Βρέθηκα στην πλατεία Συντάγματος χθες,
297 μέρες μετά.
Είναι μέρες που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα πλακόστρωτα πάνω στα οποία αμέριμνος περπατάς. Είναι μέρες που χιλιάδες βήματα ανθρώπων συναντιόνται μέσα στους λαμπερούς δρόμους των εμπόρων. Είναι μέρες που χιλιάδες βλέμματα ανθρώπων διασταυρώνονται απέναντι στα στημένα εορταστικά θεάματα.
297 μέρες μετά,
χαρά, ευτυχία, προσήλωση, θαυμασμός, λάμψη, χρώματα, φως κι άλλο φως.
Ζεστές αγκαλιές και σφιγμένα χέρια, μια διάχυτη θαλπωρή παντού.
Σαν κάτι να λείπει έντονα και σταθερά από την καθημερινότητα των ανθρώπων και να το διεκδικούν ή να θέλουν να το μεγιστοποιήσουν τις ημέρες ετούτες.
297 μέρες μετά,
μια μικρή μάχη διεξάγεται παραδίπλα, εκεί στην περιφέρεια της καθημερινής αυτής γιορτής, δεκάδες πλανόδιοι μετανάστες επιχειρούν να απλώσουν την πραμάτεια τους και δεκάδες ένστολοι τους κυνηγούν στα σοκάκια για να μην διαταραχθεί ούτε στο ελάχιστο η ροή κι η μετάδοση της νόμιμης καπιταλιστικής ευτυχίας.
297 μέρες μετά,
μία άλλη μεγαλύτερη μάχη εξελίσσεται στην αντίθετη πλευρά, στον πυρήνα της καθημερινής εορταστικής φιέστας, εκεί στα υψηλότερα σκαλοπάτια της πλατείας, εκεί όπου μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει μία αναμνηστική φωτογραφία, εκεί όπου μπορεί να αποτυπώσει ψηφιακά τις ολιγόωρες αναμνήσεις μίας άλλης ζωής.
297 μέρες μετά,
εκεί, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια πεζοδρόμια, στα ίδια πλακόστρωτα, στην ίδια πλατεία, στα ίδια ανάκτορα της Δημοκρατίας, στα ίδια φυλάκια, στον ίδιο άγνωστο στρατιώτη.
297 μέρες μετά,
όλα τριγύρω μεταμφιέζονται,
συνθήματα ενάντια στους νόμους και την τάξη, θόρυβος, δακρυγόνα, κρότοι, πέτρες, φωτιές, σημαίες, αντισφυξιογόνες μάσκες, πανό, φωνές, «όλοι μαζί», «αλυσίδες», «δεν σπάμε», «όχι από εδώ», «προσέχετε τις διμοιρίες», «έρχονται από πίσω», «προχωράμε», «φέρτε κι άλλες πέτρες»… Τα γκλομπ θρασύδειλα εφορμούν στο πλήθος, συλλαμβάνουν, σέρνουν, ξυλοκοπούν. Γνωστοί και άγνωστοι, απλώνουν τα χέρια στην ομίχλη, μήπως και κατορθώσουν να σταθούν πιο δυνατοί απέναντι στο κακό. Οδοφράγματα, μέτωπα και συγκρούσεις παντού…
297 μέρες μετά,
εκπλήσσεσαι από τη δυνατότητα αυτής της μητρόπολης να ρουφάει τα πάντα.
Κι εκεί που μοιραία καταφεύγεις για να μην σε ρουφήξει κι εσένα αυτός ο πολιτισμός, είναι στις σχέσεις, αυτές τις προσωπικές και πολιτικές σχέσεις που πρέπει να φροντίζουμε διαρκώς.
300 μέρες μετά,
αλλάζει ο χρόνος, ποτέ του όμως δε θα διαγραφεί.
Τις επαναστατικές μου ευχές σε όλες τις ποιητάριες και σε όλους τους ποιητάριους του κόσμου.
297 μέρες μετά.
Είναι μέρες που δυσκολεύεσαι να διακρίνεις τα πλακόστρωτα πάνω στα οποία αμέριμνος περπατάς. Είναι μέρες που χιλιάδες βήματα ανθρώπων συναντιόνται μέσα στους λαμπερούς δρόμους των εμπόρων. Είναι μέρες που χιλιάδες βλέμματα ανθρώπων διασταυρώνονται απέναντι στα στημένα εορταστικά θεάματα.
297 μέρες μετά,
χαρά, ευτυχία, προσήλωση, θαυμασμός, λάμψη, χρώματα, φως κι άλλο φως.
Ζεστές αγκαλιές και σφιγμένα χέρια, μια διάχυτη θαλπωρή παντού.
Σαν κάτι να λείπει έντονα και σταθερά από την καθημερινότητα των ανθρώπων και να το διεκδικούν ή να θέλουν να το μεγιστοποιήσουν τις ημέρες ετούτες.
297 μέρες μετά,
μια μικρή μάχη διεξάγεται παραδίπλα, εκεί στην περιφέρεια της καθημερινής αυτής γιορτής, δεκάδες πλανόδιοι μετανάστες επιχειρούν να απλώσουν την πραμάτεια τους και δεκάδες ένστολοι τους κυνηγούν στα σοκάκια για να μην διαταραχθεί ούτε στο ελάχιστο η ροή κι η μετάδοση της νόμιμης καπιταλιστικής ευτυχίας.
297 μέρες μετά,
μία άλλη μεγαλύτερη μάχη εξελίσσεται στην αντίθετη πλευρά, στον πυρήνα της καθημερινής εορταστικής φιέστας, εκεί στα υψηλότερα σκαλοπάτια της πλατείας, εκεί όπου μπορεί ο καθένας να διεκδικήσει μία αναμνηστική φωτογραφία, εκεί όπου μπορεί να αποτυπώσει ψηφιακά τις ολιγόωρες αναμνήσεις μίας άλλης ζωής.
297 μέρες μετά,
εκεί, στους ίδιους δρόμους, στα ίδια πεζοδρόμια, στα ίδια πλακόστρωτα, στην ίδια πλατεία, στα ίδια ανάκτορα της Δημοκρατίας, στα ίδια φυλάκια, στον ίδιο άγνωστο στρατιώτη.
297 μέρες μετά,
όλα τριγύρω μεταμφιέζονται,
συνθήματα ενάντια στους νόμους και την τάξη, θόρυβος, δακρυγόνα, κρότοι, πέτρες, φωτιές, σημαίες, αντισφυξιογόνες μάσκες, πανό, φωνές, «όλοι μαζί», «αλυσίδες», «δεν σπάμε», «όχι από εδώ», «προσέχετε τις διμοιρίες», «έρχονται από πίσω», «προχωράμε», «φέρτε κι άλλες πέτρες»… Τα γκλομπ θρασύδειλα εφορμούν στο πλήθος, συλλαμβάνουν, σέρνουν, ξυλοκοπούν. Γνωστοί και άγνωστοι, απλώνουν τα χέρια στην ομίχλη, μήπως και κατορθώσουν να σταθούν πιο δυνατοί απέναντι στο κακό. Οδοφράγματα, μέτωπα και συγκρούσεις παντού…
297 μέρες μετά,
εκπλήσσεσαι από τη δυνατότητα αυτής της μητρόπολης να ρουφάει τα πάντα.
Κι εκεί που μοιραία καταφεύγεις για να μην σε ρουφήξει κι εσένα αυτός ο πολιτισμός, είναι στις σχέσεις, αυτές τις προσωπικές και πολιτικές σχέσεις που πρέπει να φροντίζουμε διαρκώς.
300 μέρες μετά,
αλλάζει ο χρόνος, ποτέ του όμως δε θα διαγραφεί.
Τις επαναστατικές μου ευχές σε όλες τις ποιητάριες και σε όλους τους ποιητάριους του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου