Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Όταν τα ρολόγια περιττεύουν


Τα διαβατάρικα πουλιά, τα αποδημητικά

περάσματα γνέφουνε

έρχονται, μα πάνε.


Με τη μέγα νοσταλγία κι απορία

για αυτά, που τώρα φεύγουν

αν θα τα καταφέρουν.


Αν θα γυρίσουνε ξανά

στον ίδιο το σκοπό

κι ας είναι άλλοι στίχοι

κι ας είναι άλλος ο ρυθμός.


Ή απορείς, αν θα ρθουν πάλι,

σαν άλλα όμως

τα ταξιδιάρικα πουλιά, τα αποδημητικά.

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αχ καλέ μου

Ανώνυμος είπε...

Όταν πια θα' μαι κουρασμένη
εδώ να ζω μόνη και ξένη
χρόνους αβίωτους,
θα πάω να δω τη χώρα που' ναι
οι ποιητές και καρτερούνε
με το βιβλίο τους.

Fancois Villon, σκιά μου φίλη,
που ταπεινά καθώς οι γρύλλοι
ετραγουδούσες,
πόσο η ψυχή μου θα σ' επόνει,
όταν σε πρόσμενε η αγχόνη
κι έκλαιαν οι Μούσες!

Τάχα τρεκλίζοντας ακόμα,
Βερλαίν, κρατάς αυλό στο στόμα,
δεύτερος Παν,
πάντα είσαι άοπλος και θείος εσύ,
μεθώντας με οίστρο, με κρασί,
pauvre Lelian;

Και τέτοιο αν είχες ριζικό,
που άλλο δεν είναι πιο φριχτό,
Ερίκε Χάινε,
ούτ' έτσι ωραίο σαν το δικό σου,
στα χέρια μου το μέτωπο σου
γείρε και πραύνε.

Εμένα διάβηκε η ζωή
όλη ένα δάκρυ, απ' το πρωί
έως την εσπέρα.
Κι άλλο πια τώρα δε μου μένει,
παρά, θεοί μου αγαπημένοι,
να 'ρθω εκεί πέρα.
Ανακτήθηκε από το "http://el.wikisource.org/wiki/%CE%9F%CE%B9_%CF%83%CE%BA%CE%B9%CE%AD%CF%82".

Ανώνυμος είπε...

Μετραγα τα λόγια σου
Τρέμοντας κριτής μην γίνω
Στης ηθικής τα τεφτέρια σου
Μα πάντα σαν κριτή μου σε επιθυμούσα αναγνωρίζω
Μιας και στα σκούρα φως από τα δικά σου μάτια αναζητούσα
Κι έτσι σε μια ηθική
τρύπια συνιστώσα αναγκαιότητας
όντας απαλλαγμένη από κάθε διαλεκτική
των συναισθημάτων και των θέλω εκφραστικότητας
άδειασα πρόσωπα και ρόλους
χαραχτήρες και χρεών κλητήρες
υπέκυψα στης αντικειμενικής αξιοπρέπειας τους όρους
για πρώτη φορά στη μοναξιά της σιγουριά μου αράχνιασα
με ασφάλεια μοναδική
πως κακό να σου κάνω πια δεν είμαι ικανή
μόνο που η δύναμη μου πια με τρομάζει
διώχνει όποιον πλησιάζει
και συλλαβαίνω τον εαυτό μου να χαίρεται
συναισθηματισμούς με μανία να αποστρέφεται
και το χειρότερο
λείπει το φως της κριτικής σου
το ενδότερο
τουλάχιστον ξέρω πως στάθηκα ανάξια εμπιστοσύνης
στης αναγκαιότητας του ρυθμού της βιασύνης
στης πολυπλοκότητας των φόβων μου νοημοσύνης
περί αμηχανίας, ελευθερίας και ντροπής
σάμπως δικαίωμα δεν έχεις την ιδιοτηκότητα σου να αποσιωπείς

Ανώνυμος είπε...

Είναι τέχνη να ζεις, δεν ζεις κατά τύχη!




Είναι η φυγή και η σιωπή
Ο δρόμος πάντα ακούει τη στιγμή
Άσε τη σκέψη να βρει διαδρομή
Κράτησε τη καθαρή από απωθημένα
Λύτρωση να νιώσει η ψυχή για όλα τα περασμένα
Κι εκείνο το κομμάτι
Που κάθε μέρα σου χαράζει μονοπάτι
Φύλαξε το
Για τις δύσκολες ώρες
Κράτησε το
Όμορφες να σου χαρίσει στιγμές
Ταξίδια του μυαλού στις φαντασίας τις χώρες
Μην αφήσεις στης απουσίας τη θλίψη(;) χώρο
ΠΑΙΞΕ στο παιχνίδι της ζωής
Με το δικό σου όρο
Κι όταν στο διάβα σου εμπόδιο φανεί
Κάντο να μοιάζει με ευχή
Δώσε χώρο να γίνει αρχή
Μη βιαστείς να φέρεις την καταστροφή
Μην αφήσεις τη ζωή
Γαντζωμένη στη γη
Και μην ντραπείς αδύναμος να φανείς
Τον άλλο ότι χρειάζεσαι να παραδεχτείς

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=boI4kpgy8Vo

Ανώνυμος είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=boI4kpgy8Vo

Ανώνυμος είπε...

Από τον πρώτο στίχο
καταλαβαίνω πως είσαι εσύ...
χαμογελάω,
σημαίνει πως υπάρχεις.
Μαύρο το χρώμα σου
νυχτολούλουδο μυρίζεις
κλείνω τα μάτια
να σ΄αγγίξω δεν μπορώ.
Ακούω τη σιωπή σου
χαμογελάω,
από τον πρώτο στίχο
υπάρχεις εσύ...