Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει έναν άνθρωπο να γράφει.
Η ''φωτιά''? Μας καίει μας γεμίζει το κεφάλι καπνούς και οι σκέψεις τρέχουν να γλυτώσουν σε μια λευκή σελίδα. Αισθάνεσαι ότι δεν αντέχεις άλλο, ιδρώνεις, δεν μπορείς να τα κρατάς όλα αυτά και οι πράξεις έχουν παγιδευτεί στα υπόγεια του μισοκαμμένου σπιτιού.
Ο ορθολογισμός? Η προσπάθεια να βάλεις σε σειρά τα χαρτιά του ''γραφείου'' για να μπορέσεις να δεις τι σου χρειάζεται και τι όχι.Τι θα σε βοηθήσει και τι απλά πιάνει χώρο.
Η συναισθηματοποίηση ? Η΄αλλιώς λίγο χρώμα στην άχαρη ζωή μας. Δεν νιώθεις σαν αυτούς που διαβάζεις και δεν μπορείς να δεχτείς ότι δεν είσαι φορέας αυτού του τόσο γοητευτικού καλλιτεχνικού γονιδίου που παρομοιάζει το εσωτερικό μας σα ''φουρτουνιασμένη θάλασσα'' γεμάτη γοργόνες και πειρατές.
Η μοναξιά? Η τάση να μιλήσεις, να επικοινωνήσεις, να σε καταλάβει κάποιος βρε αδερφέ! 'Όταν θα σε διαβάσουν θα καταλάβουν τι ήθελες να πεις, θα καταλάβουν πόσα όμορφα πράγματα κρύβεις μέσα σου. Θα σε ''αγαπάνε''.
Η έπαρση? Έχω να πω πολύ σημαντικά πράγματα δεν μπορώ να τα αφήσω μετέωρα πρέπει να πω και στους άλλους να μάθουν.
Η κάλυψη? Τα γραπτά δεν είναι ποτέ σαφή. Όλα επιτρέπουν τη αμφισημία που συνεπάγεται από την απόσταση πομπού-δέκτη.
Η αδυναμία? Γιατί αυτή η γαμημένη καθημερινότητα και η (μικρό / μεγάλο) αστική νοοτροπία των ήμερων μας έχει κλειδώσει το σώμα και το μυαλό, και σου είναι πιο εύκολο να γράψεις ''κάθε φορά που μιλάς θέλω να σκύψω το κεφάλι αλλά τελικά δεν μπορώ να μη σε κοιτάζω'' από το να χτυπήσεις ένα κουδούνι και να πεις ''θέλω να κάνουμε έρωτα''.
Από Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου