Ξαναζούμε
καθώς προσπερνάμε βιαστικά τις καταφάσεις,
προσταγές της σιωπής
πνιγμένες στην ύλη της μελαγχολίας.
Δε χάθηκε η επαφή
μόνο παραμέρισε για χάρη της νοσταλγίας.
Κι εμείς
πότε πότε χαμογελάμε
στα τρυφερά αγγίγματα
κι άλλοτε λυπούμαστε κρυφά
για τις στιγμές που μας προσπέρασαν.
την καλησπέρα μου,
γ49
2 σχόλια:
γουέλκαμ μπόυ
Τουλάχιστον έχουμε τα αγγίγματα-καταφύγια.
Δημοσίευση σχολίου