Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

έχω ξανάρθει

Την ίδια μυρωδιά είχε πάντα ο αέρας;

Το ίδιο χρώμα είχε πάντα η θάλασσα;

Το ίδιο νεφέλωμα σε κοίταζε;

και άραγε,

το απόγευμα πάντα έτσι χλεύαζε

τις συμφορές των φράσεων;

10 σχόλια:

γ. είπε...

"Την ίδια μυρωδιά είχε πάντα ο αέρας;

Το ίδιο χρώμα είχε πάντα η θάλασσα;

Το ίδιο νεφέλωμα σε κοίταζε;"

βλεπεις κάποια συμφορά στις φράσεις αυτές;
γιατί εγώ δεν βλέπω καμία συμφορά σε ένα νεφέλωμα που με κοιτάζει...

μη γενικεύουμε αγαπητέ μου γιατί αποκαλύπτουμε την συμφορά της ποιητικής μας "ανυπομονησίας"

Ανώνυμος είπε...

Οι συμφορές δεν βρίσκονται σ' αυτές τις συγκεκριμένες φράσεις. Απλά, όλες οι φράσεις και οι λέξεις φαίνονται λίγες μπροστά σ' ένα απόγευμα (το απόγευμα είναι η λέξη κλειδί), σ' ένα νεφέλωμα, στις αλλαγές που βρίσκεις σε μέρη που επισκέπτεσαι μετά από χρόνια. Κάπως έτσι. Μπορείς να εξηγήσεις λίγο την "ανυπομονησία";
πκ

γ. είπε...

ακριβώς αυτό εννοώ... σε ποιές φράσεις βρίσκεται η συμφορά; ας πούμε στη φράση: "ο έρωτας είναι πραγματισμένος εγωτισμός", υπάρχει συμφορά επειδή δεν κουβαλάει τη συμπαντική νημεμία ενός νεφελώματος;
Προσωπικά τη φράση αυτή τη θεωρώ μεγαλειώδη κι ας προκαλεί οδυνηρά τραντάγματα.
Ως ποιητική ανυπομονησία θεωρώ στο προκείμενο την άμεση αντιδιαστολή μιας μεγαλειώδους εικόνας (ένα νεφέλωμα) σε μια εμπνευσμένη μεταφορική σύλληψη (τη συμφορά των λέξεων) χωρίς τον ενδιάμεσο λεκτικό χώρο. Ταπεινή μου άποψη είναι ότι λείπει η απαραίτητη βραδύτητα που θα διατηρούσε την καθολική ισορροπία έμπνευσης και νοημάτων.

Ανώνυμος είπε...

Δεν εννοούμε το ίδιο φίλε γ. Η "συμφορά" δεν βρίσκεται σε κάποια φράση. Ούτε στο νεφέλωμα, ούτε στη θάλασσα, ούτε στον πραγματισμένο εγωτισμό. Η συμφορά των φράσεων (λέξεων, γλώσσας κτλ) έγκειται στο γεγονός ότι δεν μπορούν να αποδώσουν την ομορφιά στην απόλυτη μορφή που αυτή συναντάται από τον παρατηρητή (και αργότερα καταγραφέα)άμεσα. Εννοώ δηλαδή (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα) πως είναι αδύνατον να αποτυπωθεί με τη γλώσσα το συγκλονιστικό, απόλυτο, δυνατό, σχεδόν ανυπόφορο συναίσθημα που γεννάται όταν αντικρίζεις (π.χ.) ένα όμορφο τοπίο. Είναι α-περίγραπτο. Αυτή την αδυναμία αποκαλώ "συμφορά" των φράσεων. Υπάρχει λόγου χάρη ένα συγκεκριμένο σημείο μιας πόλης την οποία έχω επισκεφτεί 37 φορές λόγω δουλειάς, στο οποίο όποτε έχει τύχει να βρεθώ απόγευμα σταματάω έκθαμβος από τη θέα και ακινητοποιούμαι λες και μ' έχουν ναρκώσει. Μου είναι αδύνατον να περιγράψω στην ολότητά του το συναίσθημα (ή το συνδυασμό συναισθημάτων) που με κυριεύουν. Γι αυτό απλώς κάνω μόκο, το απολαμβάνω σε σημείο βασανιστικό και απλώς καταγράφω ότι αδυνατώ να το αποδώσω γιατί οι φράσεις είναι φτωχές μπροστά του. Αυτό το γεγονός ωστόσο πυροδοτεί και τη δημιουργία του στίχου - διαπίστωση. Κάπως έτσι. Δεν ξέρω αν το νεφέλωμα ή ο αέρας ή η θάλασσα ή το απόγευμα βρίσκονται σε αντιδιαστολή σε κάτι.
Τι εννοείς "ενδιάμεσος λεκτικός χώρος;"
πκ

γ. είπε...

οπότε η λέξη κλειδί γι' αυτό που εγώ προσπαθώ να κατανοήσω είναι η "συμφορά". κατανοώ την επιλογή σου αλλά θεωρώντας ότι προϋποθέτεις την "ανημπόρια των φράσεων" αυτή ακριβώς είναι ο "ενδιάμεσος λεκτικός χώρος" για να εξηγήσεις πώς η ανημπόρια των φράσεων γίνεται και η συμφορά τους.

εν τω μεταξύ, νομίζω ότι δεν χρειάζονται πάντα οι λέξεις για να "απαντήσουμε" σε ένα νεφέλωμα που μας κοιτάζει, ούτε και χρειάζεται να μεταφέρουμε αυτόν τον "διάλογο" σε τρίτους, ούτε να τον σκεφτούμε γενικώς για να τον μεταφέρουμε με λέξεις. κι έτσι, η συμφορά των λέξεων βρίσκεται στην διαμεσολάβηση της σκέψης μας, σε μια αδυναμία της γλώσσας να παρακολουθήσει την δημοσιοποιητική μας αδημονία.

*ανοίξαμε μεγάλο θέμα από μια εντιμότατη απορία μου καθώς δεν κατάλαβα τί έγραψες και δεν ήθελα να προσπεράσω...

Ανώνυμος είπε...

Καλή φάση, όπως και να το δεις.
πκ

Λα. είπε...

Ωραίος ο διάλογος, αλλά προσπαθώντας να επαναστατήσει, ατομικεύεται...

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά και λίγο βιωματικά...

Κανένα συναίσθημα δεν είναι ολοκληρωμένο αν δε μπορώ να το μοιραστώ.
Δε χρειάζονται πάντα λέξεις για να το επικοινωνήσω.
Όταν όμως χρειάζονται και δε μπορώ να τις βρώ είναι ένα είδος ποιητικής "συμφοράς"...

Ανώνυμος είπε...

Μάλλον όντως ο διάλογος στην προσπάθειά του να επαναστατήσει εξατομικεύεται. Και μήπως δεν είναι εν τέλει σύνηθες στις ανθρώπινες σχέσεις να εξατομικευόμαστε προσπαθώντας να επαναστατήσουμε;

Ως προς τη «συμφορά» των λέξεων (ποιητική και μη), νομίζω ότι η μεγαλύτερη συμφορά των λέξεων είναι όχι όταν τις χρησιμοποιούμε ελλιπώς ή ανεπαρκώς ή δεν είναι αρκετές για να εκφράσουν το συναίσθημά μας (διότι πράγματι σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι αρκετές και σε πολλές άλλες περιπτώσεις δεν είναι καθόλου απαραίτητες για να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε) αλλά όταν τις χρησιμοποιούμε ακριβώς για να μην εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε…

Λα. είπε...

Σωστό! Εξατομικεύεται κ όχι ατομικεύεται. Κ ο δικός μου λόγος επαναστάτησε, αλλά μ' έναν αποκεφαλισμό!