Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Δάχτυλο

Πάνω στην εκκολαπτόμενη μέρα
της αϋπνίας, ο κόκορας και οι καμπάνες
κι ο ρόγχος του βουνού στεγνώνουν
τις πιτζάμες τους
Μικρά ζευγάρια μάτια χωμένα στο βουνό
αρνούνται να παραδοθούν, να μοιραστούν τον χώρο τους
να παίξουν
Ο ήλιος ανατέλλοντας εξαφανίζει την πόλη κάτω απ τις
ακτίνες του
Όλα μοιάζουν με ομιχλώδη, ακαθόριστη κατεβασιά

Σήμερα η σκέψη κινείται γύρω απ το δάχτυλο καθαυτό
η σκέψη είναι το δάχτυλο, είναι μέσα του
εφάπτεται στο ανάγλυφο δέρμα, ακολουθεί τα αποτυπώματα
εξαντλείται μετέωρη στην κορυφή του
Πόσες φορές το δάχτυλο στερήθηκε την υλική του υπόσταση
τους παλμούς, τη γεύση του, το τρέμουλό του
εξ αιτίας αυτού που έδειχνε;

2 σχόλια:

Θαλερός Κώστας είπε...

η απέχθεια ωστόσο
δεν είναι ούτε προς αυτό που δείχνει το δάχτυλο
ούτε προς το δάχτυλο καθεαυτό

είναι προς αυτόν που σου κουνάει το δάχτυλο

είτε στο όνομα αυτού που δείχνει το δάχτυλο
είτε στο όνομα του δάχτυλου καθεαυτού

mamihla είπε...

είναι αλήθεια
ο φόβος εδώ αφορά το πόσο μπορεί να μοιάζουμε σ αυτόν που μας κουνάει το δάχτυλο, μην δίνοντας σημασία στο δάχτυλο καθαυτό, καθώς τον απεχθανόμαστε...