Μα υπάρχει κάτι ακόμα πιο σοβαρό: η λογική, είτε παραγωγική,
είτε διαλεκτική, παρακινημένη από την αδυσώπητη ορμή
των ερωτημάτων, τείνει προς το άπειρο.
Ο ορθολογισμός θέλει να γίνει υπερορθολογισμός.
Η κίνηση της λογικής δεν ανέχεται σημεία στάσεως,
ούτε και σημεία ισσοροπίας, επίσης δεν δέχεται καμία φόρμα:
διαλύει το περιεχόμενο και οργανώνει την ονειρική, ψυχρή βασιλεία
της αφαίρεσης. Είναι η στιγμή του θεμελιώδους ‘κακού’,
γιατί η καθαρή λογική, όταν αποκτά αυτονομία,
είναι πιο ‘κακή’ και από το ανορθολογικό: εισάγει την ίδια της
την τάση προς διάλυση, και τα πάντα διαχέονται
σε μια θολή αφαίρεση, όπου δεν υπάρχει πλέον κανένα κέντρο αξιών
και ο άνθρωπος, παραδομένος στο δίχως νόημα παιχνίδι
των αδιάλλακτων συμβάσεων, περιπλανιέται ανάμεσα
στα φαντάσματα της λογικής, που δεν παύει
να τα θεωρεί ανώτερες βεβαιότητες. Και τότε
μεταμορφώνεται σε ένα εκμηδενισμένο άτομο,
ένα άτομο μεταφυσικά αποκλεισμένο και υλικά αποκληρωμένο,
σε έναν υπνοβάτη που παραπαίει στο όνειρό του,
κι όταν το όνειρο τον απορρίπτει, τότε βρίσκεται εξόριστος
στο άγχος της νύχτας από το οποίο δεν μπορεί να ξυπνήσει,
χωρίς όμως και να μπορεί να κοιμηθεί.
Μωρίς Μπλανσώ, από το προλογικό του σημείωμα για τους ''Υπνοβάτες'' του Χ.Μπροχ
2 σχόλια:
Με ποιο απλα λογια: Καντε ρε παιδια οτι λεει η ψυχουλα σας και ολα τ αλλα αφηστε τα να πανε στο διαολο.Α μα πια!
Τα σεβη μου
Εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο.
Να σχολιάσω;
1."...επίσης δεν δέχεται καμία φόρμα:
διαλύει το περιεχόμενο και οργανώνει την ονειρική, ψυχρή βασιλεία
της αφαίρεσης."
Εδώ διαφωνώ, γιατί κι η αφαίρεση υφίσταται δόμηση και μάλιστα μπορεί να γίνει και πολύ αυστηρή. (Ίσως ήθελε να πει κάτι άλλο)
2."Η αφαίρεση είναι εχθρός του ανθρώπου" (από μια συζήτηση περί μουσικής και κατακερματισμού της μελωδίας στον 20ό αιώνα)
3."Το αφηρημένο μπορεί να είναι πιο δυνατό από το συγκεκριμένο" (από έναν συνθέτη)
Δημοσίευση σχολίου