Το Τίμημα

ή

Η Μαριάνθη των Ανέμων (μέρος δεύτερον)

Στάσιμο Α'

Μία λαφίνα ταπεινή / δεν πάει με τ’άλλα λάφια
κι ο ήλιος την ερώτησε / κι ο ήλιος τη ρωτάει.
Γιατί λαφίνα ταπεινή / δεν πας κοντά με τ’άλλα;
Ήλιε μου σα με ρώτησες / θα σου το ‘μολογήσω.
Δώδεκα χρόνους έκαμα /μόνη χωρίς ελάφι
κι από τους δώδεκα κι ομπρός / εγέννησα λαφάκι.
Μα σαν εβγήκε ο κυνηγός / να λαφοκυνηγήσει
Το βρίσκει μοσχανάθρεφτο / και το διπλοσκοτώνει



Στάσιμο Β'

Ψυχομαχάει ο Κωσταντής / στο σιδερό κρεβάτι
Τον τριγυρίζουν οι γιατροί / με τα χαρτιά στο χέρι
Σηκώνει το κεφάλι του / και κράζει την καλή του
Κάθου κοντά μου, λυγερή, / κάθου κοντά μου, κόρη.
Στον κόσμον τούτον έζησα / χρόνους τριάντα τρία
και τώρα ήρθ’ ένας άγγελος / να πάρει την ψυχή μου.
Σφίγγει τα χέρια της τα δυό / χίλια φιλιά της δίνει
και μέσα στες αγκάλες του / σφιχτά - σφιχτά την πνίγει



Στάσιμο Γ'

Σέρνει σπαθί ο Ανδρόνιχος / της κόβει το κεφάλι.
Λιανά λιανά την έκοψε / στον ήλιο την απλώνει
κι’ από τον ήλιο στο σακί / κι’ απ’το σακί στο μύλο.
Κι’ ο μύλος εξεράλεθε / κ’ η φτερωτή ετραγούδα.
“Άλεθε, μύλο μου, άλεθε / κακής κούρβας κεφάλι,
κάνε τ’αλεύρια κόκκινα / και την πασπάλη μαύρη,
για νά ρχονται οι γραμματικοί / να παίρνουν για μελάνι,
για νά ρχονται κ’ οι όμορφες / να παίρνουν κοκκινάδι"


-