Καθώς έσβηνα τα ίχνη μου στην άμμο
Ο άνεμος χόρευε στα μαλλιά του
και η ματιά του έκρυβε τον ήλιο
Πέρα από την έρημο,πέρα από τα κρυφά μας λόγια
Στην καταχνιά,στην θυελλώδη καταχνιά
ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο
στεγνό και απέραντο,αληθινό και ίσως τρομακτικό
έναν κόσμο που είχα αφήσει πίσω μου για χρόνια
Καθώς χάραζα καινούρια μονοπάτια στην άμμο
ακολούθησε το κύμα,κόντρα στον άνεμο
Διέλυσε τα σύννεφα και έφερε την βροχή
Για να βάλει την δικιά του πινελιά στην άμμο
3 σχόλια:
άσε μας ρε φιλαράκι με τις διασκευές σου, το μόνο που ξέρεις πολύ καλά να κάνεις, είναι να μεταφράζεις ξενόγλωσσους στίχους, να τους κοπτο-ράπτεις, να τους προσαρμόζεις στα δικά σου dada και ορίστε η νέα ποιητική καρικατούρα...
είσαι ίδιος ο Σαββόπουλος
Το μόνο που δεν μας είπες είναι που βρίσκεις το πρόβλημα σε αυτό για να καταλάβουμε ποια είναι η δική σου θέση πάνω στο θέμα της δημιουργίας.Αν έμπαινες στον κόπο να κοιτάξεις το ιστολόγιο στο σύνολό του θα καταλάβαινες ότι κανείς δεν θεωρεί τον εαυτό του ποιητή ούτε καλλιτέχνη,είναι αστικοί όροι που μόνο αηδία μας φέρνουν και αν το χρησιμοποιήσουμε σαν κωδικοποίηση(έτσι για να συνεννοηθούμε)μου έρχεται στο μυαλό η θέση των καταστασιακών "Είμαστε καλλιτέχνες μόνο στο μέτρο που δεν είμαστε καλλιτέχνες:Πραγματώνουμε την τέχνη".
Εννοείται ότι οποιοδήποτε δημιούργημα μπορείς να το φέρεις στα μέτρα σου,να εκφραστείς, να απαντήσεις ακόμα και να διαφωνήσεις δημιουργικά με αυτό(ό,τι άλλο τέλος πάντων μπορεί να εξυπηρετήσει τον ανατρεπτικό βολονταρισμό των διαχειριστών αυτού του επίδοξα απαράμιλλου ιστολόγιου).Και όσον αφορά τα δικά μου << dada >> - μεταφράσεις και πάλι λάθος είσαι γιατί 3 καταχωρήσεις πιο κάτω έφερα στα μέτρα μου και ελληνικούς στίχους.
Δημοσίευση σχολίου