Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Πάντα θα κοιτάω στην πόρτα ανάμεσα από τον κόσμο
ακόμα και τώρα που η μυρωδιά της αλμύρας εξαφανίστηκε.
Θα αποφυγω τα παγωμένα βλέμματα μήπως και σε δω να στρίβεις στην γωνία.
Κάθησα αιώνια δευτερόλεπτα στην στάση και δεν κατέβηκες.
Τόσο μακριά σου όσο οι ανάσες μας οταν κοιμόμαστε αγκαλιά.

1 σχόλιο:

santinistas είπε...

Μάλιστα...Κάθησα αιώνια δευτερόλεπτα στην στάση και δεν κατέβηκες.
Τόσο μακριά σου όσο οι ανάσες μας οταν κοιμόμαστε αγκαλιά.
Πόσο γνώριμες οι στιγμές,πόσο αλήθεια σε έναν στίχο?Νά σαι καλά.


http://ston-dromo.espivblogs.net/