Πήγα και έκατσα λυπημένος δίπλα της
Τον μήνα των παγωμένων σταφυλιών
Φορούσε κεραυνούς και ήθελε να αγκαλιάσει λύκους
αγνάντεψε το βλέμμα μου και μου χαμογέλασε
με μια πέτρα στα χέρια απομακρύνθηκε σαν αερικό
οι αντανακλάσεις μου τρόμαξαν, θόλωσαν, καταστράφηκαν
μπροστά στην μαγεία της απόλυτης σιωπής
κάτω από ένα ιδρωμένο φεγγάρι
3 σχόλια:
Με βρήκε θεατή
να παρακολουθώ μια παράσταση.
Χωρίς πρωταγωνιστές, χωρίς κομπάρσους.
Με πλησίασε,
τον ώμο του μου έδωσε για ν’ αποκοιμηθώ.
Την εποχή των κόκκινων μικρών ήλιων
Την εποχή που δεν αντέχω να μη χαμογελάω.
Βύθια σε πέλαγο ανοιχτό.
Μαγεμένη από το ίδιο φεγγάρι.
Sonata
Ωραία η προσπάθεια σας φίλοι και φίλες. Επειδή γράφω και εγώ ποιήματα στο blog μου ρίξτε αν θέλετε μια ματιά. Με ενδιαφέρει η δική σας άποψη
Χαιρετώ σας
Την εποχή που δεν έχω λόγο να σηκωθώ απο το κρεβάτι, ανακουφίζομαι συνειδητοποιώντας ότι εν τέλει είναι δίκαιη η ζωή.
Παίρνει απο κάποιους έρωτα και σ' άλλους πάει και δίνει.
Δημοσίευση σχολίου