Αναμένοντας τον Χειμώνα

Κάθε φορά που έρχεται το φθινόπωρο είναι μοναδική. Κάθε φορά. Καταφέρνει να είναι καινοφανής. Και μετά, ο Χειμώνας. Αυτός ο παρεξηγημένος. Ο πάντα αληθινός. Θυμάσαι τι σου έλεγα κάποτε; Για τον "απτό, κατανοητό Φλεβάρη" σου έλεγα. Όσο περνάνε τα χρόνια αυτός ο ασπρομάλλης γίνεται όλο και πιο κατανοητός. Η Θάλασσα είναι αληθινή, υπάρχει χωρίς φτιασίδια. Ο ποδαρόδρομος είναι αληθινός. Χωρίς αντιπερισπασμούς. Οι βιβλιοθήκες μυρίζουν. Αναβλύζουν. Ο Varlam Salamov είναι χειμωνιάτικη εικόνα. Είναι τόσο γοητευτικός όσο η αναπόδραστη πραγματικότητα της εγγύτητας των ανθρώπων που καταφεύγουν και γνωρίζονται σε κλειστούς χώρους μοιραζόμενοι τη ζεστασιά.
Μπορώ να φανταστώ τον Άρη Αλεξάνδρου να αναμετριέται με την μπόρα χαμογελώντας.
Αδυνατώ να τον δω αλλιώς.
Και ύστερα
πάλι το Φθινόπωρο.
Και η Άνοιξη.
Αυτή η Άνοιξη που κατακρεουργήθηκε.
Ναι.
Ο Χειμώνας είναι αληθινός.
Τελεία.