Σπασμένες μέσα μου εἰκόνες ἀνταπόκρισης,
ρήμαγμα μέσα σὲ ξένες ἀγκαλιές,
ἀπελπισμένο κρέμασμα ἀπὸ λαγόνια ξένα.
Πέσιμο ἐκεῖ ποὺ μοναχὰ ἡ μοναξιὰ ὁδηγεῖ:
νὰ ὑποτάξω ἀκόμη καὶ τὸ πνεῦμα μου,
νὰ τὸ προσφέρω σὰν τὴν ἔσχατη ὑποταγή.
Ν. Χριστιανόπουλος (1953)
4 σχόλια:
Φίλοι μου,
πώς μπορώ να συμμετάσχω στο μπλογκ σας;
φίλε μου, συμμετέχεις ήδη...
Το επαναστατικό ποιηταριάτο δεν είναι απλά μια ψηφιακή συλλογικότητα αλλά απόρροια φυσικών σχέσεων. Γνωριζόμαστε μεταξύ μας κι αυτό σημαίνει ότι υπάρχει και προσωπικό μέτρο και συλλογικό στα εκφραστικά μέσα. Αλλά ακόμη και όταν αυτό αμφισβητείται τότε ρυθμίζεται από την άμεση επαφή. Η ευγενική σου διάθεση για συμμετοχή μας βρίσκει λίγο απροετοίμαστους όσον αφορά το άνοιγμα αυτών των σχέσεων. Δώσε μας λίγο χρόνο και εν τω μεταξύ εξάντλησε τα περιθώρια των σχολίων...
Γ., από τους επαναστάτες ποιητάριους
Εξαιρετική σελίδα!!
Λατρεμένος Χριστανόπουλος.Μόνιμο κσταφύγιο τελευταία.
Εύγε.
Πολύ όμορφο και αληθινό. Αν και δείχνει μια κατάσταση της αγάπης σαν υποταγή και σαν απόροια της απελπισίας νομίζω. Αληθινό αλλά το μεγάλο στοίχημα θα ήταν μια άσκηση της αγάπης σαν ελευθερία..
Δημοσίευση σχολίου