Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Οι δικοί μου άνθρωποι (α)

Αλλοπαρμένη έκφραση
αλλοτινή ματιά αγριεμένη
και άλλοτε γλυκιά και πονεμένη
καταραμένα παιδιά της μέρας
νύχτες που διψάνε.
Ωκαιάνιοι χώροι στο μυαλό
φλόγιστρα δημιουργίας τα σώματα τους.

Μια άλλη διάσταση εν δια φέρουν
τη σύναψη, των μέσα προς τα έξω
του ασυνήθιστου στο πραγματικό
απάνθισμα κήπων κρεμαστών
σ΄όλο το ύψος του γκρεμού.

Του αλλοπρόσαλλου ατενισμού ιδιοτροπία

Πλάσματα της σύζευξης
πολύ, σας θέλουν
μα δεν σας κοινωνούν

Της αγωγιμότητας εραστές
πολλοί, σας θέλουν
μα δεν σας κατακτούν.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

...ναι!

Ανώνυμος είπε...

Από τον πρώτο στίχο
καταλαβαίνω πως είσαι εσύ...
χαμογελάω,
σημαίνει πως υπάρχεις.
Μαύρο το χρώμα σου
νυχτολούλουδο μυρίζεις
κλείνω τα μάτια
να σ΄αγγίξω δεν μπορώ.
Ακούω τη σιωπή σου
χαμογελάω,
από τον πρώτο στίχο
υπάρχεις εσύ...

Ανώνυμος είπε...

όμορφο...που σε βρίσκω ενίοτε εμπρός μου. Δεν θα ήταν όμως πιο όμορφο, να μη βυθιζόμαστε σε γρίφους;

αλρώ

Ανώνυμος είπε...

τίποτα χειρότερο και απαισιότερο δεν διακρίνω στην ανθρώπινη φύση από την ανάγκη για οικειότητα και κτιτικότητα

Ανώνυμος είπε...

αλρω, θα ήταν πραγματικά πιο όμορφο να μη βυθιζόμασταν σε γρίφους...
Πόση δύναμη άραγε θέλω,
για να σου πω είμαι εγώ,
που με αγγίζεις
με αυτά που γράφεις
ή μπορεί να εννοείς...
Αρκούμαι στις αισθήσεις μου
που ξυπνούν, όταν συναντώ τους στίχους.
Σχεδόν σε βλέπω, σε μυρίζω, σε ακούω, να σ'αγγίξω δεν μπορώ.
Είμαι εγώ, είσαι εσύ...
Άδικο να ξέρω,άδικο να μην ξέρεις.
Συγνώμη αλρω, σε κούρασα.