Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011



Οι χτύποι του ρολογιού
τυχαίνει να μου θυμίζουν

μια συνέλευση

στριμωγμένων αναμνήσεων

και ιδρωμένων , αχνών φόβων

αργά το βράδυ

σ'ένα στενό για αυτούς παρελθόν.

Τυχαίνει επίσης

να γελούν

με την καθιστή μου υποταγή

στην τύχη

που κρατάω στα κρυφά

μια άκρη απ' το φόρεμά της

μην γλιστρήσει στο μελάνι μου
και ξεκινήσω πάλι

να γράφω για σένα.

Δεν έχω λέξεις..

τα 'χουμε πει αυτά

ο κόσμος ζητάει να ντυθεί

για να αρέσει.

Κλάψε - Πόνος - Φαΐ

ήταν η μέρα σήμερα
σαν ένα φάρμακο που έπρεπε να πιω

3 σχόλια:

γ. είπε...

αχνοί φόβοι, ένα μικρό άγχος μην και..., φαρμάκι η κατάποση της καθημερινής συμβατικότητας...

και πάλι η χαρά έχει μεταναστεύσει χωρίς να τη νοσταλγούμε

μένει κάτι φευγαλέο στη φράση: "να ξεκινήσω πάλι να γράφω για σένα" αλλά γιατί νιώθω ότι λειτουργεί ως κέντρο βάρους ;

mamihla είπε...

...κέντρο βάρους ή σημείο αναφοράς
που εχει ξεκαθαρα συσσωρεύσει
την "χαρα" , όταν ταυτοχρονα συνειδητα επιλέγεται να απεμπλακει απο 'κείνο..

..γιαυτό (κι ´εχεις δίκιο)
μένει να δούμε πια τι γίνεται με την νοσταλγία

Asteia είπε...

Πολύ μου άρεσε!