Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Aναστολή

Ο,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ο,τι πεθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ο,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μία στιγμη πιο απελπισμένη το αναβάλλω,
γιατί μονάχα οταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Ν.Χριστιανόπουλος

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

<< μαζί με τον βασιλικό, ποτίζεται και η γλάστρα... >>

Ανώνυμος είπε...

πνευματώδες

Ανώνυμος είπε...

σάλιο και γραμματόσημο
και θλιβερή ελπίδα...

Ανώνυμος είπε...

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονά
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

του λιδιου

Ανώνυμος είπε...

καλο

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=TWzExo1vMBs