Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

γλουτολίνη

Μ’ αρέσουν τα χρωματοπωλεία. Μ’ αρέσει ακίνητος μέσα τους να απολαμβάνω την περίεργη ηρεμία που αναδύουν. Σήμερα πήγα ν’ αγοράσω μια βούρτσα για την αφισοκόλληση. Σε λίγες μέρες έχουμε συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία. Συγκέντρωση ενάντια στην καταστολή και τα νέα μέτρα που δρομολογούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Θυμάμαι μια παλιότερη συγκέντρωση (πρέπει να έχουν περάσει 5 – 6 χρόνια) στην ίδια πλατεία. Είχε κοντοσταθεί ανάμεσα στον κόσμο ένας πιτσιρικάς ρακοσυλλέκτης. Κάτι εβδομάδες νωρίτερα και μετά το πέρας πρωινής διαδήλωσης (δεν θυμάμαι ποιας) καθίσαμε με την αδερφή μου να φάμε σε ψητοπωλείο των αγίων αναργύρων. Ο εν λόγω πιτσιρίκος λοιπόν άραξε στο παραδίπλα τραπέζι και παρήγγειλε δύο σκέτες πίτες. Αδύνατο παιδί αλλά γερό και με μια λάμψη στο πρόσωπο απερίγραπτη. Με την Κατερίνα (η αδερφή μου) αποφασίσαμε να τον κεράσουμε μια μερίδα. Καλέσαμε τη σερβιτόρα και της ανακοινώσαμε την απόφασή μας. Αυτή γέλασε (λίγο πικρά εδώ που τα λέμε) και είπε «δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί, είναι πολύ περήφανος» «τι ρόλο βαράει ο μικρός;» «ρακοσυλλέκτης» «πόσο είναι;» «ξέρω γω; δέκα - έντεκα χρονώ τον κάνω» «κάνε μια προσπάθεια» «ΟΚ». Του πήγε τη μερίδα στο τραπέζι. Ο τύπος γύρισε, μας κοίταξε, έκανε ένα νεύμα μεταξύ «ευχαριστώ» και «αφήστε με ήσυχο», άφησε τα ψιλά για τις πίτες κι έφυγε κουβαλώντας το σακί του. Ντραπήκαμε. Καλά κάναμε.

Στη συγκέντρωση που έλεγα πριν (κι από την οποία πρέπει να έχουν περάσει 5 – 6 χρονάκια) το τυπάκι αυτό καθόταν ανάμεσα μας χαμογελαστό κι αμίλητο. Έδειχνε να απολαμβάνει τη μουσική που έπαιζε η μικροφωνική. Εγώ τον χάζευα επίσης χαμογελαστός κι ασάλευτος. Σκέφτηκα να του πιάσω την κουβέντα μπας και διδαχτώ τίποτα. Τον πλησίασα και το μόνο που βρήκα να ρωτήσω ήταν αν ήθελε μπισκότο (έτρωγα μπισκότα εκείνη την ώρα). Γύρισε και με κοίταξε με το πιο ώριμο, γαλήνιο και αξιοπρεπές βλέμμα που έχω συναντήσει. «όχι ευχαριστώ» «μη σε ζαλίζω ε;» «με περιμένουν, γεια» «γεια». Ντράπηκα. Καλά έκανα.

Μετά χρειάστηκε να πάω στο χρωματοπωλείο. Δε θυμάμαι γιατί. Μ’ αρέσουν οι μυρωδιές των χρωματοπωλείων. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχω καταφέρει να γράψω ένα τραγούδι για τον Πιτσιρίκο. Δεν ξέρω τι.

Λες μετά τόσα χρόνια να βρέθηκε στους δρόμους του Δεκέμβρη; Λες; Ε; Λες να πέρασε από την ΑΣΟΕΕ, το πολυτεχνείο, οπουδήποτε; Κι αν τον έβλεπα τι θα του έλεγα; Θα έπρεπε να του πω κάτι; Θα τον αναγνώριζα; Μην ξεχάσω αύριο να πάρω γλουτολίνη γιατί μας τελείωσε.

8 σχόλια:

howfireworks είπε...

οι δρόμοι του Δεκέμβρη ήταν γεμάτοι υπερόπτες.
κι ο πιτσιρίκος σου, σίγουρα ένας πυρπολητής αναμεσά μας.


κι υστερα,
το να φανταστείς έναν άλλο τρόπο ζωής θέλει και μια essence υπεροψίας και σνομπισμού....

το να τον διεκδικήσεις...
μια πέτρα στο χέρι, ένα παλούκι, μια βούρτσα και κουβά...

την αλληλεγγύη μου.

Ανώνυμος είπε...

Έχω την αίσθηση πως το τελευταίο που είναι χρήσιμο για να φανταστείς έναν άλλο τρόπο ζωής είναι η υπεροψία. Μάλλον το αντίθετο χρειάζεται.

πκ

howfireworks είπε...

μμμ...ναι, δίκιο έχεις, ακούγεται λίγο άσχημο. Αλλά μωρέ, διάβασα το Λυκόφως των ειδώλων και τον Αντίχριστο (ένεκα του Πάσχα) κι έτσι μου προέκυψε "η υπεροψία".

Αυτό που θέλω να περιγράψω είναι ένα συναίσθημα δύναμης, που νομίζω όλοι νιώσαμε τον Δεκέμβρη. Σταματήσαμε να νιώθουμε δούλοι. Χάσαμε την μιζέρια, την δειλία και την αδυναμία των καταπιεσμένων και ζήσαμε στιγμές απόλυτης απελευθέρωσης, στιγμές ελευθερίας.

Ας μου συγχωρεθεί η χρήση του όρου.
Ουδεμία αυτοαναφορικότητα ή τάση ναρκισσισμού θέλει να εκφράσει.

ο φρειδερίκος βλέπεις.......
(θα την κόψω την φιλοσοφία οσονούπω!)

συντροφικά,
Μ.

SonataN. είπε...

το ερωτημα ειναι....στην επόμενη συγκεντρωση...στον επόμενο "δεκέμβρη", ίσως στην ΑΣΟΕΕ, το πολυτεχνείο, οπουδήποτε αν τον έβλεπες τι θα του έλεγες; Θα έπρεπε να του πεις κάτι;Ελπίζω να μη ξ'εχασες να πάρεις γλουτολίνη.

μ είπε...

Έχεις σκεφτεί όμως γιατί ντράπηκες τις δυο αυτές φορές;

καλησπέρα.

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Προβληματιζει να συναντατε την αξιοπρεπεια εκει που δεν το περιμενετε?

πκ είπε...

Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως όταν συμβαίνει αυτό.

χ.ζ. είπε...

αυτό, ξανά