Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δεν θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα ιδείς δυο μάτια γαλανά
-πόσος καιρός!- τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σα ν' ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ' ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν -ήλιοι χλωμοί -
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί...
Κ.Καρυωτάκης
1 σχόλιο:
Φάτσες κολλημένες πάνω σε σώματα
Περιφέρονται γύρω μου
Κάνοντας μίζερο το τοπίο μου
Άδεια έχουνε φορέσει βλέμματα
Που βλέπουν τη ζωή σα μηχανική ροή
Και είναι η γκρίνια τους που με διώχνει
Η καταπιεσμένη ζήλεια τους που με εξοντώνει
Και ένας εγωισμός αλύπητος πάντα να φαίνονται δυνατοί
Το πάνω χέρι να ‘χουν δηλαδή
Μα στα μάτια μου στήνονται
Σαν προγραμματισμένα ρομποτάκια αφήνονται
Ο χείμαρρος της ρουτίνας τους ρουφάει
Σε γκρίζα μητρόπολη τους πετάει
Και είναι η φωνή μου που νιώθει να σπαταλιέται
Όταν σε λόγια μηχανικά πλανιέται
Λοιπόν φθόγγο αποφάσισα πια να μην βγάλω
Στη μιζέρια των άλλων εγώ δε θα πνιγώ
Σου λέω ούτε το ‘χω σκοπό
Να πείσω για της φαντασίας τη δύναμη
Να κάνει όμορφη κάθε στιγμή
Που νιώθεις ελεύθερος
Και ας έρχεσαι σε ποιότητα ζωής πάντα δεύτερος
Και αν ήταν κάτι να πω σε εκείνον
Που φτιάχνει το πρόσωπο μου
Είναι για τον πιο ανομολόγητο σκοπό μου
Που θα ρουφήξει όλους τους καταναγκασμούς
Το πρόσωπο του που σκάβουν τους λυγμούς
Μα όταν παρατηρώ στης μιζέριας τα σημάδια να υποκύπτει
Και να χαλιέται σε ότι πρόβλημα προκύπτει
Αναρωτιέμαι γιατί
Δεν κάνει την επιλογή
Τελεία να βάλει
Σε ότι την ομορφιά του διαβάλλει
Και όσα δεν είπα, όσα έκανα
Ο αέρας ας τα πάρει
Ενός δικαστή
Που λες σαν από πέτρα έχει ψυχή
Αντιμετωπίζει τη ζωή
Ως από τη φύση του προικισμένος κριτής
Καρικατούρες σου λέω
Παντού καρικατούρες καίω
Μιας και ο χρόνος είναι πάντα λίγος
Τα βλέμματα και οι σιωπές αλύπητες όταν μεταφράζονται σε εγωισμό και ζήλεια ανείπωτες
Γίνονται τσιμέντο του αυθορμητισμού για να πνίξουν το σφρίγος.
Δημοσίευση σχολίου