές επιθυμίες,
κι όποιον/α πάρει...

Αθώα Ερωτήματα

Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να γράφει.
Η ''φωτιά''? Μας καίει μας γεμίζει το κεφάλι καπνούς και οι σκέψεις τρέχουν να γλυτώσουν σε μια λευκή σελίδα. Αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο, ιδρώνεις, δεν μπορείς να τα κρατάς όλα αυτά και οι πράξεις έχουν παγιδευτεί στα υπόγεια του μισοκαμμένου σπιτιού.
Ο ορθολογισμός? Η προσπάθεια να βάλεις σε σειρά τα χαρτιά του ''γραφείου'' για να μπορέσεις να δεις τι σου χρειάζεται και τι όχι.Τι θα σε βοηθήσει και τι απλά πιάνει χώρο.
Η συναισθηματοποίηση ? Η΄αλλιώς λίγο χρώμα στην άχαρη ζωή μας. Δεν νιώθεις σαν αυτούς που διαβάζεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είσαι φορέας αυτού του τόσο γοητευτικού καλλιτεχνικού γονιδίου που παρομοιάζει το εσωτερικό μας σα ''φουρτουνιασμένη θάλασσα'' γεμάτη γοργόνες και πειρατές.
Η μοναξιά? Η τάση να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις, να σε καταλάβει κάποιος βρε αδερφέ! 'Όταν θα σε διαβάσουν θα καταλάβουν τι ήθελες να πεις, θα καταλάβουν πόσα όμορφα πράγματα κρύβεις μέσα σου. Θα σε ''αγαπάνε''.
Η έπαρση? Έχω να πω πολύ σημαντικά πράγματα δεν μπορώ να τα αφήσω μετέωρα πρέπει να πω και στους άλλους να μάθουν.
Η κάλυψη? Τα γραπτά δεν είναι ποτέ σαφή. Όλα επιτρέπουν τη αμφισημία που συνεπάγεται από την απόσταση πομπού-δέκτη.
Η αδυναμία? Γιατί αυτή η γαμημένη καθημερινότητα και η (μικρό / μεγάλο) αστική νοοτροπία των ήμερων μας έχει κλειδώσει το σώμα και το μυαλό, και σου είναι πιο εύκολο να γράψεις ''κάθε φορά που μιλάς θέλω να σκύψω το κεφάλι αλλά τελικά δεν μπορώ να μη σε κοιτάζω'' από το να χτυπήσεις ένα κουδούνι και να πεις ''θέλω να κάνουμε έρωτα''.


Από Α.

εσπερινός του έρωτα

"Χορεύουμε σαν τη φωτιά ανάμεσα στις πούλιες του ίδιου μας του εαυτού
κι αυτό θα γίνεται πάντα.
Περνούμε εκπληκτικές γέφυρες.
Ριχνόμαστε μες στις κοιλάδες των δακρύων.
Με την πάροδο του χρόνου οι κύκνοι δεν θα μας απαντούνε πια.
Σε εμάς που επιστρέφουμε σε ιδανικές μορφές.
Με τις οποίες οι εποχές θα πάνε στα κατεπείγοντα."

Α. Μπρετόν

Μια καληνύχτα

Σε καιρούς επικοινωνιακών αιτημάτων για σαφήνεια είναι ωραία να πέφτεις με τρελή ταχύτητα πάνω σε μελοποιημένα λόγια που δηλώνουν με σαφήνεια πως η ασάφεια παλεύεται. Είναι επιτακτική σχεδόν η ανάγκη δημοσίευσης των παρακάτω αποσπασμάτων:

«Διάβασέ με απ’ την αρχή
τις κοινοτυπίες μου παρ’τες για παράπτωμα
έχω νόημα κρυφό
που δεν το φαντάστηκες όταν όλα παίζονταν...

Διάβασέ με απ΄την αρχή
άσε τη μετάφραση πιάσε το πρωτότυπο
το μπετόν της εποχής
η δική μου υπόθεση θα το κάνει θρύψαλλα...»

''Ωχρά Σπειροχαίτη''

Και τώρα συγνώμη αλλά έχω να προλάβω άλλη μια «αόρατη μέρα».
Καληνύχτα...