Στη φωτογραφία το χωριό Φιλώτας, στο νομό Φλώρινας, υπό το φως της ημέρας.
Οι μικρές λίμνες της περιοχής, η εύφορη γη και τα βουνά που τις περιβάλλει, τις νύχτες χάνουν αυτήν τη φωτεινή ομορφιά τους.
Το συγκεκριμένο γεωγραφικό σταυροδρόμι στο λεκανοπέδιο Αμυνταίου-Πτολεμαϊδας, τις νύχτες μετατρέπεται σε μια αχανής θανάσιμη ενέδρα για τους αλβανούς μετανάστες οι οποίοι περνούν «λαθραία» από την περιοχή στην κίνησή τους να μεταβούν στα μεγάλα αστικά κέντρα της ενδοχώρας. Θανάσιμες ενέδρες τις οποίες στήνουν σε διαφορετικά κάθε φορά σημεία τα αποσπάσματα της τοπικής συνοριοφυλακής.
Κάπου εκεί στο βάθος της φωτογραφίας, λίγο μπρος λίγο πίσω, εκεί όμως, στους πρόποδες του βουνού, διακρίνεται μια γραμμή παράλληλη με τη γραμμή της λίμνης. Είναι ο μοναδικός οδικός άξονας στο γεωγραφικό αυτό σταυροδρόμι της δυτικής μακεδονίας, ο οποίος ορίζει και τις κατευθύνσεις των περασμάτων των μεταναστών. Στο πλάι αυτής της οδικής γραμμής τα ξημερώματα της 8ης Νοέμβρη έπεσε νεκρός από σφαίρες των αποσπασμάτων της συνοριοφυλακής ένας 45χρονος αλβανός μετανάστης ο οποίος κινούταν μαζί με άλλους 10 μετανάστες με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη.
Έτσι απλά, τα όπλα των φρουρών της Δημοκρατίας σημάδεψαν τον μετανάστη και του κατάφεραν διαμπερές τραύμα στο θώρακα. Τον διέλυσαν εξ΄ επαφής.
Και τώρα τι;
Οι ειδικοί στα μονόπρακτα -αυτά το μονόπρακτα τα οποία πάντα παρουσιάζουν με διαφορετικούς πρωταγωνιστές οι αρχές – οι έμπειροι ερευνητές κι οι κυνικοί σεναριογράφοι τους, εκδώσανε το συμπέρασμά τους. Σκόνταψε ο συνοριοφύλακας σε ζαχαρότευτλο κι εκπυρσοκρότησε το όπλο του…
Οι συγγενείς του ένστολου δολοφόνου, οι φίλοι κι οι γνωστοί του, ως πραγματικοί θεατές της παράστασης, βάλθηκαν να πείσουν το χωριό για την άτυχη στιγμή που βρήκε τον Χαρούλη τους.
Στα καφενεία οι θαμώνες τσούγκρισαν τα ποτήρια του μένους απέναντι στους αλβανούς, με τα ποτήρια της εμπιστοσύνης απέναντι στους νόμους. Και η πόλη γέμισε με πολλά αδιάφορα «τι μας νοιάζει».
Όχι, δεν θα είναι αυτή η πραγματικότητα που θέλουν να κατασκευάσουν.
Υπάρχει η θέληση, υπάρχει η οργή, υπάρχει η συνείδηση, υπάρχουμε κι εμείς.
Κάποια χρόνια νωρίτερα ο Τίτος Πατρίκιος έγραφε…
«Μέσα από τόσο θάνατο που έπεσε και πέφτει,
Πολέμους, εκτελέσεις, δίκες, θάνατο κι άλλο θάνατο
Αρρώστια, πείνα, τυχαία δυστυχήματα,
Δολοφονίες από πληρωμένους εχθρών και φίλων,
Συστηματική υπόσκαψη κι έτοιμες νεκρολογίες,
Είναι σα να μου χαρίστηκε η ζωή που ζω.
Δώρο της τύχης, αν όχι κλοπή απ΄ τη ζωή των άλλων,
Γιατί η σφαίρα που της γλίτωσα δε χάθηκε
Μα χτύπησε το άλλο κορμί που βρέθηκε στη θέση μου»
3 σχόλια:
"Στα καφενεία οι θαμώνες τσούγκρισαν τα ποτήρια του μένους απέναντι στους αλβανούς, με τα ποτήρια της εμπιστοσύνης απέναντι στους νόμους. Και η πόλη γέμισε με πολλά αδιάφορα «τι μας νοιάζει».
Εγκρίνω και επαυξάνω αγαπητέ Ζ. σχεδόν το σύνολο του κειμένου. Το σημείο όμως που παρέθεσα εδώ πιο πάνω το κρίνω ιδιαίτερα προβληματικό. Όπως κρίνω προβληματική και κάθε γενίκευση...Άδικη διατύπωση ακόμη και για την ενδεχόμενη -μέσα στην δική της ιδιοτυπία- "αισχρή" μειοψηφία του χωριού.
Το κείμενο αναφέρεται σε στάσεις απέναντι στο γεγονός αυτό καθ’ αυτό και όχι σε καθημερινές στάσεις απέναντι στους μετανάστες. Άλλωστε μετανάστες ζουν στην περιοχή εδώ και τουλάχιστον μια δεκαπενταετία. Μάλιστα, ήταν από τις πρώτες περιοχές του ελλαδικού χώρου οι οποίες δέχθηκαν τα μεταναστευτικά «κύματα» από το βορρά. Σήμερα, οι αλβανοί μετανάστες της δυτικής μακεδονίας είναι ενσωματωμένοι στην καθημερινότητα των ντόπιων και δεν υπάρχουν ρατσιστικές κοινωνικές εξάρσεις, πέρα φυσικά από μεμονωμένα περιστατικά τα οποία τροφοδοτούνται είτε από τις κυβερνητικές εξαγγελίες, είτε από τους κρατικούς σχεδιασμούς είτε από τον ακροδεξιό πολιτικό λόγο. Και να μην παραλείψουμε βέβαια την στυγνή εκμετάλλευση των μεταναστών στα ορυχεία της ΔΕΗ και στους τοπικούς αγρούς.
Επιχειρήματα κυβερνητικών και παρακρατικών ιθυνόντων νόων του τύπου «η Ελλάδα δε χωράει άλλους μετανάστες» αναμασιόνται πολύ εύκολα με τέτοιες αφορμές σαν τη συγκεκριμένη δολοφονία, όχι γιατί κάτι τέτοιο κατ΄ ανάγκη πείθει τις ίδιες τις αισχρές μειοψηφίες οι οποίες συμβιώνουν κατά τα άλλα με τους αλβανούς της περιοχής, αλλά γιατί είναι το πιο εύκολο επιχείρημα για να δικαιολογήσει ο κάθε φίλος του φίλου του γείτονα του ξαδέρφου του μπατζανάκη…, τον Χαρούλη του.
Το κείμενο, λοιπόν, δεν έχει πρόθεση να γενικεύσει στο συγκεκριμένο σημείο.
Αν ίσως του λείπει κάτι, αυτό είναι μια αναφορά σε αυτούς οι οποίοι ζουν στην τοπική κοινωνία και σιγοψιθυρίζουν δημόσια -στα καφενεία και σε κάθε είδους κοινοτική σύναξη- την εναντίωσή τους σε τέτοια περιστατικά αλλά και στις εξευτελιστικές και δολοφονικές αστυνομικές επεμβάσεις στην περιοχή. Πόσο ακόμα όμως θα σιγοψιθυρίζουν οι φωνές;
Το κείμενο σου συναισθηματικά με βρίσκει σύμφωνο. Και επιπροσθέτως είναι αλήθεια πως οι φωνές αυτές δυστυχώς σιγοψιθυρίζουν. Αλλά αλήθεια πιστεύεις ότι με το να είσαι επικεντρωμένος στην επικρατούσα άποψη θα κάνεις τις υπόλοιπες φωνές να πάψουν να σιγοψιθυρίζουν? Νομίζω πως περιμένουν έναν γενικευμένο και ισοπεδωτικό λόγο για να σωπάσουν για πάντα. Και μια συμβουλή.. στους πολέμους οι σύμμαχοι είναι η μισή νίκη. Ας τους δώσουμε σημασία αν υπάρχουν..
Δημοσίευση σχολίου