τελικά;

Τελικά δεν ξέρω αν ήμουν τυχερός

Οι κατάρες έγειραν προς τον άνεμο της ζωής

Τα ποτάμια υποσχέθηκαν ν’ αλλάζουν

κοίτη στα όνειρά μου

Όταν μάτωνα

δεν ξέρω τι πάθαινα

μ’ έπιαναν γέλια χωρίς σταματημό

λες κι ήταν κάθε πόνος μου αστείο

του θανάτου γελωτοποιός

στην ευτυχία

μ’ έπιανε μια τέτοια θλίψη

που χανόταν σαν ένα απ’ τα πολλά

σπανιόλικα επίθετα

του Ανεκπλήρωτου

κι όταν πέθανα

σκόρπισα μια τέτοια αμηχανία

ώστε θάφτηκα μαζί με κάθε

χειρονομία που θα με αφορούσε