Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

διαπίστωση λίγο πριν

πόσο αργά και βασανιστικά
κυλάνε τα δευτερόλεπτα
λίγο πριν συναντηθεί
το εγώ
με το εμείς...

στιγμές απέραντης μοναξιάς
στην αέναη ροή του χρόνου.

λίγο πριν
το μοναχικό χέρι γίνει
άγγιγμα
και οι λέξεις γίνουν στάχτες
στη φλόγα της ουσίας...

11 σχόλια:

cj είπε...

Είναι τέχνη να ζεις, δεν ζεις κατά τύχη!

Είναι η φυγή και η σιωπή
Ο δρόμος πάντα ακούει τη στιγμή
Άσε τη σκέψη να βρει διαδρομή
Κράτησε τη καθαρή από απωθημένα
Λύτρωση να νιώσει η ψυχή για όλα τα περασμένα
Κι εκείνο το κομμάτι
Που κάθε μέρα σου χαράζει μονοπάτι
Φύλαξε το
Για τις δύσκολες ώρες
Κράτησε το
Όμορφες να σου χαρίσει στιγμές
Ταξίδια του μυαλού στις φαντασίας τις χώρες
Μην αφήσεις στης απουσίας τη θλίψη χώρο
ΠΑΙΞΕ στο παιχνίδι της ζωής
Με το δικό σου όρο
Κι όταν στο διάβα σου εμπόδιο φανεί
Κάντο να μοιάζει με ευχή
Δώσε χώρο να γίνει αρχή
Μη βιαστείς να φέρεις την καταστροφή
Μην αφήσεις τη ζωή
Γαντζωμένη στη γη
Και μην ντραπείς αδύναμος να φανείς
Τον άλλο ότι χρειάζεσαι να παραδεχτείς
Μπιρ…

Ανώνυμος είπε...

rap?

Ανώνυμος είπε...

…Λίγο πρίν το άγγιγμα γίνει χάδι
Και λιώσει ο πάγος
Και πλημμυρίσει ο χώρος με όλα τα στοιχεία..
Τα κυριότερα εννοώ, τα βασικά εννοώ, αυτά τα ίδια.
Sonata

β.γ είπε...

...Και λίγο πριν οι ανάσες γίνουν ένα.Ποτισμένες και ακανόνιστες μα τόσο τρυφερές.
Λίγο πριν τα ξεχασμένα γίνουν ίδια...

g. είπε...

χάνομαι στο βλέμμα σου
που σωπαίνει

λίγο πριν

η καρδιά αγνοήσει τελεσίδικα
τους κτύπους της

ανασταίνοντας για μια ακόμη φορά
τις στιγμές που έμειναν πίσω....

Korlakas είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Korlakas είπε...

Εξαιρετικα ομορφα!
Μπραβο και καλη συνεχεια, να ειστε καλα.

Ανώνυμος είπε...

EKEI ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΑΤΑΙΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΑΣΤΕΙΟ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕΣΕ ΝΑ ΓΕΛΑΕΙ
Και είδα τα μάτια σου εκείνο το πρωί
Με κοιτούσαν μην ξέροντας γιατί
Και στρωθήκαμε να κάνουμε υδραυλικά
Στήνοντας κάτι να κυλάει κανονικά
Και έμαθα να κάνω υδραυλικά
Βίωσα την έλλειψη σου καταθλιπτικά
Και έγινα εσύ
Της απουσίας σου να καλύψω τη σιωπή
Και σαν γύρισες η απόσταση ήταν τρομερή
Τα όσα είχαν συμβεί με έφεραν σε απόγνωση
Ώστε να μην αντιληφθώ τη δική σου απομόνωση
Στο δρόμο όμως πάντα σε συναντούσα
και την αμηχανία μου σημαία κρατούσα.

Ανώνυμος είπε...

Συναισθηματική αναπηρία – Παγωμένα λόγια



Διακινούμαστε μέσα στην ίδια πόλη
Πνιγμένοι από της ρουτίνας τη φορμόλη

Σώματα βιαστικά μας προσπερνούν
Την τροχιά κίνησης μας διαπερνούν
Τα περισσότερα βλέμματα αδιάφορα
Στο ρυθμό του ρολογιού κολλημένα παράφορα
Η κλίμακα του χρόνου μηχανικά κυλά
Τα χείλη σου ποτίζει me λόγια τυπικά
δεδομένα, στις επιταγές του κοινωνικού προτσέζ ταγμένα
w-o-i-r-n-e-g

Ανώνυμος είπε...

h ritsa leei ston psilo: eisai o,ti kalitero mou exei simbei apla otan to latalaba fobithika
ekei pou kaita logia kai oi prakseis paranoountai o,ti kai na skefteis einai mataio afou den apotrepei ti viaiotita ton simpairasmaton kai ola simbainoun se ruthmous dominou
ta pio omorfa pragmata pote den eipothikan

Ανώνυμος είπε...

Είναι η δόξα που μας χωρίζει
Ο εγωισμός τα μπλέξε με τη ζήλεια και τα βήματα μας καθορίζει
Σε ρυθμό drum ‘n’bass αντανακλαστικά τρέχουμε
Έτσι απλά διαισθητικά μάθαμε να κρυβόμαστε
Συναισθήματα και αυθορμητισμό να απαρνιόμαστε
Τον εαυτό μας πια φοβηθήκαμε να εκθέτουμε
Έξω χιονίζει και ‘μείς ούτε στιγμή δεν διαθέτουμε
σα τα ποντίκια συνηθίσαμε να τρέχουμε
τη μια σιωπούμε στα δύσκολα
την άλλη απορούμε
σαν τραγικοί ηθοποιοί αδιαφορούμε
ώσπου η σιωπή γίνεται λύτρωση
η λύτρωση μεταλλάσσεται σε κρούστα πάγου
μια ιστορία ξεκίνησε
τέλειωσε
κανείς σε θυμάται από πού
κάποιος είπε ότι η μνήμη είναι φυλακή
άλλος ότι φταίει η προσέγγιση που κάνεις κάθε στιγμή
WING 2